Ordspråksboken 5
1 Min son, akta på min vishet, böj ditt öra till mitt förstånd,
Mijn zoon, schenk uw aandacht aan mijn wijsheid, Neig uw oor tot mijn inzicht;
2 så att du bevarar eftertänksamhet och låter dina läppar taga kunskap i akt.
Dat overleg en ervaring u mogen behoeden, En u bewaren voor de lippen van een vreemde vrouw.
3 Se, av honung drypa en trolös kvinnas läppar, och halare än olja är hennes mun.
Want al druipen de lippen der vreemde van honing, En is haar gehemelte gladder dan olie,
4 Men på sistone bliver hon bitter såsom malört och skarp såsom ett tveeggat svärd.
Ten slotte is zij bitter als alsem, En scherp als een tweesnijdend zwaard.
Haar voeten dalen af naar de dood, Tot de onderwereld leiden haar schreden; (Sheol h7585)
6 Livets väg vill hon ej akta på; hennes stigar äro villostigar, fastän hon ej vet det.
Ze bakent de weg des levens niet af, Maar haar paden kronkelen ongemerkt!
7 Så hören mig nu, I barn, och viken icke ifrån min muns tal.
Welnu dan kinderen, luistert naar mij, Keert u niet af van mijn woorden.
8 Låt din väg vara fjärran ifrån henne, och nalkas icke dörren till hennes hus.
Houd uw weg verre van haar, Nader niet tot de deur van haar huis:
9 Må du ej åt andra få offra din ära, ej dina år åt en som hämnas grymt;
Anders moet ge aan anderen uw frisheid afstaan, Uw jaren offeren aan een ongenadig mens
10 må icke främmande få mätta sig av ditt gods och dina mödors frukt komma i en annans hus,
Verrijken zich vreemden met uw vermogen, En komt uw zuurverdiend loon in het huis van een ander.
11 så att du själv på sistone måste sucka, när ditt hull och ditt kött är förtärt.
Dan slaat ge ten slotte aan ‘t jammeren, En moet ge, als heel uw lichaam op is, bekennen:
12 och säga: »Huru kunde jag så hata tuktan, huru kunde mitt hjärta så förakta tillrättavisning!
Hoe heb ik toch de tucht kunnen haten, En de vermaning in de wind kunnen slaan?
13 Varför lyssnade jag icke till mina lärares röst, och böjde icke mitt öra till dem som ville undervisa mig?
Waarom heb ik niet geluisterd naar hen, die mij onderwezen, Geen aandacht geschonken aan hen, die mij leerden?
14 Föga fattas nu att jag har drabbats av allt vad ont är, mitt i församling och menighet.
Nu hebben mij haast alle rampen getroffen Midden in de kring van mijn volk!
15 Drick vatten ur din egen brunn det vatten som rinner ur din egen källa.
Drink water uit uw eigen bron, Een koele dronk uit uw eigen put
16 Icke vill du att dina flöden skola strömma ut på gatan, dina vattenbäckar på torgen?
Zoudt ge úw wellen over de rand laten stromen, Uw watergolven over de straten?
17 Nej, dig allena må de tillhöra, och ingen främmande jämte dig.
Néén, u alleen behoren zij toe, Niet aan vreemden nevens u.
18 Din brunn må vara välsignad, och av din ungdoms hustru må du hämta din glädje;
Houd dus uw bron voor u zelf, En geniet van de vrouw uwer jeugd:
19 hon, den älskliga hinden, den täcka gasellen, hennes barm förnöje dig alltid, i hennes kärlek finne du ständig din lust.
Die aanminnige hinde, Die bevallige gems; Haar borsten mogen u ten allen tijde bevredigen. Aan haar liefde moogt ge u voortdurend bedwelmen.
20 Min son, icke skall du hava din lust i en främmande kvinna? Icke skall du sluta din nästas hustru i din famn?
Waarom, mijn zoon, zoudt ge u aan een vreemde te buiten gaan, De boezem strelen van een onbekende?
21 Se, för HERRENS ögon ligga var människas vägar blottade, och på alla hennes stigar giver han akt.
Voor de ogen van Jahweh liggen de wegen van iedereen open, Hij let op de paden van allen:
22 Den ogudaktige fångas av sina egna missgärningar och fastnar i sin egen synds snaror.
De boze wordt in zijn eigen wandaden verstrikt, In de banden van zijn zonden gevangen;
23 Han måste dö, därför att han icke lät tukta sig; ja, genom sin stora dårskap kommer han på fall.
Zijn losbandigheid brengt hem om het leven, Door zijn vele dwaasheden komt hij om.
