Зәбур 78
1 Асаф язған «Масқил»: — И Мениң хәлқим, тәлимимни аңлаңлар, Ағзимдики сөзләргә қулақ селиңлар.
A maskil of Asaph. My people, attend to my teaching: bend your ears to the words of my mouth,
2 Мән ағзимни бир тәмсил билән ачимән, Қедимки тепишмақларни елан қилимән.
as I open my mouth in a poem on the riddling story of the past.
3 Биз буларни аңлиған, билгән, Ата-бовилиримиз уларни бизгә ейтип бәргән.
What we have heard and known, and what our ancestors have told us,
4 Биз буларни уларниң әвлатлиридин йошурмаймиз, Келидиған дәвиргә Пәрвәрдигарниң мәдһийилирини, Униң күч-қудритини, Униң қилған карамәт ишлирини баян қилимиз.
we will not hide from their children. We will tell to the next generation the praises and might of the Lord, and the wonders that he has done.
5 Чүнки У Яқупта бир агаһ-гувани бекиткән, Исраилда бир қанунни орнатқан; У ата-бовилиримизға буларни өз пәрзәнтлиригә үгитишни буйруған;
He set up a testimony in Jacob, a law he appointed in Israel, which he commanded our ancestors to make known to their children,
6 Шундақ қилип келәр дәвир, Йәни туғулидиған балиларму буларни билсун, Уларму орнидин туруп өз балилириға буларни үгәтсун;
that the next generation should know it, that the children yet to be born should arise and tell their children;
7 Пәрзәнтлири үмүтини Худаға бағлисун, Тәңриниң қилғанлирини унтумисун, Бәлки Униң әмирлиригә кирсун;
that in God they might put their confidence, and not forget God’s works; but that they might keep his commandments,
8 Улар ата-бовилириға охшимисун дәп, Йәни җаһил һәм асий бир дәвир, Өз қәлбини дурус қилмиған, Роһи Тәңригә вапалиқта турмиған бир дәвиргә охшимисун дәп, У шундақ [буйруғандур].
and not be like their ancestors, a generation defiant and stubborn, a generation with heart unsteady, and spirit unfaithful towards God.
9 Мана Әфраимниң әвлатлири, Қуралланған оқячилар болсиму, Җәң күнидә сәптин янди.
Ephraimites, armed bowmen, turned back in the day of battle.
10 Улар Худаниң әһдисини тутмиди, Бәлки Униң Тәврат-қанунида меңишни рәт қилди.
They did not keep God’s covenant, they refused to walk in his law.
11 Улар Униң қилғанлирини, Өзлиригә көрсәткән карамәтлирини унтуди.
They forgot what he had done, and the wonders he had shown them.
12 У Мисирниң зиминида, Зоанниң даласида, Уларниң ата-бовилириниң көз алдида мөҗизиләрни көрсәткән еди;
He did wonders before their ancestors in the country of Zoan in Egypt.
13 У деңизни бөлүветип, Уларни оттурисидин өткүзгән; Суларни дога-дога қилип тиклиди.
Through the sea which he split he brought them, making waters stand up like a heap;
14 У күндүздә булут билән, Кечидә от нури билән уларни йетәклиди.
he led them by day with a cloud, all the night with a light of fire.
15 Чөл-баяванда ташларни йеривәтти, Чоңқур сурлардин урғуп чиққандәк ичимликни мол қилди;
From the rocks which he split in the wilderness, he gave them to drink as of ocean’s abundance.
16 У хада таштин өстәң-еқинларни һасил қилди, Суни дәриялардәк аққузди.
He brought streams out of the rock, and made water run down like rivers.
17 Бирақ улар йәнә Униң алдида гуна қиливәрди, Чөлдә Һәммидин Алий Болғучиға асийлиқ қилди.
Yet they still went on sinning against him, they defied the Most High in the desert.
18 Улар көңлидә Тәңрини синиди, Нәпсини қандурушқа йемәкликни тәләп қилди.
They willfully challenged God, demanding the food that they longed for.
19 Улар Худани һақарәтләп: — «Тәңри чөл-дәшттә дәстихан салаламду?
“Is God able,” such was their challenge, “to spread in the desert a table?
20 Мана У қорам ташни урувиди, Сулар урғуп, Еқинлар булақтәк тешип чиқти; Әнди У бизгә нанму берәләмду? Өз хәлқини гөш билән тәминләләмду?» — дейишти.
From the rock that he struck there gushed water, and torrents that overflowed; but can he also give bread, or provide his people with meat?”
21 Шуниң билән Пәрвәрдигар аңлап, ғәзәпләнди; Яқупқа от туташти, Исраилға аччиғи көтирилди;
When the Lord heard this, he was furious, and fire was kindled on Jacob, anger flared up against Israel.
22 Чүнки улар Худаға ишәнмиди, Униң ниҗатлиғиға улар таянмиди,
For they put no trust in God, no confidence in his help.
23 У әрштин булутларни буйруп, Асман дәрвазилирини ачқан еди;
So he summoned the clouds above; and, opening the doors of heaven,
24 У улар үстигә «манна»ни яғдуруп, Уларға әрштики ашлиқни бәргән еди;
he rained manna upon them for food, and grain of heaven he gave them.
