Panaghoy 5
1 Iyong alalahanin, Oh Panginoon, kung anong dumating sa amin: iyong masdan, at tingnan ang aming pagkadusta.
Gedenk toch, Jahweh, wat wij verduren, Zie toe, en aanschouw onze smaad:
2 Ang aming mana ay napasa mga taga ibang lupa, ang aming mga bahay ay sa mga taga ibang bayan.
Ons erfdeel is aan anderen vervallen, Onze huizen aan vreemden.
3 Kami ay mga ulila at walang ama; ang aming mga ina ay parang mga bao.
Wezen zijn wij, vaderloos, Als weduwen zijn onze moeders;
4 Aming ininom ang aming tubig sa halaga ng salapi; ang aming kahoy ay ipinagbibili sa amin.
Ons water drinken wij voor geld, Wij moeten ons eigen hout betalen.
5 Ang mga manghahabol sa amin ay nangasa aming mga leeg: kami ay mga pagod, at walang kapahingahan.
Voortgezweept, met het juk om de hals, Uitgeput, maar men gunt ons geen rust!
6 Kami ay nakipagkamay sa mga taga Egipto, at sa mga taga Asiria, upang mangabusog ng tinapay.
Naar Egypte steken wij de handen uit, Naar Assjoer om brood!
7 Ang aming mga magulang ay nagkasala at wala na; At aming pinasan ang kanilang mga kasamaan.
Onze vaderen hebben gezondigd: zij zijn niet meer, Wij dragen hun schuld:
8 Mga alipin ay nangagpupuno sa amin: walang magligtas sa amin sa kanilang kamay.
Slaven zijn onze heersers, En niemand, die ons uit hun handen verlost.
9 Aming tinatamo ang aming tinapay sa pamamagitan ng kapahamakan ng aming buhay, dahil sa tabak sa ilang.
Met gevaar voor ons leven halen wij brood, Voor het dreigende zwaard der woestijn;
10 Ang aming balat ay maitim na parang hurno, dahil sa maningas na init ng kagutom.
Onze huid is heet als een oven, Door de koorts van de honger.
11 Kanilang dinahas ang mga babae, sa Sion, ang mga dalaga sa mga bayan ng Juda.
De vrouwen worden in Sion onteerd, De maagden in de steden van Juda;
12 Ang mga prinsipe ay nangabibitin ng kanilang kamay: ang mga mukha ng mga matanda ay hindi iginagalang.
Vorsten door hen opgehangen, Geen oudsten gespaard.
13 Ang mga binata ay nangagpapasan ng gilingan, at ang mga bata ay nangadudulas sa lilim ng kahoy.
De jongens moeten de molensteen torsen, De knapen bezwijken onder het hout;
14 Ang mga matanda ay wala na sa pintuang-bayan. Ang mga binata'y wala na sa kanilang mga tugtugin.
Geen grijsaards meer in de poorten, Geen jonge mannen meer met hun lier.
15 Ang kagalakan ng aming puso ay naglikat; ang aming sayaw ay napalitan ng tangisan.
Geen blijdschap meer voor ons hart, Onze reidans veranderd in rouw,
16 Ang putong ay nahulog mula sa aming ulo: sa aba namin! sapagka't kami ay nangagkasala.
Gevallen de kroon van ons hoofd: Wee onzer, wij hebben gezondigd!
17 Dahil dito ang aming puso ay nanglulupaypay; dahil sa mga bagay na ito ay nagdidilim ang aming mga mata;
Hierom is ons hart verslagen, Staan onze ogen zo dof:
18 Dahil sa bundok ng Sion na nasira; nilalakaran ng mga zora.
Om de Sionsberg, die ligt verlaten, Waar enkel jakhalzen lopen.
19 Ikaw, Oh Panginoon, nananatili magpakailan man: ang iyong luklukan ay sa sali't saling lahi.
Maar Gij zetelt in eeuwigheid, Jahweh; Uw troon van geslacht tot geslacht!
20 Bakit mo kami nililimot magpakailan man, at pinababayaan mo kaming totoong malaon?
Waarom zoudt Gij ons dan altijd vergeten, Ten einde toe ons verlaten?
21 Manumbalik ka sa amin, Oh Panginoon, at kami ay manunumbalik: baguhin mo ang aming mga araw na gaya nang una.
Ach Jahweh, breng ons tot U terug: wij willen bekeren; Maak onze dagen weer als voorheen!
22 Nguni't itinakuwil mo kaming lubos, ikaw ay totoong napoot sa amin.
Neen, Gij hebt ons niet voor immer verworpen, Gij blijft op ons niet zo hevig verbolgen!
