< Tangilāulau 3 >

1 Ko au ko e tangata kuo mamata ki he mamahi ʻi he meʻa tā ʻa hono houhau.
Ich bin ein elender Mann, der die Rute seines Grimmes sehen muß.
2 Kuo ne tataki au mo ʻomi au ki he poʻuli, kae ʻikai ki he maama.
Er hat mich geführt und lassen gehen in die Finsternis und nicht in Licht.
3 Ko e moʻoni kuo ne liliu kiate au, ʻoku ne liliu hono nima kiate au ʻi he ʻaho kotoa.
Er hat seine Hand gewendet wider mich und handelt gar anders mit mir für und für.
4 Ko hoku kili mo hoku kakano kuo ne ngaohi ke motuʻa; kuo ne fesiʻi hoku ngaahi hui.
Er hat mir Fleisch und Haut alt gemacht und mein Gebein zerschlagen.
5 Kuo ne langaʻi meʻa kiate au, pea kuo ne takatakai au ʻaki ʻae kona mo e mamahi.
Er hat mich verbaut und mich mit Galle und Mühe umgeben.
6 Kuo ne fokotuʻu au ʻi he ngaahi potu fakapoʻuli, ʻo hangē ko kinautolu naʻe pekia ʻi muʻa.
Er hat mich in Finsternis gelegt wie die, so längst tot sind.
7 Kuo ne ʻāʻi takatakai au pea ʻoku ʻikai te u faʻa hao kituʻa: kuo ne fakamamafa ʻa ʻeku haʻi ukamea.
Er hat mich vermauert, daß ich nicht heraus kann, und mich in harte Fesseln gelegt.
8 ‌ʻO kau ka tangi foki mo kalanga, ʻoku ne taʻetokangaʻi ʻeku kole.
Und wenn ich gleich schreie und rufe, so stopft er die Ohren zu vor meinem Gebet.
9 Kuo ne ʻāʻi hoku ngaahi hala ʻaki ʻae ngaahi maka kuo tā, kuo ne fakapikoʻi hoku ngaahi hala.
Er hat meinen Weg vermauert mit Werkstücken und meinen Steig umgekehrt.
10 Naʻa ne hangē ha pea ʻoku toitoi kiate au, pea hangē ha laione ʻi he ngaahi potu lilo.
Er hat auf mich gelauert wie ein Bär, wie ein Löwe im Verborgenen.
11 Kuo ne mimioʻi hoku ngaahi ʻaluʻanga, pea kuo ne haehae au fakaikiiki: kuo ne ngaohi au ke lala pe.
Er läßt mich des Weges fehlen. Er hat mich zerstückt und zunichte gemacht.
12 Kuo ne teke ʻa ʻene kaufana, pea kuo ne fokotuʻu au ko e fakaʻilonga ki he ngahau.
Er hat seinen Bogen gespannt und mich dem Pfeil zum Ziel gesteckt.
13 Kuo ne pule ki he ngaahi ngahau ʻo ʻene tangai ke ʻasi ki hoku ngaahi kongaloto.
Er hat aus dem Köcher in meine Nieren schießen lassen.
14 Ko e manukiʻanga au ki hoku kakai; pea ko ʻenau tāʻanga ʻi he ʻaho kotoa pē.
Ich bin ein Spott allem meinem Volk und täglich ihr Liedlein.
15 Kuo ne fakafonu au ʻaki ʻae kona, kuo ne fakakonaʻi au ʻaki ʻae konaʻiʻī.
Er hat mich mit Bitterkeit gesättigt und mit Wermut getränkt.
16 Kuo ne fesiʻi foki hoku kau nifo ʻaki ʻae kilikili, kuo ne pani au ʻaki ʻae efu.
Er hat meine Zähne zu kleinen Stücken zerschlagen. Er wälzt mich in der Asche.
