Зәбур 137

1 Бабилдики дәрия-ериқлар бойида биз олтардуқ; Зионни әслигинимиздә, бәрһәқ жиға көтәрдуқ;

Babelin virtain tykönä me istuimme ja itkimme, kuin me Zionin muistimme.

2 Чилтаримизни арисидики сөгәтләргә есип қойдуқ.

Kanteleemme me ripustimme pajuihin, jotka siellä olivat.

3 Чүнки бизни сүргүн қилғанлар биздин нахша тәләп қилди; Бизни зарлатқучилар биздин тамашә тәләп қилип: — «Һәй, Зион нахшилиридин бирни бизгә ейтқина» — дейишти.

Siellä he käskivät meidän veisata, jotka meitä vankina pitivät, ja iloita meidän itkussamme: Veisatkaat meille Zionin virsiä.

4 Яқа жутта туруп Пәрвәрдигарниң нахшисини қандақму ейтайли?

Kuinka me veisaisimme Herran veisun vieraalla maalla?

5 Әй Йерусалим, мән сени унтусам, Оң қолум [маһаритини] унтусун!

Jos minä unohdan sinua, Jerusalem, niin olkoon oikia käteni unohdettu.

6 Сени әслимисәм, — Йерусалимни әң чоң хурсәнлигимдин әвзәл көрмисәм — Тилим таңлайимға чаплишип қалсун!

Tarttukoon kieleni suuni lakeen, ellen minä sinua muista, ellen minä tee Jerusalemia ylimmäiseksi ilokseni.

7 И Пәрвәрдигар, Едом балилиридин һесап алғанда, Йерусалимниң бешиға чүшкән күнини ядиңға кәлтүргәйсән; Чүнки улар: «Уни йәр билән йәксан қилиңлар, Улиғичә йәр билән йәксан қилиңлар!» дейишти.

Herra, muista Edomin lapsia Jerusalemin päivänä, jotka sanovat: repikäät maahan hamaan hänen perustukseensa asti.

8 И булиниш алдида турған Бабил қизи, Бизгә қилған қилмишлириңни өзүңгә қайтурғучи бәхитликтур!

Sinä hävitetty tytär, Babel; autuas on, se joka sinulle kostaa, niinkuin sinä meille tehnyt olet.

9 Бовақлириңни елип ташқа атқучи киши бәхитликтур!

Autuas on se, joka piskuiset lapses ottaa ja paiskaa kiviin.