Eyüp 17
1 “Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.
Mi ånd er knekt, mitt liv er sløkt, no hev eg berre gravi att.
2 Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.
Eg hæding finn på kvar ein kant, ved deira tråss lyt auga dvelja.
3 “Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?
Å, set eit pant for meg hjå deg! Kven elles skal meg handslag gjeva?
4 Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.
Du stengde deira sjæl for skyn; difor vil du ikkje lyfta deim.
5 Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.
Den som gjev vener burt til plundring, hans søner sloknar augo på.
6 “Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.
Eg er for folk til ordtak sett, som ein dei sputtar beint i syni.
7 Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.
Mitt auga sjukt av sorger er, og mine lemer er ein skugge.
8 Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.
Dei rettvise støkk yver slikt, og skuldfri harmast på ugudleg.
9 Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.
Men rettvis mann sin veg gjeng fram, og magti veks hjå reinhendt mann.
10 “Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.
Men de - kom berre alle att! Eg ingen vismann finn hjå dykk.
11 Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.
Og mine dagar dei kvarv burt; og mine planar slitna sund, dei som mitt hjarta emna på.
12 Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.
Men dei gjer natti um til dag, som ljos var næmare enn myrkrer.
Eit hus i helheim er mi von, i myrkret reider eg mi seng. (Sheol h7585)
14 Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,
Til gravi ropar eg: «Min far!» til makken: «Mor mi! Syster mi!»
15 Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?
Kvar vert det då av voni mi? Mi von, kven augnar henne då?
