Job 6

1 Job svarade, och sade:

Ijob respondis kaj diris:

2 När man voge min jämmer, och lade allt mitt lidande på ena våg,

Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

3 Så skulle det vara svårare, än sanden i hafvet; derföre är förgäfves hvad jag säger.

Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

4 Förty dens Allsmägtigas pilar stå i mig, hvilkens grymhet utsuper allan min anda; och Guds förskräckelse äro ställd uppå mig.

Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

5 Icke ropar vildåsnen, när han hafver gräs; ej heller oxen, då han hafver foder.

Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

6 Kan man ock äta det som osaltadt är? Eller månn någor vilja smaka det hvita om äggeblomman?

Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

7 Der min själ tillförene vämjade vid, det är nu min mat för värks skull.

Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

8 O! att min bön måtte ske, och Gud gåfve mig det jag förhoppas;

Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

9 Att Gud toge till att sönderslå mig, och låte sina hand sönderkrossa mig;

Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

10 Så hade jag ändå tröst, och ville bedja i minom sjukdom, att han icke skonade mig; jag hafver dock icke nekat dens Heligas tal.

Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

11 Hvad är min kraft, att jag skulle kunna härda ut? Och hvad är min ändalykt, att min själ skulle vara tålig?

Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

12 Min kraft är dock icke af sten, ej är heller mitt kött af koppar.

Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

13 Hafver jag dock ingenstäds hjelp; och ingen ting vill gå fram med mig.

Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

14 Den der icke bevisar sinom nästa barmhertighet, han öfvergifver dens Allsmägtigas fruktan.

Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

15 Mine bröder gå förakteliga framom mig, såsom en bäck; såsom en ström framom flyter.

Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

16 Dock de som rädas för rimfrostet, öfver dem varder fallandes snö.

Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

17 Den tid hetten tvingar dem, skola de försmäkta; och när det hett blifver, skola de förgås utaf sitt rum.

En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

18 Deras väg går afsides bort; de vandra der intet vägadt är, och förgås.

Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

19 De se uppå Thema vägar; på rika Arabiens stigar akta de.

Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

20 Men de skola komma på skam, då det är aldrasäkrast; och skola skämma sig, då de deruppå komne äro.

Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

21 Ty I ären nu komne till mig; och medan I sen jämmer, frukten I eder.

Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

22 Hafver jag ock sagt: Bärer hit, och skänker mig af edro förmågo?

Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

23 Och hjelper mig utu fiendans hand? Och förlosser mig utu tyranners händer?

Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

24 Lärer mig, jag vill tiga; och det jag icke vet, det underviser mig.

Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

25 Hvi straffen I rättfärdigt tal? Hvilken är ibland eder, som det straffa kan?

Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

26 I sätten samman ord, allenast till att straffa, och gören med ordom ett förtvifladt mod.

Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

27 I öfverfallen en fattigan faderlösan, och rycken edar nästa upp med rötter.

Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

28 Dock, medan I hafven begynt, ser uppå mig, om jag varder beslagen med någon lögn för eder.

Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

29 Svarer hvad som rätt är; min svar skola väl blifva rätt.

Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

30 Hvad gäller, min tunga hafver icke orätt, och min mun föregifver icke ondt.

Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?