Аюп 22

1 Андин Теманлиқ Елифаз мундақ деди: —

Da svarede Elifas, Themaniten, og sagde:

2 Адәм Худаға қандақму пайда кәлтүрәлисун? Дана адәмләрму Униңға немә пайда кәлтүрәлисун?

Mon en Mand kan gavne Gud? nej; men han gavner sig selv, naar han handler klogelig.

3 Сән һәққаний болсаңму, Һәммигә Қадирға немә бәһрә берәләйттиң? Йоллириң әйипсиз болған тәғдирдиму, сән Униңға немә ғәниймәтләрни елип келәләйсән?

Mon det er den Almægtige en Fordel, at du er retfærdig? og mon det er ham en Vinding, at du holder dine Veje fuldkomne?

4 Униң сени әйипләйдиғанлиғи, Вә Униң саңа шикайәтләр йәткүзидиғини сениң ихласмән болғиниң үчүнму-я?

Mon han af Frygt for dig skal overbevise dig og gaa i Rette med dig?

5 Сениң рәзиллигиң зор әмәсму? Сениң гуналириң һесапсиз әмәсму?

Er ikke din Ondskab megen og ingen Ende paa dine Misgerninger?

6 Сән қериндашлириңдин сәвәпсиз кепиллик алғансән; Сән ялаңтүшләрни кийим-кечәклиридин мәһрум қиливәткәнсән.

Thi du tog Pant af dine Brødre uden Føje og trak Klæderne af de nøgne.

7 Һалсизланғанларға су бәрмидиң, Ач қалғанларға ашниму аяп бәрмидиң,

Du gav ikke den trætte Vand at drikke og nægtede den hungrige Brød.

8 Гәрчә сән йәр-зиминлик болған қоли узун адәм болсаңму, Йәр-зимин тутуп һөрмәтлинип кәлгән адәм болсаңму,

Men den Mand, hvis Arm var stærk, han havde Landet, og den, hvis Person var anset, boede deri.

9 Сән тул хотунларниму қуруқ қол яндурғансән, Житим-йесирларниң қолиниму янҗитивәткәнсән.

Du lod Enker fare tomhændede, og de faderløses Arme knustes.

10 Мана шу сәвәптин әтрапиңда қапқанлар ятиду, Уштумтут пәйда болған вәһимиму сени басиду.

Derfor er der Snarer trindt omkring dig, og Rædsel har hastelig forfærdet dig.

11 Шу сәвәптинму сени қараңғулуқ бесип көрәлмәс қилди, Бир кәлкүн келип сени ғәриқ қилди.

Eller ser du ikke Mørket og Vandfloden, som bedækker dig?

12 Тәңри әршаланиң чоққисида туриду әмәсму? Әң егиз юлтузларниң нәқәдәр алий екәнлигигә қарап бақ!

Er ikke Gud i den høje Himmel? og se de øverste Stjerner, hvor de ere høje!

13 Бирақ сән: «Тәңри немини билиду? У раст шунчә зулмәт қараңғулуқта бир немини пәриқ етәләмду?!» дәватисән.

Derfor siger du: Hvad ved Gud? skulde han kunne dømme igennem Mørket?

14 Йәнә: «Қоюқ булутлар уни тосивалиду, Шуңа У пәләк үстидә айлинип маңғинида бизни көрмәйду!» — дәйсән.

Skyerne ere et Skjul for ham, at han ikke ser, og han vandrer omkring Himlenes Kreds.

15 Яман адәмләр маңған кона йолни сәнму тутиверәмсән?

Vil du tage Vare paa Fortidens Vej, som de uretfærdige Folk have vandret paa,

16 Улар вақти тошмай турупла елип кетилгән, Уларниң һуллири кәлкүн тәрипидин еқитилип кетилгән.

de, som reves bort, førend det var deres Tid, hvis Grundvold opløstes i en Strøm;

17 Улар Тәңригә: «Биздин нери бол!» Һәммигә Қадир бизни немә қилалисун?» — дәйтти.

de, som sagde til Gud: Vig fra os; og: Hvad den Almægtige vel skulde kunne gøre for dem.

18 Бирақ уларниң өйлирини есил нәрсиләр билән толдурған дәл Униң Өзидур, Мән болсам яманларниң нәсиһитидин жирақлашқанмән!

Han havde dog fyldt deres Huse med godt; men de ugudeliges Raad er langt fra mig.

19 Һәққанийлар уларниң бәрбат болғанлиғини көрүп шатлиниду; Бигуналар уларни мазақ қилип: —

De retfærdige se det og glæde sig, og den uskyldige spotter dem:

20 «Бизгә қарши чиққучилар шүбһисиз вәйран болиду, От уларниң байлиқлирини жутувәтмәмду?» — дәйду.

„Sandelig, vor Modstander er tilintetgjort, og Ild har fortæret deres Herlighed‟.

21 [Шуңа] Худаға бойсунуп Уни тонусаң, Шу чағдила сән аман болисән; Шуниң билән саңа амәт келиду.

Kære, hold dig til ham, og hav saa Fred! deraf skal komme godt til dig.

22 Униң ағзидин кәлгән несиһәтниму қобул қил, Униң сөзлирини көңлүңгә пүкүп қой.

Kære, tag Lærdom af hans Mund, og læg hans Ord i dit Hjerte!

23 Сән Һәммигә Қадирниң йениға қайтип кәлсәң, муқәррәрки, Қайтидин қурулуп чиқалайсән; Әгәр сән қәбиһликни чедирлириңдин жирақлаштурсаң,

Dersom du vender om til den Almægtige, da bliver du bygget op igen, ja, naar du holder Uret langt fra dine Telte.

24 Әгәр сән алтунуңни топа-чаң үстигә ташлалисаң, Офирдики алтунуңни шиддәтлик еқинниң ташлириға қошувәтсәң,

Og kast Guldet i Støvet og Ofirs Guld blandt Bækkens Stene:

25 Ундақта Һәммигә Қадирниң Өзи саңа алтун болиду. Сениң үчүн сәрхил күмүчму болиду.

Saa skal den Almægtige være dit Guld, og han skal være dit kostbare Sølv.

26 У чағда сән Һәммигә Қадирдин сөйүнисән, Йүзүңни Тәңригә қарап көтирәләйсән.

Thi da skal du forlystes ved den Almægtige og opløfte dit Ansigt til Gud.

27 Сән Униңға дуа қилсаң, У қулақ салиду, Шундақла сәнму ичкән қәсәмлириңгә әмәл қилисән.

Du skal bede til ham, og han skal høre dig, og du skal betale dine Løfter.

28 Сән қарар қилған иш әмәлгә ашиду, Йоллириң үстигә нур чүшиду.

Naar du beslutter en Ting, da skal den lykkes for dig, og Lyset skal skinne over dine Veje.

29 Адәмләр пәс қилинғанда, сән уларға: «Орнуңлардин туруңлар!» дәйсән, Шуниң билән [Худа] чирайи сунғанларни қутқузиду.

Naar man trykker dig ned, da siger du: Opad! og han skal frelse den, som slaar Øjnene ned.

30 У һәтта гунайи бар адәмниму қутқузиду, У қолуңдики һалаллиқтин қутқузулиду.

Han skal fri endogsaa den, der ikke er uskyldig, og denne skal udfries ved dine Hænders Renhed.