Ağitlar 3
1 RAB'bin gazap değneği altında acı çeken adam benim.
| أَنَا هُوَ ٱلرَّجُلُ ٱلَّذِي رأَى مَذَلَّةً بِقَضِيبِ سَخَطِهِ. | ١ |
2 Beni güttü, Işıkta değil karanlıkta yürüttü.
| قَادَنِي وَسَيَّرَنِي فِي ٱلظَّلَامِ وَلَا نُورَ. | ٢ |
3 Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.
| حَقًّا إِنَّهُ يَعُودُ وَيَرُدُّ عَلَيَّ يَدَهُ ٱلْيَوْمَ كُلَّهُ. | ٣ |
4 Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.
| أَبْلَى لَحْمِي وَجِلْدِي. كَسَّرَ عِظَامِي. | ٤ |
5 Beni kuşattı, Acı ve zahmetle sardı çevremi.
| بَنَى عَلَيَّ وَأَحَاطَنِي بِعَلْقَمٍ وَمَشَقَّةٍ. | ٥ |
6 Çoktan ölmüş ölüler gibi Beni karanlıkta yaşattı.
| أَسْكَنَنِي فِي ظُلُمَاتٍ كَمَوْتَى ٱلْقِدَمِ. | ٦ |
7 Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum, Zincirimi ağırlaştırdı.
| سَيَّجَ عَلَيَّ فَلَا أَسْتَطِيعُ ٱلْخُرُوجَ. ثَقَّلَ سِلْسِلَتِي. | ٧ |
8 Feryat edip yardım isteyince de Duama set çekiyor.
| أَيْضًا حِينَ أَصْرُخُ وَأَسْتَغِيثُ يَصُدُّ صَلَاتِي. | ٨ |
9 Yontma taşlarla yollarımı kesti, Dolaştırdı yollarımı.
| سَيَّجَ طُرُقِي بِحِجَارَةٍ مَنْحُوتَةٍ. قَلَبَ سُبُلِي. | ٩ |
10 Benim için O pusuya yatmış bir ayı, Gizlenmiş bir aslandır.
| هُوَ لِي دُبٌّ كَامِنٌ، أَسَدٌ فِي مَخَابِىءَ. | ١٠ |
11 Yollarımı saptırdı, paraladı, Mahvetti beni.
| مَيَّلَ طُرُقِي وَمَزَّقَنِي. جَعَلَنِي خَرَابًا. | ١١ |
12 Yayını gerdi, okunu savurmak için Beni nişangah olarak dikti.
| مَدَّ قَوْسَهُ وَنَصَبَنِي كَغَرَضٍ لِلسَّهْمِ. | ١٢ |
13 Oklarını böbreklerime sapladı.
| أَدْخَلَ فِي كُلْيَتَيَّ نِبَالَ جُعْبَتِهِ. | ١٣ |
14 Halkımın önünde gülünç düştüm, Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.
| صِرْتُ ضُحْكَةً لِكُلِّ شَعْبِي، وَأُغْنِيَةً لَهُمُ ٱلْيَوْمَ كُلَّهُ. | ١٤ |
15 Beni acıya doyurdu, Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.
| أَشْبَعَنِي مَرَائِرَ وَأَرْوَانِي أَفْسَنْتِينًا، | ١٥ |
16 Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı, Kül içinde diz çöktürdü bana.
| وَجَرَشَ بِٱلْحَصَى أَسْنَانِي. كَبَسَنِي بِٱلرَّمَادِ. | ١٦ |
17 Esenlik yüzü görmedi canım, Mutluluğu unuttum.
| وَقَدْ أَبْعَدْتَ عَنِ ٱلسَّلَامِ نَفْسِي. نَسِيتُ ٱلْخَيْرَ. | ١٧ |
18 Bu yüzden diyorum ki, “Dermanım tükendi, RAB'den umudum kesildi.”
| وَقُلْتُ: «بَادَتْ ثِقَتِي وَرَجَائِي مِنَ ٱلرَّبِّ». | ١٨ |
19 Acımı, başıboşluğumu, Pelinotuyla ödü anımsa!
| ذِكْرُ مَذَلَّتِي وَتَيَهَانِي أَفْسَنْتِينٌ وَعَلْقَمٌ. | ١٩ |
20 Hâlâ onları düşünmekte Ve sıkılmaktayım.
| ذِكْرًا تَذْكُرُ نَفْسِي وَتَنْحَنِي فِيَّ. | ٢٠ |
21 Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:
| أُرَدِّدُ هَذَا فِي قَلْبِي، مِنْ أَجْلِ ذَلِكَ أَرْجُو: | ٢١ |
22 RAB'bin sevgisi hiç tükenmez, Merhameti asla son bulmaz;
| إِنَّهُ مِنْ إِحْسَانَاتِ ٱلرَّبِّ أَنَّنَا لَمْ نَفْنَ، لِأَنَّ مَرَاحِمَهُ لَا تَزُولُ. | ٢٢ |
23 Her sabah tazelenir onlar, Sadakatin büyüktür.
| هِيَ جَدِيدَةٌ فِي كُلِّ صَبَاحٍ. كَثِيرَةٌ أَمَانَتُكَ. | ٢٣ |
24 “Benim payıma düşen RAB'dir” diyor canım, “Bu yüzden O'na umut bağlıyorum.”