17 Pea kuo ke hiki hoku laumālie ke mamaʻo mei he melino: naʻe ngalo ʻiate au ʻae monūʻia.
Meine Seele ist aus dem Frieden vertrieben; ich muß des Guten vergessen.
18 Pea ne u pehē, “Ko ʻeku mālohi mo ʻeku ʻamanaki kuo ʻauha meia Sihova;”
Ich sprach: Mein Vermögen ist dahin und meine Hoffnung auf den HERRN.
19 ‌ʻI heʻeku manatu ki hoku mahaki pea mo ʻeku mamahi, ʻae kona pea mo e ʻahu.
Gedenke doch, wie ich so elend und verlassen, mit Wermut und Galle getränkt bin!
20 ‌ʻOku kei manatu ki ai hoku laumālie, pea ʻoku angavaivai ia ʻiate au.
Du wirst ja daran gedenken; denn meine Seele sagt mir es.
21 Ko ia ʻoku ou fakamanatu ki hoku loto, pea ko ia ʻoku ou kei maʻu ai ʻae ʻamanaki.
Das nehme ich zu Herzen, darum hoffe ich noch.
22 Ko e meʻa ʻi he ʻaloʻofa ʻa Sihova ʻoku ʻikai te tau ʻauha, koeʻuhi ʻoku ʻikai ke ngata ʻene manavaʻofa.
Die Güte des HERRN ist's, daß wir nicht gar aus sind; seine Barmherzigkeit hat noch kein Ende,
23 ‌ʻOku foʻou ia ʻi he pongipongi kotoa pē, ʻoku lahi hoʻo angatonu.
sondern sie ist alle Morgen neu, und deine Treue ist groß.
24 ‌ʻOku pehē ʻe hoku laumālie, “Ko hoku tofiʻa ʻa Sihova: ko ia te u ʻamanaki lelei ʻiate ia.”
Der HERR ist mein Teil, spricht meine Seele; darum will ich auf ihn hoffen.
25 ‌ʻOku lelei ʻa Sihova kiate kinautolu ʻoku tatali kiate ia, ki he laumālie ʻoku kumi kiate ia.
Denn der HERR ist freundlich dem, der auf sie harrt, und der Seele, die nach ihm fragt.
26 ‌ʻOku lelei ki he tangata ke ne ʻamanaki, pea ne tatali fakatatoka foki ki he fakamoʻui meia Sihova.
Es ist ein köstlich Ding, geduldig sein und auf die Hilfe des HERRN hoffen.
27 ‌ʻOku lelei ki he tangata ke ne fua ʻae haʻamo ʻi heʻene kei talavou.
Es ist ein köstlich Ding einem Mann, daß er das Joch in seiner Jugend trage;
28 ‌ʻOku ne nofo tokotaha pe, pea ʻoku longo pe, koeʻuhi kuo ne fua ia ʻe ia pe.
daß ein Verlassener geduldig sei, wenn ihn etwas überfällt,
29 ‌ʻOku ne ʻai hono ngutu ʻi he efu, ko e meʻa naʻa ʻoku kei ai ha ʻamanaki.
und seinen Mund in den Staub stecke und der Hoffnung warte
30 ‌ʻOku ne tuku hono kouʻahe kiate ia ʻoku ne taaʻi ia: ʻoku ne pito ʻaupito ʻi he lauʻi kovi.
und lasse sich auf die Backen schlagen und viel Schmach anlegen.
31 He koeʻuhi ʻe ʻikai liʻaki ke lauikuonga ʻe Sihova:
Denn der Herr verstößt nicht ewiglich;
32 He kapau te ne fakamamahi, ka te ne manavaʻofa foki ʻo fakatatau ki hono lahi ʻo ʻene ngaahi ʻaloʻofa.
sondern er betrübt wohl, und erbarmt sich wieder nach seiner Güte.
