Eyüp 24

1 “Niçin Her Şeye Gücü Yeten yargı için vakit saptamıyor? Neden O'nu tanıyanlar bu günleri görmesin?

Hvi skulle tiderna dem Allsmägtiga icke fördolda vara? Och de honom känna, se intet hans dagar?

2 İnsanlar sınır taşlarını kaldırıyor, Çaldıkları sürüleri otlatıyorlar.

De flytta råmärken, de röfva bort hjorden, och föda honom.

3 Öksüzlerin eşeğini kovuyor, Dul kadının öküzünü rehin alıyorlar.

De drifva bort de faderlösas åsna, och taga enkones oxa till pant.

4 Yoksulları yoldan saptırıyor, Ülkenin düşkünlerini gizlenmeye zorluyorlar.

De fattige måste vika för dem, och de torftige i landena måste förgömma sig.

5 Bakın, yoksullar çöldeki yaban eşekleri gibi Yiyecek bulmak için erkenden işe çıkıyorlar, Çocuklarına yiyeceği kırlar sağlıyor.

Si, vilddjuren i öknene gå ut, såsom de pläga, bittida till rofs, att de skola bereda mat för ungarna.

6 Yemlerini tarlalardan topluyor, Kötülerin bağındaki artıkları eşeliyorlar.

De uppskära af den åker, som dem intet tillhörer; och berga den vingård, som de med orätt hafva.

7 Geceyi giysisiz, çıplak geçiriyorlar, Örtünecek şeyleri yok soğukta.

De nakna låta de ligga, och låta dem intet öfvertäckelse i frostena, hvilkom de deras kläder borttagit hafva;

8 Dağlara yağan sağanaktan ıslanıyor, Sığınakları olmadığı için kayalara sarılıyorlar.

Så att de måste hålla sig i bergskrefvom, när en regnskur af bergen faller neder uppå dem; efter de eljest ingen råd hafva.

9 Öksüz memeden uzaklaştırılıyor, Düşkünün bebeği rehin alınıyor.

De slita barnet ifrå bröstet, och göra det faderlöst; och göra menniskorna fattiga med pantande.

10 Giysisiz, çıplak dolaşıyor, Aç karnına demet taşıyorlar.

Den nakna låta de gå utan kläder, och dem hungroga borttaga de axen.

11 Teraslar arasında zeytin eziyor, Susuzluktan kavrulurken Şarap için üzüm sıkıyorlar.

De tvinga dem till att göra oljo uppå deras qvarn, och trampa deras pressar, och låta dem likväl törsta.

12 Kentlerden insan iniltileri yükseliyor, Yaralı canlar feryat ediyor, Ama Tanrı haksızlığı önemsemiyor.

De göra folket i staden suckande, och dess slagnas själar ropande; och Gud straffar dem intet.

13 “Bunlar ışığa başkaldıranlardır; Onun yolunu tanımaz, İzinde yürümezler.

Derföre äro de affallne ifrå ljusena, och känna icke dess väg, och vända icke om till dess stigar igen.

14 Gün ağarınca katil kalkar, Düşkünü, yoksulu öldürür, Hırsız gibi sıvışır geceleyin.

I lysningene står mördaren upp, och dräper den fattiga och torftiga; och om nattena är han som en tjuf.

15 Zina edenin gözü alaca karanlıktadır, ‘Beni kimse görmez’ diye düşünür, Yüzünü örtüyle gizler.

Horkarlens öga hafver akt på skymningena, och säger: Mig ser intet öga; och han förtäcker sitt anlete.

16 Hırsızlar karanlıkta evleri deler, Gündüz gizlenir, ışık nedir bilmezler.

I mörkrena bryter han sig in i husen; om dagen gömma de sig med hvarannan, och vilja intet veta af ljusena.

17 Çünkü zifiri karanlık, sabahıdır onların, Karanlığın dehşetiyle dostturlar.

Ty om än morgonen kommer dem, är det dem såsom ett mörker; förty han förnimmer mörkrens förskräckelse.

18 “Diyorsunuz ki, ‘Suyun üstündeki köpüktür onlar, Lanetlidir ülkedeki payları, Kimse bağlara gitmez.

Han far lätteliga åstad såsom uppå ett vatten; hans håfvor varda icke stora i landena, och han brukar intet sin vingård.

19 Kuraklık ve sıcağın eriyen karı alıp götürdüğü gibi Ölüler diyarı da günahlıları alıp götürür. (Sheol h7585)

Helvetet tager bort dem som synda, såsom hette och torka förtärer snövattnet bort. (Sheol h7585)

20 Rahim onları unutacak, Kurtlara yem olacak, Bir daha anılmayacaklar. Haksızlık bir ağaç gibi kırılacak.

De barmhertige skola förgäta honom; hans lust varder full med matk; man skall icke mer tänka uppå honom; han skall sönderbruten varda såsom ett ruttet trä.

21 Onlar çocuğu olmayan kısır kadınları yolar, Dul kadına iyilik etmezler.

Han hafver bedröfvat den ensamma, som intet föder; och enkone hafver han intet godt gjort;

22 Tanrı, gücüyle zorbaları yok eder, Harekete geçince zorbaların yaşama umudu kalmaz.

Och hafver dragit de mägtiga under sig med sine kraft. När han står, skall han icke viss vara uppå sitt lif.

23 Tanrı onlara güven verir, O'na güvenirler, Ama gözü yürüdükleri yoldadır.

Han gör sig sjelf en trygghet, der han sig uppå förlåter; dock se hans ögon uppå deras handel.

24 Kısa süre yükselir, sonra yok olurlar, Düşerler, tıpkı ötekiler gibi alınıp götürülür, Başak başı gibi kesilirler.’

De äro en liten tid upphäfne; men de varda omintet, och undertryckte, och taga en ända såsom all ting; och såsom agnar på axen skola de afslagne varda.

25 “Böyle değilse, kim beni yalancı çıkarabilir, Söylediklerimin boş olduğunu gösterebilir?”

Är det icke så? Nu väl, ho vill straffa mig för lögn, och göra min ord om intet?