Коринтлиқларға 2 3
1 Биз йәнә өзимизни тәвсийә қилғили туруватамдуқ? Яки башқа бәзиләргә керәк болғандәк, силәргә йезилған яки силәр язған тәвсийинамиләр бизгә керәкму?
Are we to begin again, ourselves, to commend? or have we need, like some, of commendatory letters unto you, or from you?
2 Силәр өзүңлар бизниң тәвсийинамимиздурсиләр, қәлбимиздә пүтүлгән, һәр инсанға тонуш болған вә оқулидиған.
Our letter, ye, are, inscribed in our hearts, noted and read by all men:
3 Силәрниң биз тәрипимиздин пәрвиш қилинған, Мәсиһниң мәктупи екәнлигиңлар аян болди (бу мәктуп сияһ билән әмәс, бәлки тирик Худаниң Роһи билән йезилған; таш тахтайларға әмәс, бәлки қәлбниң әтлик тахтайлириға пүтүклүктур).
Manifesting yourselves that ye are a letter of Christ, ministered by us, —inscribed—not with ink, but with [the] Spirit of a Living God, not in tablets of stone, but in tablets [which are] hearts of flesh.
4 Әнди бизниң Мәсиһ арқилиқ Худаға қарайдиған шунчә зор ишәшимиз бар;
But, such confidence as this, have we, through the Christ, towards God.
5 өзимизни бирәрнәрсини қилғидәк иқтидаримиз бар дәп чағлиғинимиз йоқтур; иқтидарлиғимиз болса бәлки Худадиндур.
Not that, of our own selves, sufficient, are we, to reckon anything as of ourselves, but, our sufficiency, is of God; —
6 У бизни йеңи әһдиниң хизмәткарлири болушқа иқтидарлиқ қилди; бу әһдә пүтүклүк сөз-җүмлиләргә әмәс, бәлки Роһқа асасланған. Чүнки пүтүклүк сөз-җүмлиләр адәмни өлтүриду; лекин Роһ болса адәмгә һаят кәлтүриду.
Who also hath made us sufficient to be ministers of a new covenant—not of letter, but of spirit, for, the letter, killeth, whereas, the Spirit, maketh alive.
7 Амма сөз-җүмлиләр билән ташларға оюлған, өлүм кәлтүридиған хизмәт шан-шәрәп билән болған вә шундақла Исраиллар Мусаниң йүзидә җулаланған шан-шәрәптин йүзигә көзлирини тикип қаралмиған йәрдә (гәрчә шу шан-шәрәп һазир әмәлдин қалдурулған болсиму),
But, if, the ministry of death, in letters engraven in stones, was brought into existence with glory, so that the sons of Israel could not look steadfastly into the face of Moses, by reason of the glory of his face—which [glory] was to be done away,
8 Роһ билән жүргүзүлидиған хизмәт техиму шан-шәрәплик болмамду?
How shall not, rather, the ministry of the Spirit, be with glory?
9 Чүнки адәмниң гунайини бекитидиған хизмәт шәрәплик болған йәрдә, инсанни һәққаний қилидиған хизмәтниң шәриви техиму ешип ташмамду!?
For, if, the ministry of condemnation was glory, much rather, doth the ministry of righteousness abound with glory,
10 Чүнки әслидә шан-шәрәплик болған ишниң һазирқи ғайәт зор шан-шәрәплик ишниң алдида һеч қандақ шан-шәрәпликлиги йоқтур;
For that which hath been made glorious, hath not even been made glorious, in this respect, —by reason of the surpassing glory.
11 чүнки әмәлдин қалдурулған иш әслидә шан-шәрәп билән кәлтүрүлгән йәрдә, һазир орнини басқан иш техиму шан-шәрәплик болиду.
For, if that which was to be done away [was brought in] with glory, much more, that which is to abide, is in glory.
12 Биздә шунчә зор шундақ бир үмүт болған екән, биз толиму жүрәклик болимиз.
Having, then, such hope as this, great openness of speech, do we use; —
13 Биз Исраилларни әмәлдин қалдурулидиған [әһдиниң] парлақ нуриға көзини тикип қарашниң ақивитигә учрап кәтмисун дәп йүзигә чүмпәрдә тартивалған Мусаға охшимаймиз.
And are not just like Moses, [who] kept putting a veil upon his face, so that the sons of Israel should not look steadily unto the end of that which was to be done away.
14 Амма уларниң ой-көңүллири қадақлашқан еди; чүнки бүгүнгә қәдәр кона әһдини оқуғинида мошу чүмпәрдә еливетилмәй кәлди; чүнки пәқәт Мәсиһдә болғандила у елип ташливетилиду.
But their thoughts were turned into stone: for, until this very day, the same veil, upon the reading of the old covenant, abideth, not to be removed, because, in Christ, it is to be done away;
15 Амма бүгүнгә қәдәр, Мусаниң язмилири оқулғинида шу чүмпәрдә йәнила қәлбини йепивалмақта.
But, until this day, whensoever Moses is read, a veil upon their heart, doth lie;
16 Амма һәр ким Рәбгә қарап бурулса, чүмпәрдә елип ташлиниду.
Howbeit, whensoever he turneth unto [the] Lord, he taketh off the veil:
17 Амма Рәб шу Роһтур; вә Рәбниң Роһи қәйәрдә болса, шу йәрдә һөрлүк болиду.
And, the Lord, is, the Spirit: now, where the Spirit of one who is Lord [is, there is] freedom!
18 Вә биз һәммимизниң йүзимиз чүмпәрдисиз һалда Рәбниң шан-шәривигә қариғинида, Униң охшаш сүритидә болушқа Роһ болған Рәб тәрипидин шан-шәрәп үстигә шан-шәрәп қошулуп өзгәртилмәктимиз.
And, we all, with unveiled face, receiving and reflecting, the glory of [the] Lord, into the same image, are being transformed, from glory into glory, —even as from a Spirit that is Lord.