33 He ʻoku ʻikai te ne fie tautea, pe fakamamahi ʻae fānau ʻae tangata.
Denn er nicht von Herzen die Menschen plagt und betrübt,
34 Ke laiki ʻi hono lalo vaʻe ʻae ngaahi pōpula kotoa pē ʻo māmani,
als wollte er die Gefangenen auf Erden gar unter seine Füße zertreten
35 Ke fakatafe ʻae totonu ʻoe tangata ʻi he ʻao ʻoe fofonga ʻoe Fungani Māʻoniʻoni,
und eines Mannes Recht vor dem Allerhöchsten beugen lassen
36 Ke kākaaʻi ʻae tangata ʻi hono fakamaauʻi ʻoku ʻikai lelei ai ʻa Sihova.
und eines Menschen Sache verkehren lassen, gleich als sähe es der Herr nicht.
37 Ko hai ia ʻoku fakahā, pea ʻoku hoko ia, ʻo kapau ʻoku ʻikai ke fekau ʻe Sihova?
Wer darf denn sagen, daß solches geschehe ohne des Herrn Befehl
38 ‌ʻOku ʻikai ke ʻalu mei he fofonga ʻoe Fungani Māʻolunga ʻae lelei mo e kovi.
und daß nicht Böses und Gutes komme aus dem Munde des Allerhöchsten?
39 Ko e hā ʻoku lāunga ai ʻae tangata moʻui, ʻae tangata koeʻuhi ko e tautea ʻo ʻene ngaahi angahala?
Wie murren denn die Leute im Leben also? Ein jeglicher murre wider seine Sünde!
40 Ke tau kumi mo ʻahiʻahiʻi hotau ngaahi ʻaluʻanga, pea toe tafoki kia Sihova.
Und laßt uns erforschen und prüfen unser Wesen und uns zum HERRN bekehren!
41 Ke tau hiki hake hotau loto mo hotau nima ki he ʻOtua ʻi he ngaahi langi.
Laßt uns unser Herz samt den Händen aufheben zu Gott im Himmel!
42 “Kuo mau fai talangataʻa, pea kuo mau angatuʻu: ʻoku teʻeki ai te ke fakamolemole.
Wir, wir haben gesündigt und sind ungehorsam gewesen; darum hast du billig nicht verschont;
43 “Kuo ke ʻuʻufi ʻaki ʻae houhau, pea fakatangaʻi ʻakimautolu: kuo ke tāmateʻi pea naʻe ʻikai te ke manavaʻofa.
sondern du hast uns mit Zorn überschüttet und verfolgt und ohne Barmherzigkeit erwürgt.
44 Kuo ke ʻufiʻufi koe ʻaki ʻae ʻao, ke ʻoua naʻa ʻasi atu ʻa ʻemau kole.
Du hast dich mit einer Wolke verdeckt, daß kein Gebet hindurch konnte.
45 Kuo ke ngaohi ʻakimautolu ko e efe mo e ʻotoʻota ʻi he lotolotonga ʻoe kakai.
Du hast uns zu Kot und Unflat gemacht unter den Völkern.
46 “Kuo mafaʻa ʻae ngutu ʻa homau kau fili kotoa pē kiate kimautolu.
Alle unsre Feinde sperren ihr Maul auf wider uns.
47 Kuo hoko mai ʻae manavahē mo e tauhele kiate kimautolu, ʻae lala mo e ʻauha.”
Wir werden gedrückt und geplagt mit Schrecken und Angst.
48 ‌ʻOku tafe hifo hoku mata, hangē ko e ngaahi vaitafe, koeʻuhi ko e ʻauha ʻae ʻofefine ʻo hoku kakai.
Meine Augen rinnen mit Wasserbächen über den Jammer der Tochter meines Volks.
49 “ʻOku tafe hifo ʻa hoku mata, pea ʻikai ʻosi, ʻoku ʻikai siʻi ke tuku.
Meine Augen fließen und können nicht ablassen; denn es ist kein Aufhören da,
50 Ke ʻoua ke ʻafio mai ʻa Sihova, pea vakai mei he langi.
bis der HERR vom Himmel herabschaue uns sehe darein.
