Зәбур 137

1 Бабилдики дәрия-ериқлар бойида биз олтардуқ; Зионни әслигинимиздә, бәрһәқ жиға көтәрдуқ;

Tañ’olon-tsaka e Bavele eo, ty nitoboha’ay naho nirovetse, t’ie nahatiahy i Tsiône.

2 Чилтаримизни арисидики сөгәтләргә есип қойдуқ.

Amo sohihy añivo’eo ty nandradoradoa’ay o marovani’aio,

3 Чүнки бизни сүргүн қилғанлар биздин нахша тәләп қилди; Бизни зарлатқучилар биздин тамашә тәләп қилип: — «Һәй, Зион нахшилиридин бирни бизгә ейтқина» — дейишти.

Teo ty nihalalia’ o mpanese anaio sabo, naho nipaia’ o mpampisoañ’ anaio rebeke, ami’ty hoe: Isabò o sabo’ i Tsiôneo.

4 Яқа жутта туруп Пәрвәрдигарниң нахшисини қандақму ейтайли?

Aa vaho akore ty hisaboentika ty sabo’ Iehovà an-tanen’ ambahiny atoy?

5 Әй Йерусалим, мән сени унтусам, Оң қолум [маһаритини] унтусун!

Naho haliñoko rehe ry Ierosalaime, le angao ho kombimba ty sirako havana.

6 Сени әслимисәм, — Йерусалимни әң чоң хурсәнлигимдин әвзәл көрмисәм — Тилим таңлайимға чаплишип қалсун!

Adono hipitek’ ami’ty lañilañiko ty lelako, naho tsy mahatiahy azo raho, lehe tsy aonjoko ambone’ ze mahafale ahiko iaby t’Ierosalaime.

7 И Пәрвәрдигар, Едом балилиридин һесап алғанда, Йерусалимниң бешиға чүшкән күнини ядиңға кәлтүргәйсән; Чүнки улар: «Уни йәр билән йәксан қилиңлар, Улиғичә йәр билән йәксан қилиңлар!» дейишти.

Tiahio ry Iehovà ty kabò’o amo nte Edomeo tañ’andro’ Ierosalaime: Rotsaho! hoe iereo, akoromaho pak’amo mananta’eo!

8 И булиниш алдида турған Бабил қизи, Бизгә қилған қилмишлириңни өзүңгә қайтурғучи бәхитликтур!

Ry anak-ampela’ i Bavele, harotsake rehe, haha ty hañavak’azo amy nañondroha’o ama’aio.

9 Бовақлириңни елип ташқа атқучи киши бәхитликтур!

Fale ty handrambe o anak’ajaja’oo, handretsake iareo an-damilamy eo.