யோபு 29
Giobbe riprese il suo discorso e disse:
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
“Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!
Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,
quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!
Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,
i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;
i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;
la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.
L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,
perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.
Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;
ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.
E dicevo: “Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;
le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;
la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano”.
Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.
Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.
