Job 4

1 Sumagot si Elifaz ang Temaneo at sinabing,

Tada odgovori Elifas Temanac i reèe:

2 “Kung sakaling may kumausap sa iyo, malulungkot ka ba? Pero sino ba ang makakapigil sa kaniyang sarili para magsalita?

Ako ti progovorimo, da ti neæe biti dosadno? ali ko bi se mogao uzdržati da ne govori?

3 Tingnan mo nga naman, nagturo ka sa marami, pinalakas mo ang mga nanghihinang kamay.

Gle, uèio si mnoge, i ruke iznemogle krijepio si;

4 Inalalayan ng iyong salita ang mga nahuhulog, at ang mga nanlalambot na tuhod ay pinatigas mo.

Rijeèi su tvoje podizale onoga koji padaše, i utvrðivao si koljena koja klecahu.

5 Pero ngayong ikaw naman ang may kaguluhan, nanghihina ka; ikaw ay dinapuan ng kaguluhan, at ikaw ay naguluhan.

A sada kad doðe na tebe, klonuo si; kad se tebe dotaèe, smeo si se.

6 Hindi ba dapat ang takot mo sa Diyos ang nagbibigay sa iyo ng lakas ng loob? Hindi ba ang integridad mo sa iyong mga ginagawa ang nagbibigay sa iyo ng pag-asa?

Nije li pobožnost tvoja bila uzdanje tvoje? i dobrota putova tvojih nadanje tvoje?

7 Parang awa mo na, isipin mo itong mabuti: may inosente bang naghirap? O kaya may matuwid bang pinalayas?

Opomeni se, ko je prav poginuo, i gdje su pravedni istrijebljeni?

8 Ayon sa aking natunghayan, siyang nagbungkal ng kasalanan, at nagtanim ng kaguluhan, ay umani rin nito.

Kako sam ja vidio, koji oru muku i siju nevolju, to i žanju.

9 Sila ay mamamatay sa pamamagitan ng hininga ng Diyos; sa pagsabog ng kaniyang galit sila ay matutupok.

Od dihanja Božijega ginu, i od daha nozdara njegovijeh nestaje ih.

10 Ang atungal ng mga leon, ang tinig ng mabangis na leon, maging ang pangil ng mga batang leon—ang lahat ay nabasag.

Rika lavu, i glas ljutom lavu i zubi laviæima satiru se.

11 Ang matandang leon ay namatay dahil sa kawalan ng mga biktima; ang mga batang leon ng inahin ay nagkalat saan mang lugar.

Lav gine nemajuæi lova, i laviæi rasipaju se.

12 Subalit ngayon, may lihim na dumating sa akin, may bumulong sa aking tainga tungkol dito.

Još doðe tajno do mene rijeè, i uho moje doèu je malo.

13 Sa mga kahulugan ng mga pangitain sa gabi, habang ang mga tao ay natutulog nang mahimbing.

U mislima o noænijem utvarama, kad tvrd san pada na ljude,

14 Matinding takot ang siyang lumukob sa akin, at sa aking mga buto ay nanginig.

Strah poduze me i drhat, od kojega ustreptaše sve kosti moje,

15 Pagkatapos isang espiritu ang dumaan sa aking harapan, at ang mga balahibo ko ay nagsipagtayuan.

I duh proðe ispred mene, i dlake na tijelu mojem nakostriješiše se.

16 Ang espiritu ay tumigil at tumayo, pero di ko maaninag ang kaniyang anyo. Isang anyo ang nasa aking harapan, tahimik ang paligid at may bigla akong narinig,

Stade, ali mu ne poznah lica; prilika bijaše pred oèima mojima, i muèeæi èuh glas:

17 “Ang isang mortal na tao ba ay mas matuwid kaysa sa Diyos? Mas dalisay ba ang tao kaysa sa kaniyang Manlilikha?

Eda li je èovjek pravedniji od Boga? eda li je èovjek èistiji od tvorca svojega?

18 Tingnan mo, kung hindi pinagkakatiwalaan ng Diyos ang kaniyang mga lingkod, at pinaparatangan ang kaniyang mga anghel nang kahangalan,

Gle, slugama svojim ne vjeruje, i u anðela svojih nalazi nedostataka;

19 ano pa kaya silang mga nakatira sa mga bahay na gawa sa putik, at ang mga pundasyon ay nasa buhangin, na mas marupok sa mga kulisap na madaling durugin?

Akamoli u onijeh koji stoje u kuæama zemljanijem, kojima je temelj na prahu i satiru se brže nego moljac.

20 Sa pagitan ng umaga at gabi sila ay winasak; naglaho na sila magpakailanman nang walang nakakapansin sa kanila.

Od jutra do veèera satru se, i nestane ih navijek da niko i ne opazi.

21 Hindi ba nabunot ang tali ng kanilang mga tolda? Namatay sila, namatay sila nang walang karunungan.

Slava njihova ne prolazi li s njima? Umiru, ali ne u mudrosti.