Fakahā 15

1 Pea ne u mamata ki he fakaʻilonga ʻe taha ʻi he langi, naʻe lahi mo fakaofo, ko e ʻāngelo ʻe toko fitu, kuo ʻi ai ʻae malaʻia fakaʻosi ʻe fitu; he kuo fakakakato ʻi ai ʻae houhau ʻoe ʻOtua.

Nú sá ég aðra mikilfenglega sýn á himnum og átti hún að sýna ókomna atburði. Sjö englum var falið að leiða síðustu sjö plágurnar yfir jörðina og þá loks yrði reiði Guðs fullnægt.

2 Pea ne u mamata, pea naʻe hangē ha tahi sioʻata, ʻoku fefiofi mo e afi: pea ko kinautolu kuo nau ikuna ʻae manu fekai, mo hono fakatātā, mo hono fakaʻilonga, mo e lau ʻo hono hingoa, ʻoku nau tutuʻu ʻi he tahi sioʻata, kuo ʻiate kinautolu ʻae ngaahi haʻape ʻoe ʻOtua.

Framundan mér var eitthvað sem líktist glerhafi og var eins og eldur léki um það. Á hafinu stóðu allir þeir, sem unnið höfðu sigur á dýrinu, á líkneski þess og merki þess. Allt þetta fólk hélt á hörpum Guðs

3 Pea ʻoku nau hiva ʻaki ʻae hiva ʻa Mōsese ko e tamaioʻeiki ʻae ʻOtua, mo e hiva ʻoe Lami, ʻonau pehē, “ʻOku lahi mo fakaofo ʻa hoʻo ngaahi ngāue, ʻE ʻEiki ko e ʻOtua Māfimafi; ʻOku angatonu mo moʻoni ʻa ho ngaahi hala, ʻA koe ko e Tuʻi ʻoe kakai māʻoniʻoni.

og það söng ljóð Móse, þjóns Guðs, og söng lambsins: Mikil og stórkostleg eru verk þín, Drottinn Guð hinn alvaldi. Vegir þínir eru réttlátir og sannir, þú ert konungur aldanna! Drottinn! Hver er sá sem ekki tignar og óttast nafn þitt? Þú einn ert heilagur! Allar þjóðir munu koma og tilbiðja þig því öllum eru augljós réttlætisverk þín.

4 Ko hai ʻe taʻemanavahē kiate koe, ʻe ʻEiki, mo taʻefakahikihikiʻi ho huafa? He ko koe pe ʻoku māʻoniʻoni: He koeʻuhi ʻe haʻu ʻo hū ʻi ho ʻao ʻae ngaahi puleʻanga kotoa pē; He kuo fakahā ʻa hoʻo ngaahi fakamaau.”

5 Pea hili ia, ne u mamata, pea vakai, kuo matoʻo ʻae potu tapu ʻoe fale fehikitaki ʻoe fakamoʻoni ʻi he langi:

Þá leit ég upp og sá að herbergið, sem kallast hið allra helgasta í musterinu, var opið!

6 Pea naʻe haʻu ʻae ʻāngelo ʻe toko fitu mei he fale tapu, kuo ʻiate kinautolu ʻae malaʻia ʻe fitu, kuo nau kofuʻaki ʻae tupenu naʻe maʻa mo hinehina, pea nonoʻo ʻaki ʻae ngaahi noʻo koula ʻi honau fatafata.

Englarnir sjö, sem falið hafði verið að leiða fram plágurnar sjö, komu nú út úr musterinu. Þeir voru klæddir skjannahvítum fötum og höfðu gullbelti um brjóst sér.

7 Pea ko e tokotaha ʻoe meʻa moʻui ʻe toko fā, naʻa ne ʻatu ki he ʻāngelo ʻe toko fitu ʻae hina koula ʻe fitu, kuo pito ʻi he houhau ʻoe ʻOtua, ʻaia ʻoku moʻui ʻo taʻengata pea taʻengata. (aiōn g165)

Verurnar fjórar réttu þeim hverjum um sig eina gullskál. Skálarnar voru fullar af reiði Guðs, hans sem lifir um aldir alda. (aiōn g165)

8 Pea naʻe fakapito ʻae fale tapu ʻaki ʻae kohu mei he nāunau ʻoe ʻOtua, pea mei hono mālohi: pea naʻe ʻikai faʻa fai ʻe he taha ke hū ki he fale tapu, kaeʻoua ke kakato ʻae malaʻia ʻe fitu naʻe ʻi he ʻāngelo ʻe toko fitu.

Reykurinn af dýrð Guðs og mætti hans fyllti musterið, en þangað inn fékk enginn að fara, fyrr en englarnir sjö höfðu lokið við að hella úr reiðiskálunum sjö.