Йәрәмияниң жиға-зарлири 3
1 (Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.
Teg er den Mand, som saa Elendighed ved hans Vredes Ris.
2 Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;
Mig ledede og førte han ind i Mørke og ikke til Lys.
3 Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;
Kun imod mig vendte han atter og atter sin Haand den ganske Dag.
4 (Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.
Han gjorde mit Kød og min Hud gammel; han sønderbrød mine Ben.
5 У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.
Han byggede imod mig og omgav mig med Galde og Møje.
6 У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.
Han lod mig bo i de mørke Steder som dem, der ere døde i al Evighed.
7 (Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.
Han tilmurede for mig, og jeg kan ikke komme ud, han gjorde min Lænke svar.
8 Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.
Naar jeg end skriger og raaber, lukker han til for min Bøn.
9 У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.
Han har tilmuret mine Veje med hugne Stene, han har gjort mine Stier krogede.
10 (Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.
Han er bleven mig som en Bjørn, der ligger paa Lur, som en Løve i Skjul.
11 Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.
Han lod mine Veje bøje af, og saa sønderrev han mig; han lagde mig øde.
12 У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.
Han spændte sin Bue og stillede mig som Maalet for Pilen.
13 (Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.
Han lod Pile af sit Kogger trænge ind i mine Nyrer.
14 Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.
Jeg er bleven alt mit Folk til Latter, deres Spottesang den ganske Dag.
15 У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.
Han mættede mig med beske Urter, „han gav mig rigelig Malurt at drikke
16 (Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;
og lod mine Tænder bide i Grus, han nedtrykte mig i Aske.
17 Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.
Og du bortstødte min Sjæl fra Fred, jeg har glemt det gode.
18 Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.
Og jeg sagde: Borte er min Kraft, og hvad jeg forventede fra Herren.
19 (Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!
Kom min Elendighed og min Landflygtighed i Hu: Malurt og Galde!
20 Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.
Min Sjæl kommer det ret i Hu og er nedbøjet i mit Indre.
21 Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —
Dette vil jeg tage mig til Hjerte, derfor vil jeg haabe:
22 (Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;
Det er Herrens Miskundhed, at vi ikke ere fortærede; thi hans Barmhjertighed har ingen Ende.
23 Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!
Den er ny hver Morgen, din Trofasthed er stor.
24 Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.
Herren er min Del, siger min Sjæl, derfor vil jeg haabe til ham.
25 (Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;
Herren er god imod dem, som bie efter ham, imod den Sjæl, som spørger efter ham.
26 Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.
Det er godt, at man haaber og er stille til Herrens Frelse.
27 Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.
Det er en Mand godt, at han bærer Aag i sin Ungdom.
28 (Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.
Han vil sidde ene og tie; thi han lægger det paa ham.
29 Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?
Han vil trykke sin Mund imod Støvet, om der maaske kunde være Forhaabning.
30 Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!
Han vil vende Kinden imod den, som slaar ham, han vil mættes med Forhaanelse.
31 (Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;
Thi Herren skal ikke forkaste evindelig.
32 Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;
Thi dersom han bedrøver, da skal han dog forbarme sig efter sin store Miskundhed.
33 Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.
Thi det er ikke af sit Hjerte, at han plager og bedrøver Menneskens Børn.
34 (Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,
For at knuse alle de bundne paa Jorden under sine Fødder,
35 Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,
for at bøje en Mands Ret for den Højestes Ansigt,
36 Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?
for at forvende et Menneskes Retssag — skuer Herren ikke ned.
37 (Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?
Hvo er den, som har sagt noget, saa at det skete, uden at Herren befaler det?
38 Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?
Mon Lykke og Ulykke ikke udgaa af den Højestes Mund?
39 Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?
Hvorfor klager et Menneske som lever? — enhver for sine Synder!
40 (Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;
Lader os ransage vore Veje og efterspore dem og vende om til Herren!
41 Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!
Lader os opløfte vort Hjerte tillige med vore Hænder til Gud i Himmelen!
42 Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.
Vi, vi have syndet og været genstridige, du tilgav ikke.
43 (Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.
Du tildækkede os med Vrede og forfulgte os, ihjelslog, sparede ikke,
44 Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.
Du skjulte dig med en Sky, at ingen Bøn kunde trænge igennem.
45 Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.
Du gjorde os til Skarn og Udskud midt iblandt Folkene.
46 (Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];
Alle vore Fjender opspilede deres Mund imod os.
47 Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.
Der var Forfærdelse og Gru for os, Ødelæggelse og Undergang.
48 Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.
Mit Øje rinder med Vandbække over mit Folks Datters Undergang.
49 (Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,
Mit Øje strømmer og bliver ikke stille, der er ingen Afladelse,
50 Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.
indtil Herren skuer ned og ser til fra Himmelen.
51 Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.
Mit Øje voldte min Sjæl Smerte over alle min Stads Døtre.
52 (Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.
Hart jagede mig som en Fugl de, der vare mine Fjender uden Grund.
53 Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.
De bragte mit Liv til at vorde stille i Graven og kastede en Sten over mig.
54 Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.
Der strømmede Vand ned over mit Hoved, jeg sagde: Det er forbi med mig.
55 (Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;
Jeg kaldte paa dit Navn, Herre! fra Graven, i det dybe.
56 Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!
Du har hørt min Røst; tilluk ej dit Øre for mit Suk, for mit Raab!
57 Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.
Du holdt dig nær den Dag, jeg kaldte paa dig, du sagde: Frygt ikke!
58 (Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.
Herre! du har udført min Sjæls Sag, du har udløst mit Liv.
59 И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;
Herre! du har set den Uret, som sker mig, døm i min Sag!
60 Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.
Du har set al deres Hævn, alle deres Tanker imod mig.
61 (Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,
Herre! du har hørt deres haanende Tale, alle deres Tanker imod mig,
62 Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.
mine Modstanderes Ord og deres Anslag imod mig den ganske Dag.
63 Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.
Sku, hvorledes de sidde, og hvorledes de staa op; jeg er deres Spottesang.
64 (Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;
Du skal gengælde dem, Herre! efter deres Hænders Gerning.
65 Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!
Du skal give dem et Dække over Hjertet, din Forbandelse hører dem til.
66 Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!
Du skal forfølge dem i Vrede, og ødelægge dem, at de ikke ere under Herrens Himmel.
