Аюп 29
1 Аюп баянини давамлаштуруп мундақ деди: —
Job again took up his parable, and said,
2 «Аһ, әһвалим илгәрки айлардикидәк болсиди, Тәңри мәндин хәвәр алған күнләрдикидәк болсиди!
“Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;
3 У чағда Униң чириғи бешимға нур чачқан, Униң йоруқлуғи билән қараңғулуқтин өтүп кәткән болаттим!
when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,
4 Бу ишлар мән қиран вақтимда, Йәни Тәңри чедиримда маңа сирдаш [дост] болған вақитта болған еди!
as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent,
5 Һәммигә Қадир мән билән биллә болған, Мениң яш балилирим әтрапимда болған;
when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
6 Мениң басқан қәдәмлирим сериқ майға чөмүлгән; Йенимдики таш мән үчүн зәйтун май дәрияси болуп аққан;
when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,
7 Шәһәр дәрвазисиға чиққан вақтимда, Кәң мәйданда орнум тәйярланғанда,
when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street.
8 Яшлар мени көрүпла әйминип өзлирини чәткә алатти, Қерилар болса орнидин туратти,
The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.
9 Шаһзадиләрму гәптин тохтап, Қоли билән ағзини етивалатти.
The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
10 Ақсүйәкләрму тиничлинип, Тилини таңлийиға чапливалатти.
The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
11 Қулақ сөзүмни аңлисила, маңа бәхит тиләйтти, Көз мени көрсила маңа яхши гувалиқ берәтти.
For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,
12 Чүнки мән маңа һимайә бол дәп йелинған езилгүчиләрни, Панаһсиз қалған житим-йесирларниму қутқузуп тураттим.
because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him,
13 Һалак болай дегән киши маңа бәхит тиләйтти; Мән тул хотунниң көңлини шатландуруп нахша яңратқузаттим.
the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 Мән һәққанийлиқни тон қилип кийивалдим, У мени өз гәвдиси қилди. Адаләтлигим маңа йепинча һәм сәллә болған.
I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
15 Мән корға көз болаттим, Токурға пут болаттим.
I was eyes to the blind, and feet to the lame.
16 Йоқсулларға ата болаттим, Маңа натонуш кишиниң дәвасиниму тәкшүрүп чиқаттим.
I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I did not know.
17 Мән адаләтсизниң һиңгайған чишлирини чеқип ташлайттим, Олҗисини чишлиридин елип кетәттим.
I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.
18 Һәм: «Мениң күнлирим қумдәк көп болуп, Өз угамда раһәт ичидә өлимән» дәйттим;
Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand.
19 Һәм: «Йилтизим суларғичә тартилип бариду, Шәбнәм пүтүн кечичә шехимға чаплишип ятиду;
My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.
20 Шөһритим һәрдайим мәндә йеңилинип туриду, Қолумдики оқяйим һәрдайим йеңи болуп туриду» дәйттим.
My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’
21 Адәмләр маңа қулақ салатти, күтүп туратти; Несиһәтлирини аңлай дәп сүкүт ичидә туратти.
“Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.
22 Мән гәп қилғандин кейин улар қайта гәп қилмайтти, Сөзлирим уларниң үстигә шәбнәм болуп чүшәтти.
After my words they did not speak again. My speech fell on them.
23 Улар ямғурларни күткәндәк мени күтәтти, Кишиләр [вақтида яққан] «кейинки ямғур»ни қарши алғандәк сөзлиримни ағзини ечип ичәтти!
They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.
24 Үмүтсизләнгинидә мән уларға қарап күлүмсирәйттим, Йүзүмдики нурни улар йәргә чүшурмәйтти.
I smiled on them when they had no confidence. They did not reject the light of my face.
25 Мән уларға йолини таллап көрситип берәттим, Уларниң арисида каттиваш болуп олтираттим, Қошунлири арисида турған падишадәк яшайттим, Бирақ буниң билән матәм тутидиғанларға тәсәлли йәткүзгүчиму болаттим».
I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.
