யோபு 29
Job again took up his parable, and said,
2 ௨ “கடந்துபோன வருடங்களிலும், தேவன் என்னைக் காப்பாற்றிவந்த நாட்களிலும் எனக்கு உண்டாயிருந்த ஒழுங்கு இப்பொழுது இருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
“Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;
3 ௩ அப்பொழுது அவர் தீபம் என் தலையின்மேல் பிரகாசித்தது; அவர் அருளின வெளிச்சத்தினால் இருளைக் கடந்துபோனேன்.
when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,
as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent,
when the Almighty was yet with me, and my children were around me,
6 ௬ என் பாதங்களை நான் நெய்யினால் கழுவினேன்; கன்மலைகளிலிருந்து எனக்காக எண்ணெய் நதிபோல ஓடிவந்தது; அந்தச் செல்வநாட்களின் ஒழுங்கு இப்போதிருந்தால் நலமாயிருக்கும்.
when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,
when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street.
The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.
The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.
The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.
For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,
because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him,
13 ௧௩ அழிந்துபோக இருந்தவனுடைய ஆசீர்வாதம் என்மேல் வந்தது; விதவையின் இருதயத்தைக் கெம்பீரிக்கச் செய்தேன்.
the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.
14 ௧௪ நீதியை அணிந்துகொண்டேன்; அது என் ஆடையாயிருந்தது; என் நியாயம் எனக்குச் சால்வையும் தலைப்பாகையுமாக இருந்தது.
I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.
I was eyes to the blind, and feet to the lame.
I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I did not know.
17 ௧௭ நான் அநியாயக்காரருடைய கடைவாய்ப் பற்களை உடைத்து, அவர்கள் பறித்ததை அவர்கள் பற்களிலிருந்து பிடுங்கினேன்.
I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.
Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand.
My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.
My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’
“Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.
After my words they did not speak again. My speech fell on them.
23 ௨௩ மழைக்குக் காத்திருக்கிறதுபோல் எனக்குக் காத்திருந்து, பின் மாரிக்கு ஆசையுள்ளவர்கள்போல தங்கள் வாயை ஆவென்று திறந்திருந்தார்கள்.
They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.
24 ௨௪ நான் அவர்களைப் பார்த்து சிரிக்கும்போது, அவர்கள் துணிகரங்கொள்ளவில்லை; என் முகக்களையை மாறவைக்கவும் இல்லை.
I smiled on them when they had no confidence. They did not reject the light of my face.
25 ௨௫ அவர்கள் வழியில்போக எனக்கு விருப்பமாகும்போது, நான் தலைவனாய் அமர்ந்து, படைக்குள் ராஜாவைப்போலவும், துக்கித்தவர்களைத் தேற்றுகிறவனாகவும் இருந்தேன்.
I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.
