யோபு 6
And Job answered and said,
Oh that my grief were thoroughly weighed, and all my calamity laid in the balances!
For now it would be heavier than the sand of the seas; therefore my words are vehement.
4 ௪ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனின் அம்புகள் எனக்குள் தைத்திருக்கிறது; அவைகளின் விஷம் என் உயிரைக் குடிக்கிறது; தேவனால் உண்டாகும் பயங்கரங்கள் எனக்கு முன்பாக அணியணியாக நிற்கிறது.
For the arrows of the Almighty are within me, their poison drinketh up my spirit: the terrors of God are arrayed against me.
Doth the wild ass bray by the grass? loweth an ox over his fodder?
Shall that which is insipid be eaten without salt? Is there any taste in the white of an egg?
What my soul refuseth to touch, that is as my loathsome food.
Oh that I might have my request, and that God would grant my desire!
And that it would please God to crush me, that he would let loose his hand and cut me off!
10 ௧0 அப்பொழுதாவது எனக்கு ஆறுதல் இருக்குமே; அப்பொழுது என்னை விட்டு நீங்காத வியாதியினால் உணர்வில்லாமல் இருப்பேன்; பரிசுத்தருடைய வார்த்தைகளை நான் மறைத்துவைக்கவில்லை, அவர் என்னைக் கைவிடமாட்டார்.
Then should I yet have comfort; and in the pain which spareth not I would rejoice that I have not denied the words of the Holy One.
11 ௧௧ நான் காத்துக்கொண்டிருக்க என் பெலன் எம்மாத்திரம்? என் வாழ்நாள் நீடித்திருக்கச் செய்ய என் முடிவு எப்படிப்பட்டது?
What is my strength, that I should hope? and what is mine end, that I should have patience?
Is my strength the strength of stones? is my flesh of brass?
Is it not that there is no help in me, and soundness is driven away from me?
14 ௧௪ உபத்திரவப்படுகிறவனுக்கு அவனுடைய நண்பரால் தயவு கிடைக்கவேண்டும்; அவனோ சர்வவல்லமையுள்ள தேவனுக்குப் பயப்படாமல் போகிறான்.
For him that is fainting kindness [is meet] from his friend; or he forsaketh the fear of the Almighty.
My brethren have dealt deceitfully as a stream, as the channel of streams which pass away,
Which are turbid by reason of the ice, in which the snow hideth itself:
At the time they diminish, they are dried up; when heat affecteth them, they vanish from their place:
They wind about in the paths of their course, they go off into the waste and perish.
The caravans of Tema looked, the companies of Sheba counted on them:
They are ashamed at their hope; they come thither, and are confounded.
21 ௨௧ அப்படியே நீங்களும் இப்பொழுது ஒன்றுக்கும் உதவாமற்போனீர்கள்; என் ஆபத்தைக் கண்டு பயப்படுகிறீர்கள்.
So now ye are nothing; ye see a terrible object and are afraid.
22 ௨௨ எனக்கு ஏதாகிலும் கொண்டு வாருங்கள் என்றும், உங்கள் செல்வத்திலிருந்து எனக்கு ஏதாவது பணம் கொடுங்கள் என்றும்;
Did I say, Bring unto me, and make me a present from your substance?
23 ௨௩ அல்லது சத்துருவின் கைக்கு என்னை காப்பாற்றுங்கள், கொடியவரின் கைக்கு என்னை தப்புவித்து காப்பாற்றிவிடுங்கள் என்றும் நான் சொன்னதுண்டோ?
Or, rescue me from the hand of the oppressor, and redeem me from the hand of the violent?
24 ௨௪ எனக்கு பதில் சொல்லுங்கள், நான் மவுனமாயிருப்பேன்; நான் எதிலே தவறுசெய்தேனோ அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்துங்கள்.
Teach me, and I will hold my tongue; and cause me to understand wherein I have erred.
How forcible are right words! but what doth your upbraiding reprove?
26 ௨௬ கடிந்துகொள்ள நீங்கள் வார்த்தைகளை யோசித்து, நம்பிக்கையற்றவனுடைய வார்த்தைகளைக் காற்றிலே விட்டுவிடுகிறீர்களோ?
Do ye imagine to reprove words? The speeches of one that is desperate are indeed for the wind.
27 ௨௭ இப்படிச் செய்து திக்கற்றவன்மேல் நீங்கள் விழுந்து, உங்கள் நண்பனுக்குப் படுகுழியை வெட்டுகிறீர்கள்.
Yea, ye overwhelm the fatherless, and dig [a pit] for your friend.
28 ௨௮ இப்போதும் உங்களுக்கு விருப்பமானால் என்னை நோக்கிப் பாருங்கள்; அப்பொழுது நான் பொய்சொல்லுகிறேனோ என்று உங்களுக்கு வெளிப்படையாகத் தெரியும்.
Now therefore if ye will, look upon me; and it shall be to your face if I lie.
29 ௨௯ நீங்கள் திரும்ப யோசித்து பாருங்கள்; அநீதி காணப்படாதிருக்கும்; திரும்ப சிந்தியுங்கள் என் நீதி அதிலே வெளிப்படும்.
Return, I pray you, let there be no wrong; yea, return again, my righteousness shall be in it.
Is there wrong in my tongue? cannot my taste discern mischievous things?
