Eyüp 7
1 “Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?
Ja, mannen hev ein strid på jordi; hans dagar gjeng som leigedagar.
2 Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,
Som trælen lengtar etter skugge, og leigekar på løni ventar,
3 Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.
so fekk eg månader av vonbrot og næter fulle utav møda.
4 Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.
Eg segjer når eg gjeng til kvile: «Når skal eg atter standa upp?» Og kvelden vert so lang, so lang: Eg ligg uroleg alt til dagsprett.
5 Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.
Og makk og sår min likam dekkjer, og hudi skorpnar og bryt upp att.
6 “Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.
Mi tid fer snøggar’ enn ein skutel, og ho kverv utan nokor von.
7 Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.
Hugs på: mitt liv er som ein pust; mitt auga ser’kje lukka meir.
8 Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.
Snart er eg løynd for alle augo; du fåfengt stirer etter meg.
Som skyi framum fer og kverv, so ingen att frå helheim vender, (Sheol h7585)
10 Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.
snur ei attende til sitt hus; hans heimstad kjenner han’kje meir.
11 “Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.
Difor vil’kje munnen stagga, men tala i min djupe hugverk og klaga i mi sjælenaud.
12 Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?
Er eg eit hav, er eg ein drake, med di du vaktar so på meg?
13 Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,
Eg tenkjer: «Lægjet skal meg lindra, og sengi letta suti mi» -
14 Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.
då skræmer du meg upp med draumar, og støkkjer meg med ville syner,
15 Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.
so at eg heller ville kjøvast, ja døy, enn vera slik ei beingrind.
16 Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.
D’er nok! Eg liver ikkje æveleg; Haldt upp! Mitt liv er som ein pust.
17 “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,
Kva er ein mann, at du han vyrder og retter tanken din på honom,
18 Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?
heimsøkjer honom kvar ein morgon, ransakar honom kvar ei stund?
19 Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?
Når tek du frå meg auga ditt? Meg slepper med eg svelgjar råken?
20 Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?
Hev eg gjort synd, kva gjer eg deg, du som på mannen vaktar stødt? Kvi hev du meg til skiva valt? So eg hev vorte meg ei byrd?
21 Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”
Kvi gjev du ikkje syndi til? Kvi ansar du på mine brot? No sig eg snart i moldi ned; og leitar du, so er eg burte.»
