யோபு 29
Y tornó Job a tomar su parábola, y dijo:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba!
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad.
Como fui en los días de mi mocedad, cuando Dios era familiar en mi tienda;
Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis mozos al derredor de mí;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
Cuando yo lavaba mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite;
Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla:
Los mozos me veían, y se escondían, y los viejos se levantaban, y estaban en pie.
Los príncipes detenían sus palabras, y ponían la mano sobre su boca.
La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar.
Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio;
Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
La bendición del que se iba a perder venía sobre mí, y al corazón de la viuda hacía cantar de alegría.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto, y mí toca era juicio.
Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.
A los menesterosos era padre, y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Y quebraba los colmillos del inicuo; y de sus dientes hacía soltar la presa.
Y decía: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.
Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.
Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.
Oíanme y esperaban, y callaban a mi consejo.
Tras mi palabra no replicaban: mas mi razón destilaba sobre ellos.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
Y esperábanme como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Si me reía a ellos, no lo creían; ni derribaban la luz de mi rostro.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Aprobaba el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como el rey en el ejército, como el que consuela llorosos.
