Job 30

1 Ngayon ang mga mas nakababata sa akin ay walang maidulot kundi pangungnutya sa akin - ang mga kabataang lalaking ito na ang mga ama ay gusto kong tanggihang magtrabaho katabi ng mga aso sa aking kawan.

But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I disdained to set with the dogs of my flock.

2 Tunay nga, ang lakas ng mga kamay ng kanilang mga ama - paano nito ako matutulungan - mga lalaki na kung saan ang lakas ng kanilang kaganapan sa gulang ay naglaho na?

Yea, the strength of their hands, whereto should it profit me? men in whom ripe age is perished.

3 Sila ay mga payat dahil sa kahirapan at kagutuman, ngumangatngat sila sa tuyong lupa sa kadiliman ng ilang at kapanglawan.

They are gaunt with want and famine; they gnaw the dry ground, in the gloom of wasteness and desolation.

4 Namitas sila ng halaman ng soltwot at mga dahon ng palumpong; ang mga ugat ng puno ng tambo ang kanilang pagkain.

They pluck salt-wort with wormwood; and the roots of the broom are their food.

5 Pinalayas sila mula sa mga tao na sumigaw sa kanila na parang isang tao na sinisigawan ang isang magnanakaw.

They are driven forth from the midst of men; they cry after them as after a thief.

6 Kaya kinailangan nilang manirahan sa ilog lambak, sa mga lungga ng lupa at ng mga bato.

In the clefts of the valleys must they dwell, in holes of the earth and of the rocks.

7 Sa mga palumpong, umungal sila tulad ng mga asno; sa ilalim ng mga palumpong nagtitipon-tipon sila.

Among the bushes they bray; under the nettles they are gathered together.

8 Sila ay mga inapo ng mga hangal; tunay nga, na walang kwentang mga tao; pinalayas sila sa lupain sa pamamagitan ng mga pamalo.

They are children of churls, yea, children of ignoble men; they were scourged out of the land.

9 Pero ngayon, para sa kanilang mga anak, naging paksa ako ng isang kanta ng pangungutya; tunay nga, naging isang katatawanan ako sa kanila.

And now I am become their song, yea, I am a byword unto them.

10 Kinasusuklaman nila ako at hindi lumalapit sa akin; hindi sila nag-aatubiling dumura sa aking mukha.

They abhor me, they flee far from me, and spare not to spit in my face.

11 Dahil tinanggal ng Diyos ang lubid ng aking pana at pinahirapan ako, kaya sa harapan ko ay nawawala ang lahat ng pagpipigil sa sarili ng mga taong ito.

For He hath loosed my cord, and afflicted me, and they have cast off the bridle before me.

12 Sa aking kanang kamay naghimagsik ang magulong pulutong ng mga tao; itinaboy nila ako at itinambak laban sa akin ang kanilang punso ng paglusob.

Upon my right hand rise the brood; they entangle my feet, and they cast up against me their ways of destruction.

13 Sinisira nila ang aking landas; Itinutulak nila ang kapahamakan para sa akin, mga lalaki na walang sinumang makapipigil.

They break up my path, they further my calamity, even men that have no helper.

14 Sinasalakay nila ako tulad ng isang hukbo sa pamamagitan ng isang malaking butas sa pader ng lungsod; sa gitna ng pagkawasak gumulong sila sa akin.

As through a wide breach they come; in the midst of the ruin they roll themselves upon me.

15 Nilukuban ako ng malaking takot; itinaboy ang aking karangalan na parang ng hangin; naglaho ang aking kasaganaan na parang isang ulap.

Terrors are turned upon me, they chase mine honour as the wind; and my welfare is passed away as a cloud.

16 Ngayon ang buhay ko ay ibinubuhos mula sa akin. Hinawakan ako ng maraming araw ng pagdurusa.

And now my soul is poured out within me; days of affliction have taken hold upon me.

17 Sa gabi sinasaksak ang aking mga buto sa loob ng aking katawan; ang mga sakit na nagpapahirap sa akin ay walang kapahingahan.

In the night my bones are pierced, and fall from me, and my sinews take no rest.

18 Hinablot ng malakas na pwersa ng Diyos ang aking kasuotan; binalutan ako nito tulad ng kwelyo ng aking tunika.

By the great force of my disease is my garment disfigured; it bindeth me about as the collar of my coat.

19 Inihagis niya ako sa putik; Naging tulad ako ng alabok at mga abo.

He hath cast me into the mire, and I am become like dust and ashes.

20 Umiiyak ako sa iyo, Diyos, pero hindi mo ako sinasagot; tumatayo ako pero tinitingnan mo lang ako.

I cry unto Thee, and Thou dost not answer me; I stand up, and Thou lookest at me.

21 Nagbago ka na at naging malupit sa akin; sa kapangyarihan ng iyong kamay ay pinapahirapan mo ako.

Thou art turned to be cruel to me; with the might of Thy hand Thou hatest me.

22 Itinaas mo ako sa hangin at dinulot na tangayin ako nito; tinutunaw mo ako sa bagyo.

Thou liftest me up to the wind, Thou causest me to ride upon it; and Thou dissolvest my substance.

23 Dahil alam kong dadalhin mo ako sa kamatayan, sa bahay na nakatadhana para sa lahat ng mga buhay na bagay.

For I know that Thou wilt bring me to death, and to the house appointed for all living.

24 Pero, wala bang umaabot ng kaniyang kamay para humingi ng tulong kapag siya ay bumabagsak? Wala bang nasa kaguluhan na nagmakaawa para sa tulong?

Surely none shall put forth his hand to a ruinous heap, neither because of these things shall help come in one's calamity,

25 Hindi ba ako umiyak para sa kaniya na nasa kaguluhan? Hindi ba ako nagdalamhati para sa taong nangangailangan?

If I have not wept for him that was in trouble, and if my soul grieved not for the needy.

26 Nang naghanap ako ng kabutihan, ang dumating ay kasamaan; nang ako ay naghintay para sa liwanag, sa halip ay dumating ang kadiliman.

Yet, when I looked for good, there came evil; and when I waited for light, there came darkness.

27 Naguguluhan ang aking puso at hindi nagpapahinga; mga araw ng dalamhati ang dumating sa akin.

Mine inwards boil, and rest not; days of affliction are come upon me.

28 Patuloy na nangingitim ang aking balat hindi dahil sa araw; tumatayo ako sa kapulungan at humihingi ng tulong.

I go mourning without the sun; I stand up in the assembly, and cry for help.

29 Ako ay kapatid ng asong gubat, isang kasama ng mga ostrich.

I am become a brother to jackals, and a companion to ostriches.

30 Maitim ang aking balat at natutuklap; nasunog sa init ang aking mga buto.

My skin is black, and falleth from me, and my bones are burned with heat.

31 Kaya ang aking alpa ay nakatono para sa mga kanta ng pagluluksa, ang aking plauta para sa pagkanta ng mga nananaghoy.

Therefore is my harp turned to mourning, and my pipe into the voice of them that weep.