2 Kolinitō 3
1 He ʻoku mau toe kamata fakaongolelei atu ʻakimautolu? Pe ʻoku ʻaonga kiate kimautolu, ʻo hangē ko e niʻihi, ha tohi fakaongolelei atu kiate kimoutolu, pe ko e fakaongolelei mai meiate kimoutolu?
Erum við nú orðnir eins og falskennendur sem eru alltaf að tala um sjálfa sig, og hafa með sér löng meðmælabréf? Ég held þið þarfnist þess ekki að neinn skrifi ykkur bréf um líferni okkar – eða hvað? Við þurfum ekki heldur meðmælabréf frá ykkur.
2 Ko ʻemau tohi ʻakimoutolu, kuo tohi ki homau loto, kuo ʻilo pea lau ʻe he kakai kotoa pē:
Eina bréfið sem ég þarf, eruð þið sjálf. Ef fólk skoðar þá góðu breytingu sem orðið hefur á ykkur, þá sér það að við höfum unnið gott verk á meðal ykkar.
3 Kuo fakahā fakapapau atu ko e tohi ʻa Kalaisi ʻakimoutolu kuo meʻa ngāueʻaki ai ʻakimoutolu, kuo tohi kae ʻikai ʻaki ʻae vaitohi, ka ko e Laumālie ʻoe ʻOtua moʻui; ʻikai ʻi he ngaahi maka lafalafa, ka ʻi he kakano ʻoe loto.
Menn sjá ljóslega að þið eruð eins og bréf frá Kristi, skrifað af okkur. Það er ekki skrifað með penna og bleki, heldur með anda hins lifandi Guðs. Ekki er það höggvið í stein, heldur í hjörtu manna.
4 Pea ko e meʻa ʻia Kalaisi ʻoku ai haʻamau tui pehē ki he ʻOtua:
Við þorum að tala svona vel um okkur sjálf vegna þess að við treystum því að Guð hafi velþóknun á okkur, vegna trúar okkar á Krist. Við treystum því að hann hjálpi okkur að standa við orð okkar.
5 Kae ʻikai hangē ʻoku maʻu mafai ʻiate kimautolu ke mahalo ki ha meʻa meiate kimautolu; ka ko e maʻu mafai ʻoku mei he ʻOtua;
Við álítum okkur sjálfa, í eigin mætti, ekki færa um að gera neitt það sem hefur varanlegt gildi. Allur árangur okkar og máttur er Guði einum að þakka.
6 ʻAia foki kuo ne teuʻi ʻakimautolu ko e kau faifekau faʻa fai ʻoe fuakava foʻou; ʻikai ʻoe mataʻitohi, ka ʻoe laumālie: he ʻoku tāmateʻi ʻe he mataʻitohi, ka ʻoku foaki moʻui ʻe he laumālie.
Hann einn hefur gert okkur kleift að kunngjöra fagnaðarerindið – nýja sáttmálann – sem hann gaf mönnunum til frelsis. Við erum ekki að boða lögmál Gyðinga, heldur líf í heilögum anda. Gamla leiðin – sú að reyna að frelsast með því að halda lög Gyðinga – endar með dauða, en ef við förum nýju leiðina, þá gefur andi Guðs okkur hið sanna líf.
7 Pea kapau naʻe nāunauʻia ʻae ngāue ʻoe mate naʻe tohitongi ki he ngaahi maka, ʻaia naʻe ʻikai faʻa sio fakahangatonu ai ʻae fānau ʻa ʻIsileli ki he mata ʻo Mōsese, ko e meʻa ʻi he malama ʻo hono mata; ʻaia naʻe pau ke ngata:
Gamli sáttmálinn – þetta gamla lagakerfi sem leiddi til dauða – byrjaði í slíkri dýrð að fólk þoldi ekki að horfa framan í Móse þegar hann færði því lög Guðs, því að andlit hans ljómaði af dýrð Guðs. Samt fölnaði sá ljómi brátt.
8 Pea ʻe ʻikai lahi hake ʻaupito hono nāunau ʻoe ngāue ʻoe Laumālie?
Eigum við þá ekki að vænta meiri dýrðar nú þegar heilagur andi hefur sjálfur gefið okkur lífið?
