Зәбур 137

1 Бабилдики дәрия-ериқлар бойида биз олтардуқ; Зионни әслигинимиздә, бәрһәқ жиға көтәрдуқ;

われらバビロンの河のほとりにすわり シオンをおもひいでて涙をながしぬ

2 Чилтаримизни арисидики сөгәтләргә есип қойдуқ.

われらそのあたりの柳にわが琴をかけたり

3 Чүнки бизни сүргүн қилғанлар биздин нахша тәләп қилди; Бизни зарлатқучилар биздин тамашә тәләп қилип: — «Һәй, Зион нахшилиридин бирни бизгә ейтқина» — дейишти.

そはわれらを虜にせしものわれらに歌をもとめたり 我儕をくるしむる者われらにおのれを歓ばせんとて シオンのうた一つうたへといへり

4 Яқа жутта туруп Пәрвәрдигарниң нахшисини қандақму ейтайли?

われら外邦にありていかでヱホバの歌をうたはんや

5 Әй Йерусалим, мән сени унтусам, Оң қолум [маһаритини] унтусун!

エルサレムよもし我なんぢをわすれなばわが右の手にその巧をわすれしめたまへ

6 Сени әслимисәм, — Йерусалимни әң чоң хурсәнлигимдин әвзәл көрмисәм — Тилим таңлайимға чаплишип қалсун!

もしわれ汝を思ひいでず もしわれヱルサレムをわがすべての歓喜の極となさずばわが舌をわが腭につかしめたまヘ

7 И Пәрвәрдигар, Едом балилиридин һесап алғанда, Йерусалимниң бешиға чүшкән күнини ядиңға кәлтүргәйсән; Чүнки улар: «Уни йәр билән йәксан қилиңлар, Улиғичә йәр билән йәксан қилиңлар!» дейишти.

ヱホバよねがはくはヱルサレムの日にエドムの子輩がこれを掃除けその基までもはらひのぞけといへるを聖意にとめたまへ

8 И булиниш алдида турған Бабил қизи, Бизгә қилған қилмишлириңни өзүңгә қайтурғучи бәхитликтур!

ほろぼさるべきバビロンの女よ なんぢがわれらに作しごとく汝にむくゆる人はさいはひなるべし

9 Бовақлириңни елип ташқа атқучи киши бәхитликтур!

なんぢの嬰児をとりて岩のうへになげうつものは福ひなるべし