Зәбур 137

1 Бабилдики дәрия-ериқлар бойида биз олтардуқ; Зионни әслигинимиздә, бәрһәқ жиға көтәрдуқ;

Au bord des fleuves de Babylone nous étions assis et nous pleurions, en nous souvenant de Sion.

2 Чилтаримизни арисидики сөгәтләргә есип қойдуқ.

Aux saules de ses vallées nous avions suspendu nos harpes.

3 Чүнки бизни сүргүн қилғанлар биздин нахша тәләп қилди; Бизни зарлатқучилар биздин тамашә тәләп қилип: — «Һәй, Зион нахшилиридин бирни бизгә ейтқина» — дейишти.

Car là, ceux qui nous tenaient captifs nous demandaient des hymnes et des cantiques, nos oppresseurs, des chants joyeux: « Chantez-nous un cantique de Sion! »

4 Яқа жутта туруп Пәрвәрдигарниң нахшисини қандақму ейтайли?

Comment chanterions-nous le cantique de Yahweh, sur la terre de l’étranger?

5 Әй Йерусалим, мән сени унтусам, Оң қолум [маһаритини] унтусун!

Si jamais je t’oublie, Jérusalem, que ma droite oublie de se mouvoir!...

6 Сени әслимисәм, — Йерусалимни әң чоң хурсәнлигимдин әвзәл көрмисәм — Тилим таңлайимға чаплишип қалсун!

Que ma langue s’attache à mon palais, si je cesse de penser à toi, si je ne mets pas Jérusalem au premier rang de mes joies!

7 И Пәрвәрдигар, Едом балилиридин һесап алғанда, Йерусалимниң бешиға чүшкән күнини ядиңға кәлтүргәйсән; Чүнки улар: «Уни йәр билән йәксан қилиңлар, Улиғичә йәр билән йәксан қилиңлар!» дейишти.

Souviens-toi, Yahweh, des enfants d’Edom, quand au jour de Jérusalem, ils disaient: « Détruisez, détruisez-la, jusqu’en ses fondements! »

8 И булиниш алдида турған Бабил қизи, Бизгә қилған қилмишлириңни өзүңгә қайтурғучи бәхитликтур!

Fille de Babylone, vouée à la ruine, heureux celui qui te rendra le mal que tu nous as fait!

9 Бовақлириңни елип ташқа атқучи киши бәхитликтур!

Heureux celui qui saisira et brisera tes petits enfants contre la pierre!