| نَصِيبِي هُوَ ٱلرَّبُّ، قَالَتْ نَفْسِي، مِنْ أَجْلِ ذَلِكَ أَرْجُوهُ. | ٢٤ |
25 RAB kendisini bekleyenler, O'nu arayan canlar için iyidir.
| طَيِّبٌ هُوَ ٱلرَّبُّ لِلَّذِينَ يَتَرَجَّوْنَهُ، لِلنَّفْسِ ٱلَّتِي تَطْلُبُهُ. | ٢٥ |
26 RAB'bin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.
| جَيِّدٌ أَنْ يَنْتَظِرَ ٱلْإِنْسَانُ وَيَتَوَقَّعَ بِسُكُوتٍ خَلَاصَ ٱلرَّبِّ. | ٢٦ |
27 İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.
| جَيِّدٌ لِلرَّجُلِ أَنْ يَحْمِلَ ٱلنِّيرَ فِي صِبَاهُ. | ٢٧ |
28 RAB insana boyunduruk takınca, İnsan tek başına oturup susmalı;
| يَجْلِسُ وَحْدَهُ وَيَسْكُتُ، لِأَنَّهُ قَدْ وَضَعَهُ عَلَيْهِ. | ٢٨ |
29 Umudunu kesmeden yere kapanmalı,
| يَجْعَلُ فِي ٱلتُّرَابِ فَمَهُ لَعَلَّهُ يُوجَدُ رَجَاءٌ. | ٢٩ |
30 Kendisine vurana yanağını dönüp Utanca doymalı;
| يُعْطِي خَدَّهُ لِضَارِبِهِ. يَشْبَعُ عَارًا. | ٣٠ |
31 Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.
| لِأَنَّ ٱلسَّيِّدَ لَا يَرْفُضُ إِلَى ٱلْأَبَدِ. | ٣١ |
32 Dert verse de, Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;
| فَإِنَّهُ وَلَوْ أَحْزَنَ يَرْحَمُ حَسَبَ كَثْرَةِ مَرَاحِمِهِ. | ٣٢ |
33 Çünkü isteyerek acı çektirmez, İnsanları üzmez.
| لِأَنَّهُ لَا يُذِلُّ مِنْ قَلْبِهِ، وَلَا يُحْزِنُ بَنِي ٱلْإِنْسَانِ. | ٣٣ |
34 Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,
| أَنْ يَدُوسَ أَحَدٌ تَحْتَ رِجْلَيْهِ كُلَّ أَسْرَى ٱلْأَرْضِ، | ٣٤ |
35 Yüceler Yücesi'nin huzurunda insan hakkını saptırmayı,
| أَنْ يُحَرِّفَ حَقَّ ٱلرَّجُلِ أَمَامَ وَجْهِ ٱلْعَلِيِّ، | ٣٥ |
36 Davasında insana haksızlık etmeyi Rab doğru bulmaz.
| أَنْ يَقْلِبَ ٱلْإِنْسَانَ فِي دَعْوَاهُ. ٱلسَّيِّدُ لَا يَرَى! | ٣٦ |
37 Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?
| مَنْ ذَا ٱلَّذِي يَقُولُ فَيَكُونَ وَٱلرَّبُّ لَمْ يَأْمُرْ؟ | ٣٧ |
38 İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesi'nin ağzından çıkmıyor mu?
| مِنْ فَمِ ٱلْعَلِيِّ أَلَا تَخْرُجُ ٱلشُّرُورُ وَٱلْخَيْرُ؟ | ٣٨ |
39 İnsan, yaşayan insan Niçin günahlarının cezasından yakınır?
| لِمَاذَا يَشْتَكِي ٱلْإِنْسَانُ ٱلْحَيُّ، ٱلرَّجُلُ مِنْ قِصَاصِ خَطَايَاهُ؟ | ٣٩ |
40 Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim, Yine RAB'be dönelim.
| لِنَفْحَصْ طُرُقَنَا وَنَمْتَحِنْهَا وَنَرْجِعْ إِلَى ٱلرَّبِّ. | ٤٠ |
41 Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrı'ya açalım:
| لِنَرْفَعْ قُلُوبَنَا وَأَيْدِيَنَا إِلَى ٱللهِ فِي ٱلسَّمَاوَاتِ: | ٤١ |
42 “Biz karşı çıkıp başkaldırdık, Sen bağışlamadın.
| «نَحْنُ أَذْنَبْنَا وَعَصَيْنَا. أَنْتَ لَمْ تَغْفِرْ. | ٤٢ |
43 Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın, Acımadan öldürdün.
