Hepelū 9

1 Ko eni, naʻe maʻu moʻoni foki ʻe he ʻuluaki [fuakava ]ʻae ngaahi ngaue fakaʻeiki, pea mo e potu tapu kuo ʻo māmani.

Í fyrri sáttmálanum milli Guðs og Ísraelsmanna voru reglur um tilbeiðslu og þar var einnig rætt um heilagt tjald hér á jörðu.

2 He naʻe langa ʻae ʻuluaki fale fehikitaki; ʻaia naʻe ʻi ai ʻae tuʻunga maama, mo e ʻaiʻanga meʻa, mo e mā ʻoe ʻao; ʻaia naʻe ui ko e potu tapu.

Í þeim helgidómi – tjaldinu – voru tvö herbergi. Í fremra herberginu, sem kallað var hið heilaga, var borð ásamt ljósastjaka úr gulli. Á borðinu voru sérstök brauð, sem notuð voru við helgiathafnir.

3 Pea naʻe ʻi loto ʻi hono ua ʻoe puipui, ʻae fale fehikitaki ʻaia ʻoku ui ko e potu toputapu;

Síðan tók við fortjald og innan við það var annað herbergi, sem kallaðist „hið allra helgasta“.

4 Naʻe ʻi ai ʻae ipu koula ʻaiʻanga afi, mo e puha ʻoe fuakava naʻe ʻuʻufi takatakai ʻaki ʻae koula, ʻaia naʻe ai ʻae ipu koula naʻe ʻi ai ʻae mana, mo e tokotoko ʻo ʻElone naʻe moto, mo e ongo maka lafalafa ʻoe fuakava;

Þar inni var reykelsisaltari úr gulli og einnig kista sem kölluð var sáttmálsörkin. Var hún lögð skíru gulli bæði að utan og innan. Í kistunni voru steinplötur, sem á voru rituð boðorðin tíu, gullkrukka með dálitlu af manna og stafur Arons, sem hafði blómgast.

5 Pea naʻe ʻi ʻolunga ʻi ai ʻae ongo selupi ʻoe nāunau naʻe fakamalu ʻae nofoʻanga ʻaloʻofa; ʻaia ʻe ʻikai te mau faʻa fakamatala kotoa pē eni.

A loki kistunnar voru styttur af englum, svokallaðir kerúbar, sem standa áttu vörð um dýrð Guðs. Þeir þöndu vængi sína yfir hið gullna lok arkarinnar, sem kallaðist náðarstóllinn, en nóg um það.

6 Pea kuo pehē hono teuteu ʻoe ngaahi meʻa ni, pea hū maʻuaipē ʻae kau taulaʻeiki ki he ʻuluaki fale fehikitaki, ʻo fai ai ʻenau ngaahi ngaue.

Þegar tjaldið var fullbúið, sinntu prestarnir störfum sínum í fremra herberginu hvenær sem þeir þurftu,

7 Ka ko hono ua, naʻe ngata ʻi he taulaʻeiki lahi, ʻo liunga taha pe, ʻi he taʻu kotoa pē, ka naʻe ʻikai taʻehatoto, ʻaia ne ne ʻatu maʻana, mo e fai hala ʻae kakai:

en aðeins æðsti presturinn fékk að fara inn í innra herbergið. Þangað fór hann aðeins einu sinni á ári, aleinn, og þá með blóð sem hann stökkti á náðarstólinn. Það var fórn til Guðs, til þess að gjalda fyrir eigin syndir og mistök og einnig fyrir syndir alls fólksins.

8 Ko e fakaʻilo eni ʻe he Laumālie Māʻoniʻoni, naʻe teʻeki ai ke fakahā ʻae hala ki he potu tapu, ʻi he kei tuʻu ʻae ʻuluaki fale fehikitaki:

Þetta bendir heilagur andi á, til að sýna okkur að alþýða manna fékk ekki að ganga inn í hið allra helgasta á dögum gamla sáttmálans, þegar fremra herbergið og það sem þar fór fram, var í fullu gildi.

9 ‌ʻAia ko e fakatātā ki he kuonga ko ia, pea naʻe ʻatu ʻi ai ʻae ngaahi meʻa foaki mo e ngaahi feilaulau, ka naʻe ʻikai faʻa fai ia ke fakahaohaoa ʻae loto ʻo ia naʻe fai ki ai;

Þetta segir okkur, sem nú lifum, býsna merkilega hluti. Meðan gamla lagakerfið var í gildi voru gjafir og fórnir bornar fram, en þær dugðu ekki til að hreinsa hjörtu fólksins.

10 Ko e ngaahi meʻakai mo inu pe, mo e ngaahi fufulu kehekehe, mo e ngaahi tuʻutuʻuni fakasino, naʻe fokotuʻu kaeʻoua ke hoko ʻae kuonga ʻoe fakafoʻou.

