யோபு 6
Then Job answered,
“Oh that my anguish were weighed, and all my calamity laid in the balances!
For now it would be heavier than the sand of the seas, therefore my words have been rash.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
For the arrows of the Almighty are within me. My spirit drinks up their poison. The terrors of God set themselves in array against me.
Does the wild donkey bray when he has grass? Or does the ox low over his fodder?
Can that which has no flavour be eaten without salt? Or is there any taste in the white of an egg?
My soul refuses to touch them. They are as loathsome food to me.
“Oh that I might have my request, that God would grant the thing that I long for,
even that it would please God to crush me; that he would let loose his hand, and cut me off!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
Let it still be my consolation, yes, let me exult in pain that doesn’t spare, that I have not denied the words of the Holy One.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
What is my strength, that I should wait? What is my end, that I should be patient?
Is my strength the strength of stones? Or is my flesh of bronze?
Isn’t it that I have no help in me, that wisdom is driven away from me?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
“To him who is ready to faint, kindness should be shown from his friend; even to him who forsakes the fear of the Almighty.
My brothers have dealt deceitfully as a brook, as the channel of brooks that pass away;
which are black by reason of the ice, in which the snow hides itself.
In the dry season, they vanish. When it is hot, they are consumed out of their place.
The caravans that travel beside them turn away. They go up into the waste, and perish.
The caravans of Tema looked. The companies of Sheba waited for them.
They were distressed because they were confident. They came there, and were confounded.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
For now you are nothing. You see a terror, and are afraid.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
Did I ever say, ‘Give to me’? or, ‘Offer a present for me from your substance’?
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
or, ‘Deliver me from the adversary’s hand’? or, ‘Redeem me from the hand of the oppressors’?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
“Teach me, and I will hold my peace. Cause me to understand my error.
How forcible are words of uprightness! But your reproof, what does it reprove?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
Do you intend to reprove words, since the speeches of one who is desperate are as wind?
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
Yes, you would even cast lots for the fatherless, and make merchandise of your friend.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
Now therefore be pleased to look at me, for surely I will not lie to your face.
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Please return. Let there be no injustice. Yes, return again. My cause is righteous.
Is there injustice on my tongue? Can’t my taste discern mischievous things?