51 Ko hoku mata ʻoku ne ueʻi hoku loto, koeʻuhi ko e ngaahi ʻofefine kotoa pē ʻo ʻeku kolo.
Mein Auge frißt mir das Leben weg um die Töchter meiner Stadt.
52 “Naʻe tuli fakamamahi au ʻe hoku kau fili hangē ha manupuna, taʻehanoʻuhinga.
Meine Feinde haben mich gehetzt wie einen Vogel ohne Ursache;
53 Kuo nau motuhi ʻeku moʻui ʻi he fale fakapōpula, pea kuo lī ha maka kiate au.
sie haben mein Leben in einer Grube fast umgebracht und Steine auf mich geworfen;
54 naʻe melemo hoku ʻulu ʻi he ngaahi vai; pea ne u toki pehē, ‘Kuo motuhi au.’
sie haben mein Haupt mit Wasser überschüttet; da sprach ich: Nun bin ich gar dahin.
55 “ʻE Sihova ne u ui ki ho huafa mei he fale fakapōpula taumamaʻo.
Ich rief aber deinen Namen an, HERR, unten aus der Grube,
56 Kuo ke fanongo ki hoku leʻo; ʻoua naʻa ke fufū ho fofonga ki heʻeku mānava, ki heʻeku tangi.
und du erhörtest meine Stimme: Verbirg deine Ohren nicht vor meinem Seufzen und Schreien!
57 Naʻa ke ʻunuʻunu mai ʻo ofi ʻi he ʻaho ko ia ne u ui kiate koe: naʻa ke pehē, “ʻOua naʻa manavahē.”
Du nahest dich zu mir, wenn ich dich anrufe, und sprichst: Fürchte dich nicht!
58 “ʻE Sihova kuo ke langomakiʻi hoku laumālie; kuo ke huhuʻi ʻeku moʻui.
Du führest, Herr, die Sache meiner Seele und erlösest mein Leben.
59 ‌ʻE Sihova kuo ke ʻafioʻi ki he kovi kuo fai kiate au, fakamaau ʻe koe ʻeku meʻa.
Du siehest, HERR, wie mir so Unrecht geschieht; hilf mir zu meinem Recht!
60 Kuo ke ʻafio ki heʻenau lili kotoa pē, mo ʻenau ngaahi filioʻi kiate au.
Du siehst alle ihre Rache und alle ihre Gedanken wider mich.
61 “ʻE ʻEiki kuo ke fanongo ki heʻenau taukae, pea mo ʻenau ngaahi filioʻi kiate au;
HERR, du hörest ihr Schmähen und alle ihre Gedanken über mich,
62 ‌ʻae loungutu ʻonautolu naʻe tuʻu hake kiate au, pea mo ʻenau fakatupu meʻa kiate au ʻi he ʻaho kotoa pē.
die Lippen meiner Widersacher und ihr dichten wider mich täglich.
63 Vakai ki heʻenau nofo hifo mo ʻenau tuʻu hake; ko au ko ʻenau taʻanga.
Schaue doch, sie sitzen oder stehen auf, so singen sie von mir ein Liedlein.
64 “ʻE ʻEiki ke ke tuku kiate kinautolu ha totongi, ʻo fakatatau ki he ngāue ʻa honau nima.
Vergilt ihnen, HERR, wie sie verdient haben!
65 Tuku kiate kinautolu ʻae mamahi ʻoe loto, ʻa hoʻo malaʻia kiate kinautolu.
Laß ihnen das Herz erschrecken, laß sie deinen Fluch fühlen!
66 Fakatanga mo fakaʻauha ʻakinautolu ʻi he houhau mei he lalo langi ʻa Sihova.
Verfolge sie mit deinem Grimm und vertilge sie unter dem Himmel des HERRN.

< Tangilāulau 3 >