25 Шуниң билән инсанлар күч егилириниң ненини йегән еди; У уларға қанғичә озуқни әвәткән еди.
Everyone ate the bread of angels; he sent them food to the full.
26 Әнди У асманда шәриқ шамили чиқирип, Күчи билән җәнуп шамилиниму елип кәлди;
He launched the east wind in the heavens, and guided the south by his power.
27 У гөшни чаң-тозандәк улар үстигә чүшүрди, Деңизлар саһилидики қумлардәк учар-қанатларни яғдурди.
He rained meat upon them like dust, winged bird like the sand of the sea.
28 У буларни уларниң баргаһиниң оттурисиға, Чедирлириниң әтрапиға чүшүрди.
In the midst of their camp he dropped it, all around their tents.
29 Улар болушичә йәп тоюшти, Чүнки уларниң нәпси тартқинини [Худа] уларға кәлтүргән еди.
They ate and were more than filled; he had brought them the thing they desired.
30 Лекин улар нәпси тартқинидин техи зерикмәйла, Гөшни еғизлирида техи чайнаватқинидила,
But the thing they desired became loathsome: while their food was still in their mouths,
31 Худаниң ғәзиви уларға қарита қозғалди; У улардин әң қамәтликлирини қиривәтти, Исраилниң сәрхил яшлирини йәргә урувәтти.
the wrath of God rose against them. He slew the stoutest among them, and laid low the young men of Israel.
32 Мана, шундақ болсиму, Улар йәнила давамлиқ гуна қиливәрди, Униң мөҗизилиригә техичила ишәнмиди;
Yet for all this they sinned yet more, and refused to believe in his wonders.
33 Шуңа У уларниң күнлирини беһудиликтә, Жиллирини дәккә-дүккилик ичидә түгәткүзди.
So he ended their days in a breath, and their years in sudden dismay.
34 У уларни өлтүргили турғанда, Андин улар Уни издиди; Улар йолидин йенип, интилип Тәңрини издиди;
When he slew them, then they sought after him, they turned and sought God with diligence.
35 Улар Худаниң уларниң уюлтеши екәнлигини, Һәммидин Алий Болғучи Тәңриниң уларниң һәмҗәмәт-қутқузғучиси екәнлигини есигә кәлтүрди.
They remembered that God was their rock, and the Most High God their redeemer.
36 Бирақ улар ағзи билән Униңға хушамәт қилди, Тили билән Униңға ялған сөз қилди;
But they flattered him with their mouth, and lied to him with their tongue.
37 Чүнки уларниң көңли Униңға садиқ болмиди, Улар Униң әһдисини чиң тутмиди.
Their heart was not steady with him, they were faithless to his covenant.
38 Бирақ У йәнила рәһимдил еди; Қәбиһлигини кәчүрүп, уларни йоқатмиди; У қайта-қайта Өз ғәзивидин янди, У қәһрини қозғиғини билән һәммини төкмиди.
But he is full of pity: he pardons sin and destroys not. Often he turns his anger away, without stirring his wrath at all.
39 У уларниң пәқәт әт егилири, Кәтсә қайтип кәлмәс бир нәпәс екәнлигини яд әтти.
So he remembered that they were but flesh, breath that passes and does not return.
40 Улар чөл-дәшттә шунчә көп қетим Униң аччиғини кәлтүрди. Шунчә көп қетим баяванда көңлигә азар бәрди!
But how often they rebelled in the desert, and caused him grief in the wilderness,
41 Бәрһәқ, улар қайтидин йолдин чәтнәп Тәңрини синиди, Исраилдики Муқәддәс Болғучиниң жүригини зедә қилди.
tempting God again and again, provoking the Holy One of Israel.
42 Улар Униң қолини [әслимиди]; Уларни зомигәрниң чаңгилидин һөрлүккә қутқузған күнини, Қандақ қилип Мисирда карамәтләрни яритип, Зоан даласида мөҗизиләрни көрсәткинини есидин чиқарди.
They did not remember his strength, nor the day he redeemed from the foe,
how he set his signs in Egypt, in the country of Zoan his wonders.
44 У [Мисирлиқларниң] дәриялирини, еқинлирини қанға айландуруп, Уларни ичәлмәс қилип қойди;
He turned their canals into blood, their streams undrinkable.
45 Уларниң арисиға нәштәрлик чивинларни топ-топи билән әвәтти, Һалак қилар пақиларни маңдурди;
He sent forth flies, which devoured them; frogs, too, which destroyed them.
46 Уларниң зираәтлирини кепинәк қурутлириға тутуп берип, Мәһсулатлирини чекәткиләргә бәрди;
Their crops he gave to the caterpillar, and the fruits of their toil to the locust.
47 Үзүм таллирини мөлдүр билән урдуруп, Әнҗирлирини қирав билән үшшүтивәтти.
He slew their vines with hail, and their sycamore trees with frost.
48 У калилирини мөлдүргә соқтуруп, Маллирини чақмақ отлирида [көйдүривәтти].