Gamla kerfið snerist allt um vissar reglur. Þar voru reglur um hvað ætti að borða og hvað ætti að drekka, reglur um hvernig og hvenær ætti að þvo sér; já, reglur um þetta og reglur um hitt. Fólkið var skyldugt að fara eftir þessum reglum, allt þar til Kristur kom og opnaði nýja og betri leið til hjálpræðis.

11 Ka ʻi he hoko mai ʻa Kalaisi, ko e taulaʻeiki lahi ʻoe ngaahi meʻa lelei ʻe hoko, ʻi he fale fehikitaki ʻoku lahi hake mo haohaoa ʻaupito naʻe ʻikai ngaohi ʻaki ʻae nima, ko hono ʻuhinga, ʻoku ʻikai ʻoe māmani;

Kristur kom sem æðsti prestur nýs og betri sáttmála og þann sáttmála höfum við nú. Hann gekk inn í hina miklu og fullkomnu tjaldbúð himnanna, sem hvorki er gerð af manna höndum né úr jarðnesku efni.

12 Pea naʻe ʻikai ʻi he toto ʻoe fanga kosi mo e ʻuhikiʻi pulu, ʻa ʻene hū ʻo liunga taha pe ki he potu tapu, ka ʻi hono taʻataʻa ʻoʻona, kuo ne lavaʻi ʻae huhuʻi taʻengata. (aiōnios g166)

Hann fór með blóð inn í hið allra helgasta, í eitt skipti fyrir öll, og stökkti því á náðarstólinn. Blóð þetta var ekki blóð úr geitum eða kálfum, heldur hans eigið blóð og með því tryggði hann okkur eilíft hjálpræði. (aiōnios g166)

13 He kapau naʻe fakamāʻoniʻoniʻi ʻae taʻemaʻa ki he fakamaʻa ʻoe sino, ʻi he luluku ʻaki ʻae toto ʻoe fanga pulu tangata mo e fanga kosi, mo e efu ʻoe pulu fefine:

Fyrst blóð úr nautum og geitum og aska af kvígum gat hreinsað manninn af synd, samkvæmt gamla sáttmálanum,

14 E fēfē hono lahi hake ʻoe fakamaʻa homou loto mei he ngaahi ngaue mate ʻe he taʻataʻa ʻo Kalaisi, ʻaia naʻa ne feilaulau ʻaki ia taʻehanomele ʻi he Laumālie taʻengata ki he ʻOtua, ke mou tauhi ʻae ʻOtua moʻui? (aiōnios g166)

þá getið þið rétt ímyndað ykkur hvort blóð Krists muni ekki breyta hjörtum okkar og lífi! Fórn hans leysir okkur undan þeirri kvöð að þurfa að hlýða gömlu reglunum og kemur því jafnframt til leiðar að við þráum að þjóna lifandi Guði. Kristur lagði líf sitt af frjálsum vilja í hendur Guðs, með hjálp heilags anda, til að deyja fyrir syndir okkar. Hann var fullkominn og syndlaus – algjörlega lýtalaus. (aiōnios g166)

15 Pea ko e meʻa eni kuo hoko ai ia ko e fakalaloa ʻoe fuakava foʻou, kae fai ʻi he pekia ʻae totongi ki he ngaahi angahala naʻe fai ʻi he ʻuluaki fuakava, pea maʻu ʻekinautolu kuo ui ʻae talaʻofa ʻoe nofoʻanga taʻengata. (aiōnios g166)

Kristur færði okkur þennan nýja sáttmála til þess að allir þeir, sem boðnir eru, geti komið og notið um eilífð þeirrar blessunar sem Guð hefur heitið þeim. Kristur dó til að forða okkur undan refsingunni, sem við höfðum kallað yfir okkur, vegna syndanna sem við drýgðum meðan gamli sáttmálinn var í gildi. (aiōnios g166)

16 He ka ʻi ai ha fuakava, ʻoku totonu ke ʻi ai foki mo e mate ʻo ia ʻoku ne fakamoʻoni ʻae fuakava.

Þegar maður deyr og skilur eftir sig erfðaskrá, þá fær enginn neitt af arfinum fyrr en sannast hefur að sá, er gerði erfðaskrána, sé dáinn.

17 He ʻoku mālohi ʻae fuakava ko e hili ʻae mate: ka ʻi he kei moʻui ʻae fakamoʻoni, ʻoku ʻikai ʻaupito hano mālohi.

Erfðaskráin gengur ekki í gildi fyrr en sá er látinn, sem hana gerði, og meðan hann er á lífi, getur enginn notfært sér hana til að komast yfir þær eignir sem honum eru ánafnaðar.

18 Ko ia naʻe ʻikai fakamoʻoni ʻae ʻuluaki [fuakava ]ka ʻi he toto pe.

Þetta skýrir hvers vegna blóði fórnardýranna var úthellt (en það bendir einmitt fram til dauða Krists) og það meira að segja áður en fyrri sáttmálinn tók gildi.

