Hiob 29

1 Hiob toaa so se,

Hiob ciągnął swoją przypowieść i mówił:

2 “Mʼani agyina asram a atwa mu no, nna a Onyankopɔn hwɛɛ me so no,

Obym był taki jak za dawnych miesięcy, za [tych] dni, w których Bóg mnie strzegł;

3 bere a ne kanea hyerɛn mʼatifi na mede ne kanea nantewee sum mu no!

Gdy jego pochodnia świeciła nad moją głową, a przy jego świetle przechodziłem w ciemności;

4 Ao, nna a misii so no, bere a Onyankopɔn adamfofa a emu yɛ den hyiraa me fi,

Taki, jaki byłem za dni swojej młodości, gdy tajemnica Boga pozostawała nad moim namiotem;

5 bere a na Otumfo no da so ka me ho na me mma atwa me ho ahyia no,

Gdy Wszechmocny był jeszcze ze mną i otaczały mnie moje dzieci;

6 bere a na nufusu mu srade afɔw mʼakwan na abotan hwiee ngo sɛ nsu maa me no.

Gdy moje ścieżki opływały w masło, a opoka wylewała mi źródła oliwy;

7 “Bere a na mekɔ kuropɔn pon ano mekɔtena mʼagua so wɔ ɔmanfo aguabɔbea,

Gdy wychodziłem do bramy przez miasto i na rynku przygotowałem sobie miejsce.

8 mmerante hu me a, wogyina nkyɛn na mpanyimfo sɔre gyina hɔ;

Widząc mnie, młodzi ukrywali się, a starcy podnosili się i stali.

9 atitiriw gyae kasa na wɔde wɔn nsa kata wɔn ano;

Książęta przestawali mówić i kładli rękę na swoich ustach.

10 mmapɔmma tɛm dinn, na wɔn tɛkrɛma ka wɔn dudom.

Głos dostojników cichł, a ich język przylegał im do podniebienia.

11 Wɔn a wɔte me nka nyinaa ka me ho asɛmpa, na wɔn a wohu me nyinaa kamfo me,

Ucho, które mnie słyszało, błogosławiło mnie, a oko, które mnie widziało, dawało o mnie świadectwo;

12 efisɛ meboaa ahiafo a wosu pɛɛ mmoa, ne ayisaa a wonni aboafo.

Bo wybawiałem ubogiego, gdy wołał, sierotę oraz tego, który nie miał pomocnika.

13 Onipa a na ɔrewu no hyiraa me; na memaa akunafo ani gyee wɔn koma mu.

Błogosławieństwo ginącego przychodziło do mnie, a serce wdowy radowałem.

14 Mede trenee furaa sɛ mʼadurade; atɛntrenee yɛɛ me nkataso ne mʼabotiri.

Przyoblekłem się w sprawiedliwość i ona mnie okryła. Mój sąd był jak płaszcz i korona.

15 Meyɛɛ aniwa maa anifuraefo, ne anan maa mmubuafo.

Byłem oczami dla ślepego, a nogami dla chromego.

16 Meyɛɛ ahiafo agya; na mekaa ahɔho asɛm maa wɔn.

Byłem ojcem ubogich, a sprawę, której nie znałem, badałem.

17 Mibubuu amumɔyɛfo se na mihwim wɔn a wodi wɔn nya no fii wɔn anom.

I kruszyłem szczękę niegodziwca, a z jego zębów wydzierałem łup.

18 “Medwenee sɛ, ‘Mewu wɔ mʼankasa me fi mu, na me nna dɔɔso sɛ nwea.

Dlatego powiedziałem: Umrę w swoim gnieździe, rozmnożę [swoje] dni jak piasek.

19 Me ntin beduu nsu ano, na obosu agugu me mman so anadwo mu nyinaa.

Mój korzeń rozciągnął się przy wodach, a rosa trwała całą noc na moich gałązkach.

20 Mʼanuonyam rempa da, na agyan ayɛ foforo wɔ me nsam daa.’

Moja chwała odświeżała się we mnie, a mój łuk odnowił się w mojej ręce.

21 “Nnipa hwehwɛɛ sɛ wotie me, wɔyɛɛ dinn, twɛn mʼafotu.

Słuchali mnie i oczekiwali, przyjmowali moją radę w milczeniu.

22 Sɛ mekasa wie a wɔnnkasa bio, efisɛ me nsɛm tɔɔ wɔn asom yiye.

Po moich słowach już nie mówili, moja mowa kropiła na nich.

23 Wɔtwɛn me sɛnea wɔtwɛn osu a ɛpete, na wɔmenee me nsɛm sɛ osutɔ bere nsu.

Oczekiwali mnie jak deszczu, otwierali swe usta jak na późny deszcz.

24 Sɛ meserew mekyerɛ wɔn a, wɔntaa nnye nni; mʼanimtew som bo ma wɔn.

[Jeśli] się śmiałem do nich, nie wierzyli, a światła mojej twarzy nie odrzucali.

25 Mebɔɔ kwan maa wɔn na metenaa ase sɛ wɔn hene; metenaa ase sɛ ɔhene a ɔwɔ nʼasraafo mu; meyɛɛ sɛ obi a ɔkyekye agyaadwotwafo werɛ.

Wytyczałem im drogę, siadałem na czele i przybywałem jak król wśród wojska, jak [ten], który smutnych pociesza.