He delivered their cattle to the hail, and their flocks to bolts of fire.
49 У уларға ғәзивиниң дәһшәтлигини — Қәһрини, аччиғини һәм еғир күлпәтләрни, Балаю-апәт елип келидиған бир түркүм пәриштиләрниму чүшүрди.
He let loose his hot anger among them, fury and wrath and distress, a band of destroying angels.
50 У Өз ғәзиви үчүн бир йолни түзләп қойди; Уларниң җенини өлүмдин айимай, Бәлки һаятини вабаға тапшурди;
He cleared a path for his anger, did not spare them from death, but gave them over to pestilence.
51 У Мисирда барлиқ тунҗа туғулған балиларни, Һамниң чедирлирида уларниң ғурури болған тунҗа оғул балилирини қиривәтти.
He struck down all the firstborn in Egypt, the first fruits of their strength in the tents of Ham.
52 У падичидәк Өз хәлқини Мисирдин сәпәргә атландуруп, Чөл-баявандин уларни қой падисидәк башлап маңди;
He led forth his people like sheep, he was guide to his flock in the desert.
53 Уларни аман-есән йетәклигәчкә, Улар қорқунучтин халий болуп маңди; Дүшмәнлирини болса, деңиз жутуп кәтти.
Securely he led them, and free from fear, while their foes were drowned in the sea.
54 У уларни Өз муқәддәс зимининиң чегарасиға, Оң қоли егиливалған бу тағлиққа елип кәлди.
To his holy realm he brought them, to the mountain his right hand had purchased.
55 У әлләрни уларниң алдидин қоғливетип, Зимин үстигә тана тартқузуп өлчәп, уларға тәқсим қилди; Исраил қәбилилирини уларниң чедирлириға олтирақлаштурди.
He drove out the nations before them, and allotted their land for possession, and their tents for Israel to live in.
56 Бирақ улар Худани, Һәммидин Алий Болғучини синап аччиқландурди, Униң тапшурған гува-агаһлирини тутмиди;
Yet they tempted and angered the Most High God, they did not observe his decrees.
57 Бәлки ата-бовлиридәк йолдин тейип асийлиқ қилди, Хаин оқядәк қейип кәтти.
They drew back, false like their ancestors; they failed like a treacherous bow.
58 Улар егизликтә қурған ибадәтгаһлар билән Униң ғәзивини қозғиди, Ойма бутлири билән Униң жүригини өртиди.
Their shrines stirred him to anger, their idols moved him to jealousy.
59 Худа уларни аңлап ғәзәпләнди, Исраилдин интайин йиргәнди.
When God heard of this, he was furious, and he spurned Israel utterly.
60 У Шилоһдики маканини, Йәни У инсан арисида турған чедирни ташлап кәтти,
He abandoned his home in Shiloh, the tent he had pitched among people.
61 Өзиниң қудрәт бәлгүсини булап кетишкә, Шан-шәривини ишғалийәтчиләрниң қолиға бәрди;
He gave his strength up to captivity, his glory to the hands of the foe.
62 Өз хәлқини қиличқа тапшурди, Өзиниң мираси болғанлардин интайин ғәзәпләнди.
He gave his people to the sword, he was furious with his own.
63 От уларниң жигитлирини ялмиди, Қизлири той нахшилирида махталмайтти.
Fire devoured their young men, and their maidens had no marriage-song.
64 Уларниң каһинлири қилич астида жиқилди, Лекин тул хотунлири һаза тутмиди.
Their priests fell by the sword, and their widows could not weep.
65 Андин Рәб бириси уйқидин ойғандәк ойғанди, Шараптин җасарәтләнгән палвандәк товлиди.
Then the Lord awoke as from sleep, like a warrior flushed with wine;
66 У рәқиплирини уруп чекиндүрүп, Уларни түгимәс рәсваға қалдурди.
and he beat back his foes, putting them to perpetual scorn.
67 Йүсүпниң чедирини шаллап, рәт қилди; Әфраим қәбилисини таллимиди;
He disowned the tent of Joseph, he rejected the tribe of Ephraim;
68 Бәлки Йәһуда қәбилисини, Яхши көргән Зион теғини таллиди.
but he chose the tribe of Judah, Mount Zion, which he loves.
69 [Шу йәрдә] муқәддәс җайини тағ чоққилиридәк, Йәр-зиминни әбәдий орнатқандәк мәзмут бена қилди;
And he built like the heights his sanctuary, like the earth which he founded forever.
70 У Өз қули Давутни таллап, Уни қой қотанлиридин чақиривалди;
And he chose David his servant, taking him from the sheepfolds.
71 Қозилирини емитидиған сағлиқларни әгишип беқиштин айрип, Уни Өз хәлқи Яқупни, мираси болған Исраилни беқишқа чиқарди.
From the mother-ewes he brought him, to be shepherd to Jacob his people, and to Israel his inheritance.
72 Давут уларни қәлбидики дуруслуғи билән бақти, Қолиниң әпчиллиги билән уларни йетәклиди.
With upright heart did he shepherd them, and with skilful hands did he guide them.