9 He kapau ʻoku nāunauʻia ʻae ngāue ʻoe fakamalaʻia, pea ʻoku lahi hake ʻaupito hono nāunauʻia ʻoe ngāue ʻoe fakatonuhia.
Fyrst ráðstöfunin sem leiddi til dóms var dýrleg, þá hlýtur hin ráðstöfunin að vera mun dýrlegri, sú sem helgar mennina í augum Guðs.
10 He ko ia naʻe ngaohi ke nāunauʻia, naʻe ʻikai hano nāunau ʻi he meʻa ni, ko e meʻa ʻi he nāunau ʻoku lahi hake.
Staðreyndin er sú að í samanburði við yfirgnæfandi dýrð nýja sáttmálans, þá er hin fyrri dýrð, sem skein af andliti Móse, einskis virði.
11 He kapau naʻe nāunauʻia ʻaia kuo fakaʻosi, tā ʻoku lahi ʻaupito hono nāunau ʻo ia ʻoku tuʻumaʻu.
Og fyrst það, sem varaði aðeins skamma stund, ljómaði af himneskri dýrð, mun þá ekki hin nýja áætlun Guðs um hjálpræði mannanna vera miklu stórfenglegri, því hún varir að eilífu!
12 Pea ko ia ʻi heʻemau maʻu ʻae ʻamanaki lelei pehē, ʻoku mau lea ʻilongofua lahi ai.
Fyrst við treystum því að þessi nýja dýrð muni aldrei hverfa, þá getum við predikað með mikilli djörfung.
13 Pea ʻikai hangē ko Mōsese, naʻa ne ʻai ʻae pūlou ki hono mata, pea naʻe ʻikai faʻa sio fakamamaʻu atu ʻe he fānau ʻa ʻIsileli ki he ngataʻanga ʻo ia kuo fakaʻosi:
Þá gerum við ekki eins og Móse, sem setti blæju fyrir andlit sér til að Ísraelsmenn gætu ekki séð hvernig ljóminn hvarf smátt og smátt.
14 Ka naʻe fakakui honau loto: he ʻoku aʻu ki he ʻaho ni, ʻoku kei tuʻumaʻu ʻo taʻeueʻi ʻae pūlou ko ia ʻi he lau ʻoe fuakava motuʻa: [ʻae pūlou ]ko ia kuo mole ʻia Kalaisi.
Andlit Móse var ekki aðeins hulið, heldur var einnig hugur og skilningur fólksins blindaður. Þannig er það jafnvel enn þegar Gyðingar lesa Gamla testamentið. Þá virðist sem hugur þeirra og hjarta sé hulið þykkri blæju, enda koma þeir hvorki auga á né skilja hið raunverulega innihald textans. Eina leiðin til að fjarlægja þessa blæju skilningsleysis, er að þeir taki trú á Krist.
15 Ka ʻoku aʻu ki he ʻaho ni, ʻoku kei ʻi honau loto ʻae pūlou ʻi he lau ʻo Mōsese.
Þess vegna er svo enn í dag að þegar þeir lesa rit Móse, þá eru hjörtu þeirra blind og þeir trúa að leiðin til hjálpræðis sé sú að hlýða lögmálinu.
16 Ka ko eni, “ʻOka tafoki ia ki he ʻEiki, ʻe toʻo atu ʻae pūlou.”
Í hvert skipti sem einhver snýr sér frá syndum sínum og til Drottins, er þessi blæja tekin frá.
17 Pea “ko e ʻEiki” ʻae laumālie ko ia: pea ko ia ʻoku ʻi ai ʻae Laumālie ʻoe ʻEiki, ʻoku ʻi ai ʻae tauʻatāina.
Drottinn er andinn sem gefur þeim líf, og þar sem hann er, þar er frelsi (frá þeirri kvöð að þurfa að hlýða lögmálinu í einu og öllu til þess að geta þóknast Guði).
18 Ka ʻoku tau vakai kotoa pē, ʻo mata taʻepūlou ʻi he sioʻata, ki he nāunau ʻoe ʻEiki, pea ʻoku tau liliu ki hono tatau mei he nāunau ki he nāunau, ʻi he Laumālie ʻoe ʻEiki.
Við sem kristin erum höfum enga blæju fyrir andlitum okkar. Við getum verið eins og speglar sem endurvarpa dýrð Drottins og þegar andi hans starfar í okkur, þá líkjumst við honum sífellt meira.
