< Zǝbur 137 >

1 Babildiki dǝrya-eriⱪlar boyida biz olturduⱪ; Zionni ǝsliginimizdǝ, bǝrⱨǝⱪ yiƣa kɵtürduⱪ;
Sur les bords des fleuves de Babel nous étions assis, et nous pleurions en pensant à Sion.
2 Qiltarimizni arisidiki sɵgǝtlǝrgǝ esip ⱪoyduⱪ.
Aux saules de la contrée nous suspendîmes nos harpes;
3 Qünki bizni sürgün ⱪilƣanlar bizdin nahxa tǝlǝp ⱪildi; Bizni zarlatⱪuqilar bizdin tamaxa tǝlǝp ⱪilip: — «Ⱨǝy, Zion nahxiliridin birni bizgǝ eytⱪina» — deyixti.
car là nos vainqueurs nous demandaient des chants, et nos oppresseurs, de joyeux, cantiques: « Chantez-nous [disaient-ils] des hymnes de Sion! »
4 Yaⱪa yurtta turup Pǝrwǝrdigarning nahxisini ⱪandaⱪmu eytayli?
Comment chanter les hymnes de l'Éternel sur une terre étrangère?…
5 Əy Yerusalem, mǝn seni untusam, Ong ⱪolum [maⱨaritini] untusun!
Si je t'oublie, Jérusalem, que ma droite m'oublie!
6 Seni ǝslimisǝm, — Yerusalemni ǝng qong hursǝnlikimdin ǝwzǝl kɵrmisǝm — Tilim tanglayimƣa qaplixip ⱪalsun!
Que ma langue s'attache à mon palais, si de toi, Jérusalem, je perds le souvenir si je ne mets pas Jérusalem au-dessus de la première de mes joies!
7 I Pǝrwǝrdigar, Edom baliliridin ⱨesab alƣanda, Yerusalemning bexiƣa qüxkǝn künini yadingƣa kǝltürgǝysǝn; Qünki ular: «Uni yǝr bilǝn yǝksan ⱪilinglar, Uliƣiqǝ yǝr bilǝn yǝksan ⱪilinglar!» deyixti.
Éternel, garde aux enfants d'Edom la mémoire de la journée de Jérusalem! Alors ils disaient: « Rasez! rasez jusqu'à ses fondements! »
8 I bulinix aldida turƣan Babil ⱪizi, Bizgǝ ⱪilƣan ⱪilmixliringni ɵzünggǝ ⱪayturƣuqi bǝhtliktur!
Fille de Babel, qui nous as saccagés, heureux qui te rendra tout ce que tu nous as fait!
9 Bowaⱪliringni elip taxⱪa atⱪuqi kixi bǝhtliktur!
Heureux qui saisira, et écrasera tes enfants sur le roc!

< Zǝbur 137 >