| ٱلْتَحَفْتَ بِٱلْغَضَبِ وَطَرَدْتَنَا. قَتَلْتَ وَلَمْ تَشْفِقْ. | ٤٣ |
44 Dualar sana erişmesin diye Bulutları örtündün.
| ٱلْتَحَفْتَ بِٱلسَّحَابِ حَتَّى لَا تَنْفُذَ ٱلصَّلَاةُ. | ٤٤ |
45 Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.
| جَعَلْتَنَا وَسَخًا وَكَرْهًا فِي وَسَطِ ٱلشُّعُوبِ. | ٤٥ |
46 Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.
| فَتَحَ كُلُّ أَعْدَائِنَا أَفْوَاهَهُمْ عَلَيْنَا. | ٤٦ |
47 Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.”
| صَارَ عَلَيْنَا خَوْفٌ وَرُعْبٌ، هَلَاكٌ وَسَحْقٌ». | ٤٧ |
48 Kırılan halkım yüzünden Gözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.
| سَكَبَتْ عَيْنَايَ يَنَابِيعَ مَاءٍ عَلَى سَحْقِ بِنْتِ شَعْبِي. | ٤٨ |
49 Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,
| عَيْنِي تَسْكُبُ وَلَا تَكُفُّ بِلَا ٱنْقِطَاعٍ | ٤٩ |
50 RAB göklerden bakıp görünceye dek.
| حَتَّى يُشْرِفَ وَيَنْظُرَ ٱلرَّبُّ مِنَ ٱلسَّمَاءِ. | ٥٠ |
51 Kentimdeki kızların halini gördükçe Yüreğim sızlıyor.
| عَيْنِي تُؤَثِّرُ فِي نَفْسِي لِأَجْلِ كُلِّ بَنَاتِ مَدِينَتِي. | ٥١ |
52 Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.
| قَدِ ٱصْطَادَتْنِي أَعْدَائِي كَعُصْفُورٍ بِلَا سَبَبٍ. | ٥٢ |
53 Beni sarnıca atıp öldürmek istediler, Üzerime taş attılar.
| قَرَضُوا فِي ٱلْجُبِّ حَيَاتِي وَأَلْقَوْا عَلَيَّ حِجَارَةً. | ٥٣ |
54 Sular başımdan aştı, “Tükendim” dedim.
| طَفَتِ ٱلْمِيَاهُ فَوْقَ رَأْسِي. قُلْتُ: «قَدْ قُرِضْتُ!». | ٥٤ |
55 Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;
| دَعَوْتُ بِٱسْمِكَ يَارَبُّ مِنَ ٱلْجُبِّ ٱلْأَسْفَلِ. | ٥٥ |
56 Sesimi, “Ahıma, çağrıma kulağını kapama!” dediğimi duydun.
| لِصَوْتِي سَمِعْتَ: «لَا تَسْتُرْ أُذُنَكَ عَنْ زَفْرَتِي، عَنْ صِيَاحِي». | ٥٦ |
57 Seni çağırınca yaklaşıp, “Korkma!” dedin.
| دَنَوْتَ يَوْمَ دَعَوْتُكَ. قُلْتَ: «لَا تَخَفْ!». | ٥٧ |
58 Davamı sen savundun, ya Rab, Canımı kurtardın.
| خَاصَمْتَ يَا سَيِّدُ خُصُومَاتِ نَفْسِي. فَكَكْتَ حَيَاتِي. | ٥٨ |
59 Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB, Davamı sen gör.
| رَأَيْتَ يَارَبُّ ظُلْمِي. أَقِمْ دَعْوَايَ. | ٥٩ |
60 Benden nasıl öç aldıklarını, Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.
| رَأَيْتَ كُلَّ نَقْمَتِهِمْ، كُلَّ أَفْكَارِهِمْ عَلَيَّ. | ٦٠ |
61 Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.
| سَمِعْتَ تَعْيِيرَهُمْ يَارَبُّ، كُلَّ أَفْكَارِهِمْ عَلَيَّ. | ٦١ |
| كَلَامُ مُقَاوِمِيَّ وَمُؤَامَرَتُهُمْ عَلَيَّ ٱلْيَوْمَ كُلَّهُ. | ٦٢ |
63 Oturup kalkışlarına bak, Alay konusu oldum türkülerine.
| اُنْظُرْ إِلَى جُلُوسِهِمْ وَوُقُوفِهِمْ، أَنَا أُغْنِيَتُهُمْ! | ٦٣ |
64 Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.
| رُدَّ لَهُمْ جَزَاءً يَارَبُّ حَسَبَ عَمَلِ أَيَادِيهِمْ. | ٦٤ |
65 İnat etmelerini sağla, Lanetin üzerlerinden eksilmesin.
| أَعْطِهِمْ غِشَاوَةَ قَلْبٍ، لَعْنَتَكَ لَهُمْ. | ٦٥ |
66 Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.
| اِتْبَعْ بِٱلْغَضَبِ وَأَهْلِكْهُمْ مِنْ تَحْتِ سَمَاوَاتِ ٱلرَّبِّ. | ٦٦ |
