Зәбур 3
1 Давут өз оғли Абшаломдин қечип жүргән күнләрдә язған күй: — И Пәрвәрдигар, мени қиставатқанлар нәқәдәр көпийип кәткән, Мән билән қаршилишиватқанлар немидегән көп!
| رَبُّ مَا أَكْثَرَ خُصُومِي! كَثِيرُونَ يَقُومُونَ عَلَيَّ. | ١ |
2 Нурғунлар мән тоғрилиқ: — «Худадин униңға һеч ниҗат йоқтур!» дейишиватиду. (Селаһ)
| كَثِيرُونَ يَقُولُونَ عَنِّي: لاَ خَلاَصَ لَهُ بِإِلَهِهِ. | ٢ |
3 Бирақ Сән, и Пәрвәрдигар, әтрапимдики қалқандурсән; Шан-шәривим һәм бешимни йөлигүчидурсән!
| وَلَكِنَّكَ أَنْتَ يَارَبُّ تُرْسِي. إِنَّكَ مَجْدِي وَرَافِعُ رَأْسِي. | ٣ |
4 Авазим билән мән Пәрвәрдигарға нида қилимән, У муқәддәс теғидин иҗабәт бериду. (Селаһ)
| بِمِلْءِ صَوْتِي أَدْعُو إِلَى الرَّبِّ فَيُجِيبُنِي مِنْ جَبَلِهِ الْمُقَدَّسِ. | ٤ |
5 Мән болсам яттим, ухлидим; Ойғандим, чүнки Пәрвәрдигар маңа яр-йөләк болиду.
| رَقَدْتُ فَنِمْتُ، ثُمَّ اسْتَيْقَظْتُ مِنْ غَيْرِ أَنْ يُصِيبَنِي شَرٌّ، لأَنَّ الرَّبَّ يَسْنِدُنِي. | ٥ |
6 Мени қоршап сәп түзгән түмәнлигән адәмләр болсиму, Мән улардин қорқмаймән!
| لَنْ أَخْشَى عَشَرَاتِ الأُلُوفِ مِنَ البَشَرِ الْمُلْتَفِّينَ حَوْلِي، الْمُحْتَشِدِينَ لِمُحَارَبَتِي. | ٦ |
7 И Пәрвәрдигар, орнуңдин тур! Мени қутқуз, и Худайим! Мениң барлиқ дүшмәнлиримниң тәстикигә салғайсән; Рәзилләрниң чишлирини чеқивәткәйсән!
| قُمْ يَارَبُّ. خَلِّصْنِي يَاإِلَهِي! فَإِنَّكَ قَدْ ضَرَبْتَ جَمِيعَ أَعْدَائِي عَلَى فُكُوكِهِمْ، فَهَشَّمْتَ أَسْنَانَ الأَشْرَارِ. | ٧ |
8 Ниҗатлиқ болса Пәрвәрдигардиндур; Бәрикитиң Өз хәлқиңдә болсун! (Селаһ)
| أَنْتَ وَحْدَكَ الْمُخَلِّصُ يَارَبُّ. فَلْتَفِضْ بَرَكَتُكَ عَلَى شَعْبِكَ. | ٨ |
