Аюп 29

1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —

Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:

2 «Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!

Oh! Que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,

3 У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!

Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!

4 Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!

Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,

5 Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m’entouraient;

6 Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;

Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d’huile!

7 Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,

Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,

8 Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,

Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.

Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;

10 Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.

La voix des chefs se taisait, Et leur langue s’attachait à leur palais.

11 Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.

L’oreille qui m’entendait me disait heureux, L’œil qui me voyait me rendait témoignage;

12 Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.

Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l’orphelin qui manquait d’appui.

13 Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.

La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le cœur de la veuve.

14 Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.

Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J’avais ma droiture pour manteau et pour turban.

15 Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.

J’étais l’œil de l’aveugle Et le pied du boiteux.

16 Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.

J’étais le père des misérables, J’examinais la cause de l’inconnu;

17 Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.

Je brisais la mâchoire de l’injuste, Et j’arrachais de ses dents la proie.

18 Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;

Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;

19 Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;

L’eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;

20 Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.

Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.

21 Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.

On m’écoutait et l’on restait dans l’attente, On gardait le silence devant mes conseils.

22 Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.

Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;

23 Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!

Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.

24 Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.

Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l’on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.

25 Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».

J’aimais à aller vers eux, et je m’asseyais à leur tête; J’étais comme un roi au milieu d’une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.