Mga Awit 102

1 Dinggin mo ang dalangin ko, Oh Panginoon, at dumating nawa ang daing ko sa iyo.

Gospode! èuj molitvu moju, i vika moja nek izaðe preda te.

2 Huwag mong ikubli ang mukha mo sa akin sa kaarawan ng aking kahirapan: ikiling mo ang iyong pakinig sa akin; sa araw na ako'y tumawag, ay sagutin mo akong madali.

Nemoj odvratiti lica svojega od mene; u dan kad sam u nevolji prigni k meni uho svoje, u dan kad te prizivam, pohitaj, usliši me.

3 Sapagka't ang mga kaarawan ko'y nangapapawi na parang usok, at ang mga buto ko'y nangasusunog na parang panggatong.

Jer proðoše kao dim dani moji, kosti moje kao topionica ogorješe.

4 Ang puso ko'y nasaktan na parang damo, at natuyo; sapagka't nalimutan kong kanin ang aking tinapay.

Pokošeno je kao trava i posahlo srce moje, da zaboravih jesti hljeb svoj.

5 Dahil sa tinig ng aking daing ang mga buto ko'y nagsisidikit sa aking laman.

Od uzdisanja mojega prionu kost moja za meso moje.

6 Ako'y parang pelikano sa ilang; ako'y naging parang kuwago sa kaparangan.

Postadoh kao gem u pustinji; ja sam kao sova na zidinama.

7 Ako'y umaabang, at ako'y naging parang maya na nagiisa sa bubungan.

Ne spavam, i sjedim kao ptica bez druga na krovu.

8 Dinudusta ako ng aking mga kaaway buong araw; silang nangauulol laban sa akin ay nagsisisumpa sa akin.

Svaki dan ruže me neprijatelji moji, i koji su se pomamili na mene, mnom se uklinju.

9 Sapagka't kinain ko ang mga abo na parang tinapay, at hinaluan ko ang aking inumin ng iyak.

Jedem pepeo kao hljeb, i piæe svoje rastvaram suzama

10 Dahil sa iyong galit at iyong poot: sapagka't ako'y iyong itinaas, at inihagis.

Od gnjeva tvojega i srdnje tvoje; jer podigavši me bacio si me.

11 Ang aking mga kaarawan ay parang lilim na kumikiling; at ako'y natuyo na parang damo.

Dani su moji kao sjen, koji prolazi, i ja kao trava osuših se.

12 Nguni't ikaw, Oh Panginoon, ay mamamalagi magpakailan man; at ang alaala sa iyo ay sa lahat ng sali't saling lahi.

A ti, Gospode, ostaješ dovijeka, i spomen tvoj od koljena do koljena.

13 Ikaw ay babangon at maaawa sa Sion: sapagka't kapanahunan ng pagkaawa sa kaniya, Oo, ang takdang panahon ay dumating.

Ti æeš ustati, smilovaæeš se na Sion, jer je vrijeme smilovati se na nj, jer je došlo vrijeme;

14 Sapagka't nililigaya ang iyong mga lingkod sa kaniyang mga bato, at nanghihinayang sa kaniyang alabok.

Jer slugama tvojim omilje i kamenje njegovo, i prah njegov žale.

15 Sa gayo'y katatakutan ng mga bansa ang pangalan ng Panginoon. At ng lahat ng hari sa lupa ang iyong kaluwalhatian;

Tada æe se neznabošci bojati imena Gospodnjega, i svi carevi zemaljski slave njegove;

16 Sapagka't itinayo ng Panginoon ang Sion, siya'y napakita sa kaniyang kaluwalhatian;

Jer æe Gospod sazidati Sion, i javiti se u slavi svojoj;

17 Kaniyang dininig ang dalangin ng tapon, at hindi hinamak ang kanilang dalangin.

Pogledaæe na molitvu onijeh koji nemaju pomoæi, i neæe se oglušiti molbe njihove.

18 Ito'y isusulat na ukol sa lahing susunod: at ang bayang lalalangin ay pupuri sa Panginoon.

Napisaæe se ovo potonjemu rodu, i narod nanovo stvoren hvaliæe Gospoda,

19 Sapagka't siya'y tumungo mula sa kaitaasan ng kaniyang santuario; tumingin ang Panginoon sa lupa mula sa langit;

Što je prinikao sa svete visine svoje, Gospod pogledao s neba na zemlju,

20 Upang dinggin ang buntong hininga ng bilanggo: upang kalagan yaong nangaitakdang patayin;

Da èuje uzdisanje sužnjevo, i odriješi sinove smrtne;

21 Upang maipahayag ng mga tao ang pangalan ng Panginoon sa Sion, at ang kaniyang kapurihan sa Jerusalem;

Da bi kazivali na Sionu ime Gospodnje i hvalu njegovu u Jerusalimu,

22 Nang ang mga bayan ay mapisan, at ang mga kaharian, upang maglingkod sa Panginoon.

Kad se skupe narodi i carstva da služe Gospodu.

23 Kaniyang pinahina ang aking kalakasan sa daan; kaniyang pinaikli ang mga kaarawan ko.

Strošio je na putu krjepost moju, skratio dane moje.

24 Aking sinabi, Oh Dios ko, huwag mo akong kunin sa kalagitnaan ng aking mga kaarawan; ang mga taon mo'y lampas sa mga sali't saling lahi.

Rekoh: Bože moj! nemoj me uzeti u polovini dana mojih. Tvoje su godine od koljena do koljena.

25 Nang una ay inilagay mo ang patibayan ng lupa; at ang mga langit ay gawa ng iyong mga kamay.

Davno si postavio zemlju, i nebesa su djelo ruku tvojih.

26 Sila'y uuwi sa wala, nguni't ikaw ay mananatili: Oo, silang lahat ay maluluma na parang bihisan; parang isang kasuutan na iyong mga papalitan, at sila'y mga mapapalitan:

To æe proæi, a ti æeš ostati; sve æe to kao haljina ovetšati, kao haljinu promijeniæeš ih i promijeniæe se.

27 Nguni't ikaw rin, at ang mga taon mo'y hindi magkakawakas.

Ali ti si taj isti i godine tvoje neæe isteæi.

28 Ang mga anak ng iyong mga lingkod ay mangamamalagi, at ang kanilang binhi ay matatatag sa harap mo.

Sinovi æe sluga tvojih živjeti, i sjeme æe se njihovo utvrditi pred licem tvojim.