Йәрәмияниң жиға-зарлири 3
1 (Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
Eg er mannen som naudi såg under hans vreide-ris.
2 Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
Meg hev han ført og late ferdast i myrker og ikkje i ljos.
3 Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
Berre mot meg vender han si hand upp att og upp att heile dagen.
4 (Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
Han hev late meg eldast i hold og hud, han hev krasa mine bein.
5 У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
Han bygde att for meg og ringa meg inn med beiska og møda.
6 У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
I myrkret hev han set meg, lik deim som longe er daude.
7 (Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
Han mura att for meg, so eg kjem meg ikkje ut; tunge gjorde han mine lekkjor.
8 Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
Endå eg kallar og ropar, let han att for mi bøn.
9 У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
Han mura fyre mine vegar med tilhoggen stein, gjorde det uført på min stig.
10 (Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
Ein lurande bjørn var han mot meg, ei løva i løyne.
11 Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
Til villstig gjorde han min veg; han reiv meg sund og lagde meg i øyde.
12 У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
Han spente sin boge og sette meg til skotmål for si pil.
13 (Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
Han let renna inni mine nyro pilehus-sønerne sine.
14 Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
Eg vart til lått for alt mitt folk, deira nidvisa heile dagen.
15 У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
Han metta meg med beiske urter, han gav meg malurt å drikka.
16 (Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
Han let meg knasa mine tenner på småstein, han grov meg ned i oska.
17 Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
Og du støytte burt frå fred mi sjæl; eg gløymde kor det var å hava det godt.
18 Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
Og eg sagde: «Det er ute med mi kraft og med mi von til Herren.»
19 (Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
Kom i hug mi naud og mi utlægd - malurt og beiska.
20 Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
Ho minnest det, sjæli mi, og er nedbøygd i meg.
21 Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
Dette vil eg leggja meg på hjarta, og difor vil eg vona:
22 (Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
Herrens nåde det er, at det ikkje er ute med oss, for hans miskunn er enn ikkje all.
23 Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
Kvar morgon er ho ny, å, stor er din truskap.
24 Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
Min lut er Herren, segjer mi sjæl; difor vonar vil eg vona på honom.
25 (Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
Herren er god med deim som ventar på honom, med den sjæl som søkjer honom.
26 Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
Det er godt å vera still for Herren og venta på hans frelsa.
27 Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
Det er godt for mannen at han ber ok i sin ungdom,
28 (Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
at han sit einsleg og tegjande, når han legg det på,
29 Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
at han luter seg med munnen mot moldi - kann henda det enn er von -
30 Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
at han held fram si kinn til slag, let seg metta med svivyrda.
31 (Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
For Herren støyter ikkje æveleg burt.
32 Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
For um han legg på sorg, so miskunnar han endå etter sin store nåde.
33 Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
For det er ikkje av hjarta han legg møda og sorg på mannsborni.
34 (Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
At dei krasar under fot alle fangar i landet,
35 Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
at dei rengjer retten for mannen framfor åsyni til den Høgste,
36 Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
at ein gjer urett mot ein mann i hans sak - ser ikkje Herren slikt?
37 (Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
Kven tala, og det vart, um Herren ikkje baud?
38 Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
Kjem ikkje frå munnen til den Høgste både vondt og godt?
39 Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
Kvi skal eit livande menneskje klaga? Kvar syrgje yver si synd!
40 (Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
Lat oss ransaka våre vegar og røyna deim og venda oss til Herren!
41 Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
Lat oss lyfta våre hjarto likeins som våre hender til Gud i himmelen!
42 Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
Me hev synda og vore ulyduge, du hev ikkje tilgjeve.
43 (Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
Du sveipte deg i vreide og elte oss, du slo i hel utan nåde.
44 Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
I skyer sveipte du deg, so ingi bøn rakk fram.
45 Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
Til skarn og styggje hev du gjort oss midt imillom folki.
46 (Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
Dei spila upp sitt gap imot oss, alle våre fiendar.
47 Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
Gruv og grav det vart vår lut, øyding og tjon.
48 Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
Tårebekkjer strøymer or mitt auga for tjonet på mitt folks dotter.
49 (Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
Mitt auga sirenn, roar seg ikkje,
50 Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
fyrr Herrens skodar etter og ser frå himmelen.
51 Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
Mitt auga gjer meg hjarte-ilt for kvar ei av døtterne i min by.
52 (Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
Dei jaga og elte meg som ein fugl, dei som var mine fiendar utan orsak.
53 Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
Dei vilde taka livet av meg nede i brunnen, dei kasta stein på meg.
54 Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
Vatnet flødde yver mitt hovud, eg sagde: «Det er ute med meg.»
55 (Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
Eg påkalla ditt namn, Herre, utor den djupe hola.
56 Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
Mi røyst høyrde du; haldt deg ikkje for øyro når eg ropar um lindring.
57 Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
Du var nær den dagen eg kalla på deg; du sagde: «Ikkje ottast!»
58 (Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
Du, Herre, hev ført saki for mi sjæl, du hev løyst ut mitt liv.
59 И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
Du, Herre, hev set kva urett eg leid; å, døm i mi sak!
60 Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
Du hev set all deira hemnhug, alle deira løynderåder mot meg.
61 (Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
Du hev høyrt deira svivyrdingar, alle deira løynderåder mot meg,
62 Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
det mine motstandarar sagde og tenkte imot meg dagen lang.
63 Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
Ansa på deim, når dei sit og når dei stend! um meg gjer dei nidvisor.
64 (Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
Du, Herre, vil gjeva deim av same slag som deira hender hev gjort.
65 Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
Du vil leggja eit sveip yver deira hjarta, du vil bannstøyta deim.
66 Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
Du vil elta deim i vreide, og tyna deim so dei ikkje bid meir under Herrens himmel.
