Job 7

1 Hindi ba't may mabigat na gawain ang bawat isang tao sa ibabaw ng lupa?

地上の人には、激しい労務があるではないか。またその日は雇人の日のようではないか。

2 Hindi ba na ang kaniyang mga araw ay gaya ng isang taong upahan?

奴隷が夕暮を慕うように、雇人がその賃銀を望むように、

3 Katulad ng isang alipin na maalab na ninanais ang mga anino ng gabi, katulad ng isang taong upahan na naghihintay sa kaniyang mga sahod- kaya nagtiis ako sa mga buwan ng kahirapan; nagkakaroon ako ng mga gabing punong-puno ng kaguluhan.

わたしは、むなしい月を持たせられ、悩みの夜を与えられる。

4 Kapag ako ay humihiga, sinasabi ko sa aking sarili, “Kailan ako babangon at kailan lilipas ang gabi? Punong-puno ako ng kabalisahan hanggang sa magbukang-liwayway.

わたしは寝るときに言う、『いつ起きるだろうか』と。しかし夜は長く、暁までころびまわる。

5 Ang aking laman ay nadadamitan ng mga uod at mga tipak ng alikabok; nanigas na ang mga sugat sa aking balat at saka malulusaw at mananariwang muli.

わたしの肉はうじと土くれとをまとい、わたしの皮は固まっては、またくずれる。

6 Ang aking mga araw ay mas mabilis kaysa sa panghabi; lilipas sila nang walang pag-asa.

わたしの日は機のひよりも速く、望みをもたずに消え去る。

7 Alalahanin mo O Diyos na ang aking buhay ay isa lamang hininga; ang aking mata ay hindi na makakakita pa ng kabutihan.

記憶せよ、わたしの命は息にすぎないことを。わたしの目は再び幸を見ることがない。

8 Ang mata ng Diyos, na nakikita ako, ay hindi na muli ako makikita; Ang mga mata ng Diyos ay tutuon sa akin pero hindi na ako mabubuhay.

わたしを見る者の目は、かさねてわたしを見ることがなく、あなたがわたしに目を向けられても、わたしはいない。

9 Gaya ng isang ulap na napapawi at nawawala, gayon din ang siyang bumababa sa sheol ay hindi na aahon pa. (Sheol h7585)

雲が消えて、なくなるように、陰府に下る者は上がって来ることがない。 (Sheol h7585)

10 Siya ay hindi na babalik pa sa kaniyang tahanan; ni makikilala pa siya muli sa kaniyang lugar.

彼は再びその家に帰らず、彼の所も、もはや彼を認めない。

11 Kaya hindi ko pipigilin ang aking bibig; Magsasalita ako sa kadalamhatian ng aking espiritu; Ako ay dadaing sa kapaitan ng aking kaluluwa.

それゆえ、わたしはわが口をおさえず、わたしの霊のもだえによって語り、わたしの魂の苦しさによって嘆く。

12 Ako ba ay isang dagat, o isang halimaw sa dagat para lagyan mo ng bantay?

わたしは海であるのか、龍であるのか、あなたはわたしの上に見張りを置かれる。

13 Kapag sinasabi ko, 'Aaliwin ako ng aking higaan, at pakakalmahin ng aking upuan ang aking daing,

『わたしの床はわたしを慰め、わたしの寝床はわが嘆きを軽くする』とわたしが言うとき、

14 pagkatapos tinatakot mo ako sa mga panaginip at ako ay sinisindak sa mga pangitain,

あなたは夢をもってわたしを驚かし、幻をもってわたしを恐れさせられる。

15 kaya pipiliin ko ang magbigti at kamatayan sa halip na panatilihin pang buhay ang aking mga buto.

それゆえ、わたしは息の止まることを願い、わが骨よりもむしろ死を選ぶ。

16 Kinasusuklaman ko ang aking buhay; Hindi ko hinahangad na patuloy akong mabuhay; hayaan mo akong mag-isa dahil walang silbi ang aking mga araw.

わたしは命をいとう。わたしは長く生きることを望まない。わたしに構わないでください。わたしの日は息にすぎないのだから。

17 Ano ang tao na dapat bigyan mo ng pansin, na dapat iyong ituon ang isip sa kaniya,

人は何者なので、あなたはこれを大きなものとし、これにみ心をとめ、

18 na dapat mong bantayan tuwing umaga at sinusubok mo siya sa bawat sandali?

朝ごとに、これを尋ね、絶え間なく、これを試みられるのか。

19 Gaano katagal bago mo alisin ang iyong tingin sa akin? bago mo ako hayaang mag-isa nang may sapat na panahon para lunukin ang aking sariling laway?

いつまで、あなたはわたしに目を離さず、つばをのむまも、わたしを捨てておかれないのか。

20 Kahit ako ay nagkasala, ano ang magagawa nito sa iyo, ikaw na nagbabantay sa mga tao? Bakit mo ako ginawang isang pakay, para ba ako ay maging pasanin sa iyo?

人を監視される者よ、わたしが罪を犯したとて、あなたに何をなしえようか。なにゆえ、わたしをあなたの的とし、わたしをあなたの重荷とされるのか。

21 Bakit hindi mo mapatawad ang aking mga pagsuway at alisin ang aking kasamaan? Sa ngayon ako ay hihiga sa alikabok; maingat mo akong hahanapin, pero wala na ako.”

なにゆえ、わたしのとがをゆるさず、わたしの不義を除かれないのか。わたしはいま土の中に横たわる。あなたがわたしを尋ねられても、わたしはいないでしょう」。