Mezmurlar 104
1 RAB'be övgüler sun, ey gönlüm! Ya RAB Tanrım, ne ulusun! Görkem ve yücelik kuşanmışsın,
Bless, O my soul, Yahweh, —Yahweh, my God, thou art exceedingly great, With honour and majesty, hast thou clothed thyself,
2 Bir kaftana bürünür gibi ışığa bürünmüşsün. Gökleri bir çadır gibi geren,
Putting on light, as a robe, Stretching out the heavens, as a curtain;
3 Evini yukarıdaki sular üzerine kuran, Bulutları kendine savaş arabası yapan, Rüzgarın kanatları üzerinde gezen,
Building, in the waters, his upper chambers, —Who maketh clouds his chariot, Who passeth along on the wings of the wind;
4 Rüzgarları kendine haberci, Yıldırımları hizmetkâr eden sensin.
Making His messengers, winds, His attendants, a flaming fire;
5 Yeryüzünü temeller üzerine kurdun, Asla sarsılmasın diye.
He hath fixed the earth on its foundations, It is not to be shaken, to times age-abiding and beyond.
6 Engini ona bir giysi gibi giydirdin, Sular dağların üzerinde durdu.
With the resounding deep—as a garment, hast thou covered it, Above the mountains, stand the waters;
7 Sen kükreyince sular kaçtı, Göğü gürletince hemen çekildi.
At thy rebuke, they flee, At the voice of thy thunder, they hurry away;
8 Dağları aşıp derelere aktı, Onlar için belirlediğin yerlere doğru.
Mountains rise, Valleys sink, Unto the place which thou hast fixed for them;
9 Bir sınır koydun önlerine, Geçmesinler, gelip yeryüzünü bir daha kaplamasınlar diye.
Bounds, hast thou set, which they are not to pass over, They are not to return to cover the earth.
10 Vadilerde fışkırttığın pınarlar, Dağların arasından akar.
Who hast sent forth springs, through the torrent-beds, Between the mountains, they flow along;
11 Bütün kır hayvanlarını suvarır, Yaban eşeklerinin susuzluğunu giderirler.
They give drink, to every wild beast of the field, The wild asses do break their thirst.
12 Kuşlar yanlarında yuva kurar, Dalların arasında ötüşürler.
Over them, the bird of the heavens settleth down, From amidst the foliage, they utter a voice.
13 Gökteki evinden dağları sularsın, Yeryüzü işlerinin meyvesine doyar.
Who watereth the mountains out of his upper chambers, Out of the fruit of thy works, thou satisfiest the earth.
14 Hayvanlar için ot, İnsanların yararı için bitkiler yetiştirirsin; İnsanlar ekmeğini topraktan çıkarsın diye,
Who causeth the grass to shoot forth for the cattle, And the herb, for the service of man, That he may bring forth food out of the earth;
15 Yüreklerini sevindiren şarabı, Yüzlerini güldüren zeytinyağını, Güçlerini artıran ekmeği hep sen verirsin.
And, wine, may rejoice the heart of man, Making radiant his well-nourished face, —And, food, may, the heart of man, sustain.
16 RAB'bin ağaçları, Kendi diktiği Lübnan sedirleri suya doyar.
Satisfied are, The trees of Yahweh, The cedars of Lebanon, which he hath planted;
17 Kuşlar orada yuva yapar, Leyleğin evi ise çamlardadır.
Where the birds build their nests, The stork, in the fir-trees, hath her house;
18 Yüksek dağlar dağ keçilerinin uğrağı, Kayalar kaya tavşanlarının sığınağıdır.
The high mountains, are for the chamois, The crags, are a refuge for the conies.
19 Mevsimleri göstersin diye ayı, Batacağı zamanı bilen güneşi yarattın.
He hath made the moon for seasons, And, the sun, knoweth his place for entering in.
20 Karartırsın ortalığı, gece olur, Başlar kıpırdamaya orman hayvanları.
Thou causest darkness, and it becometh night, Therein, creepeth forth, Every wild beast of the forest;
21 Genç aslan av peşinde kükrer, Tanrı'dan yiyecek ister.
The young lions, roaring for prey, And seeking, from GOD, their food.
22 Güneş doğunca İnlerine çekilir, yatarlar.
The sun ariseth, they withdraw themselves, And, in their lairs, lay them down.
23 İnsan işine gider, Akşama dek çalışmak için.
Man goeth forth to his work, And to his labour, until evening.
24 Ya RAB, ne çok eserin var! Hepsini bilgece yaptın; Yeryüzü yarattıklarınla dolu.
How thy works abound, O Yahweh! All of them—in wisdom, hast thou made, The earth is full of thy possession: —
25 İşte uçsuz bucaksız denizler, İçinde kaynaşan sayısız canlılar, Büyük küçük yaratıklar.
This sea here, is great and broad on both hands, —Wherein are creeping things, even without number, Living things, small with great;
26 Orada gemiler dolaşır, İçinde oynaşsın diye yarattığın Livyatan da orada.
There, ships, sail along, This sea-monster, thou hast formed to sport therein;
27 Hepsi seni bekliyor, Yiyeceklerini zamanında veresin diye.
All of them, for thee, do wait, That thou mayest give them their food in its season;
28 Sen verince onlar toplar, Sen elini açınca onlar iyiliğe doyar.
Thou givest unto them, they gather, Thou openest thy hand, they are satisfied with good.
29 Yüzünü gizleyince dehşete kapılırlar, Soluklarını kesince ölüp toprak olurlar.
Thou hidest thy face, they are dismayed, Thou withdrawest their spirit, They cease to breathe, And, unto their own dust, do they return:
30 Ruhun'u gönderince var olurlar, Yeryüzüne yeni yaşam verirsin.
Thou sendest forth thy spirit, they are created, And thou renewest the face of the ground.
31 RAB'bin görkemi sonsuza dek sürsün! Sevinsin RAB yaptıklarıyla!
Be thy glory, O Yahweh, to times age-abiding, Let Yahweh rejoice in his own works:
32 O bakınca yeryüzü titrer, O dokununca dağlar tüter.
Who looketh at the earth, and it trembleth, He toucheth the mountains, and they smoke.
33 Ömrümce RAB'be ezgiler söyleyecek, Var oldukça Tanrım'ı ilahilerle öveceğim.
I will sing to Yahweh, as long as I live! Yea I will touch the strings to my God, while I continue;
34 Düşüncem O'na hoş görünsün, Sevincim RAB olsun!
Pleasing unto him, be my (meditation) I, will rejoice in Yahweh.
35 Tükensin dünyadaki günahlılar, Yok olsun artık kötüler! RAB'be övgüler sun, ey gönlüm! RAB'be övgüler sunun!
Sinners shall be consumed out of the earth And, the lawless, no more, shall exist, —Bless, O my soul, Yahweh, Praise ye Yah!