19 He kuo leaʻaki ʻe Mōsese ʻae fekau kotoa pē ki he kakai kotoa pē ʻo fakatatau ki he fono, pea toʻo ʻe ia ʻae toto ʻoe fanga ʻuhikiʻi pulu mo e fanga kosi, fakataha mo e vai, mo e fulufuluʻi sipi kulokula, mo e ʻisope, ʻo ne luluku ʻaki ʻae tohi, pea mo e kakai kotoa pē,

Eftir að Móse hafði afhent fólkinu lögbók Guðs, tók hann blóð kálfa og geita ásamt vatni og stökkti því með ísópsgrein og skarlatsrauðri ull yfir sjálfa bókina og allt fólkið.

20 ‌ʻo ne pehē, “Ko e toto eni ʻoe fuakava ʻaia kuo fekau ʻe he ʻOtua kiate kimoutolu.”

Síðan sagði hann: „Blóð þetta er tákn þess að sáttmálinn milli ykkar og Guðs hefur tekið gildi, en þennan sáttmála bauð Guð mér að gera milli ykkar og sín.“

21 Pea naʻa ne luluku foki ʻaki ʻae toto ʻae fale fehikitaki, mo e ngaahi meʻa kotoa pē naʻe fai ʻaki ʻae ngaue.

Síðan stökkti hann á sama hátt blóði á hið heilaga tjald og á öll áhöldin sem notuð voru til helgihaldsins.

22 Pea kuo mei ʻosi ʻae meʻa kotoa pē ʻi hono fakamaʻa ʻaki ʻae toto ʻo fakatatau ki he fono; pea ka ʻikai lilingi ʻae toto ʻoku ʻikai ha fakamolemole.

Það má með sanni segja, að nálega allt sem tilheyrði gamla sáttmálanum, hafi verið helgað með því að stökkva á það blóði, því að ekki fæst fyrirgefning án úthellingar blóðs.

23 Ko ia naʻe totonu ai ke fakamaʻa ʻaki eni ʻae ngaahi fakatātā ʻoe ngaahi meʻa ʻi he langi; ka ko e ngaahi meʻa ʻi he langi ʻaki ʻae ngaahi feilaulau ʻoku lelei lahi hake.

Hjá því varð ekki komist að Móse yrði þannig að hreinsa þetta heilaga, en jafnframt jarðneska tjald og allt sem í því var – allt gert eftir himneskri fyrirmynd – með því að stökkva á það dýrablóði. Himnesk fyrirmynd þessa tjalds var einnig hreinsuð og helguð, en þó með miklu dýrlegri fórn.

24 He naʻe ʻikai hū ʻa Kalaisi ki he potu tapu naʻe ngaohi ʻaki ʻae nima, [ʻaia ]ko e fakatātā [pe ]ki he moʻoni; ka ki he loto langi, ke ne fakahā eni ia ʻi he ʻao ʻae ʻOtua koeʻuhi ko kitautolu.

Kristur gekk inn í sjálfan himininn til að koma fram fyrir Guð sem talsmaður okkar. Það gerðist ekki í jarðneska helgidómnum, því að hann var aðeins eftirmynd hins himneska.

25 Pea naʻe ʻikai foki ke ne feilaulau ʻaki ia ʻo liunga lahi, ʻo hangē ko e hū ʻae taulaʻeiki lahi ki he potu tapu ʻi he taʻu kotoa pē mo e toto kehe;

Og ekki fórnfærði Kristur sjálfum sér, hvað eftir annað, eins og jarðneskur æðsti prestur, sem ber árlega fram dýrablóð að fórn í hinu allra helgasta.

26 He ka ne pehē, Ta ʻe liunga lahi ʻene mamahi talu hono fakatupu ʻo māmani: ka ko eni, kuo ne fakahā ia ʻo tuʻo taha ʻi he ngataʻanga ʻo māmani, ke ne ʻave ʻae angahala ʻi he feilaulau ʻaki ia ʻe ia. (aiōn g165)

Þá hefði hann orðið að deyja margsinnis, allt frá því heimurinn varð til. Nei, það hefði verið óhugsandi! Hann kom í eitt skipti fyrir öll, á hinum síðustu tímum, til að brjóta vald syndarinnar á bak aftur að eilífu. Það gerði hann með því að deyja fyrir okkur. (aiōn g165)

27 Pea hangē kuo pau ke mate ʻo tuʻo taha ʻae kakai, kae hili ia ko e fakamaau:

Eins og það liggur fyrir manninum að deyja einu sinni og koma síðan fyrir dóminn,

28 Pea pehē foki, kuo feilaulau ʻaki ʻa Kalaisi ʻo liunga taha, ke ne fua ʻae ngaahi hia ʻae tokolahi; pea ʻe fakahā ia ko hono liunga ua, kiate kinautolu ʻoku ʻamanaki kiate ia, ki he fakamoʻui, ka ʻe ʻikai [ke ʻave ]ʻae angahala.

þannig dó Kristur líka einu sinni sem fórn fyrir syndir margra. Eftir það mun hann koma á ný, ekki til að deyja fyrir syndir, heldur til að flytja þeim hjálpræði sitt, sem hans bíða.