Зәбур 2

1 Әлләр немишкә чуқан салиду? Немә үчүн хәлиқләр бекардин-бекар сүйқәст ойлайду?

Вскую шаташася языцы, и людие поучишася тщетным?

2 Дуниядики падишалар сәпкә тизилип, Әмәлдарлар қара нийәт әйлишип, Пәрвәрдигар вә Униң Мәсиһи билән қаршилишип: —

Предсташа царие земстии, и князи собрашася вкупе на Господа и на Христа Его.

3 «Уларниң чәклимилирини чөрүветәйли, Уларниң асарәтлирини бузуп ташлайли!» — дейишиду.

Расторгнем узы их и отвержем от нас иго их.

4 Асманда олтарғучи күлиду, Рәб уларни мазақ қилиду;

Живый на небесех посмеется им, и Господь поругается им.

5 Һәм аччиғида уларға сөзләп, Қәһри билән уларни вәһимигә селип: —

Тогда возглаголет к ним гневом Своим и яростию Своею смятет я:

6 «Өзүм болсам Зионда, йәни муқәддәс теғимда, Өзүм мәсиһ қилған падишани тиклидим».

Аз же поставлен есмь Царь от Него над Сионом, горою святою Его,

7 «Мән [әрштики] пәрманни җакалаймәнки, Пәрвәрдигар маңа: — «Сән Мениң оғлум; Өзүм сени бүгүнки күндә туғулдурдум;

возвещаяй повеление Господне. Господь рече ко Мне: Сын Мой еси Ты, Аз днесь родих Тя:

8 Мәндин сора, Мән саңа мирас болушқа әлләрни, Тәәллуғуң болушқа йәр йүзини чәт-чәтлиригичә беримән;

проси от Мене, и дам ти языки достояние Твое, и одержание Твое концы земли:

9 Сән төмүр таяқ билән уларни битчит қиливетисән; Сапал чинини кукум-талқан қилғандәк, сән уларни парә-парә қиливетисән» — деди».

упасеши я жезлом железным, яко сосуды скудельничи сокрушиши я.

10 Әнди, һәй падишалар, әқилдар болуңлар! Җаһандики сорақчилар савақ елиңлар;

И ныне, царие, разумейте, накажитеся вси судящии земли.

11 Пәрвәрдигардин қорқуш билән униң хизмитидә болуңлар; Титрәк ичидә хошаллиниңлар!

Работайте Господеви со страхом, и радуйтеся Ему со трепетом.

12 Оғулниң ғәзивиниң қозғалмаслиғи үчүн, Уни сөйүңлар; Чүнки униң ғәзиви сәлла қайниса, Йолуңлардила һалак болисиләр; Униңға таянғанлар нәқәдәр бәхитликтур!

Приимите наказание, да не когда прогневается Господь, и погибнете от пути праведнаго, егда возгорится вскоре ярость Его: блажени вси надеющиися Нань.