Job 7

1 ¿No tiene el hombre su tiempo ordenado de problemas en la tierra? ¿Y no son sus días como los días de un siervo trabajando para el pago?

Czy człowiekowi nie jest wyznaczony czas na ziemi? Czy jego dni [nie są] jak dni najemnika?

2 Como un sirviente que desea las sombras de la noche, y un obrero buscando su pago.

Jak sługa pragnie cienia, jak najemnik oczekuje [zapłaty] za swoją pracę;

3 Así que tengo para mi herencia meses de dolor sin ningún propósito, y me dan noches de cansancio.

Tak moim udziałem są miesiące próżne, a przeznaczono mi noce bolesne.

4 Cuando voy a mi cama, digo: ¿Cuándo será la hora de levantarme? pero la noche es larga, y estoy cambiando de lado a lado hasta la luz de la mañana.

Gdy się kładę, mówię: Kiedy minie noc, abym mógł wstać? I jestem pełny niepokoju aż do świtu.

5 Mi carne está cubierta de gusanos y; mi piel se endurece y luego se agrieta y supura de nuevo.

Moje ciało pokryte jest robactwem i strupami w prochu, moja skóra pęka i ropieje.

6 Mis días van más rápido que el hilo del trabajador de la tela, y terminan sin esperanza.

Moje dni biegną szybciej niż czółenko tkackie i przemijają bez nadziei.

7 Oh, ten en cuenta que mi vida es un soplo: mi ojo nunca volverá a ver lo bueno.

Pamiętaj, że moje życie [jest] wiatrem, moje oko już nie zobaczy dobra.

8 El ojo del que me ve ya no me verá más: tus ojos estarán sobre mí, y dejaré de ser.

Oko, które mnie widziało, już mnie nie zobaczy. Twoje oczy [są zwrócone] na mnie, a mnie [już] nie ma.

9 Una nube que pasa y se desvanece y se va; así es el que desciende al inframundo no vuelve a subir. (Sheol h7585)

[Jak] obłok się rozchodzi i przemija, tak ten, kto zstępuje do grobu, nie wraca. (Sheol h7585)

10 Él no regresará a su casa, y su lugar no tendrá más conocimiento de él.

Nie wróci już do swego domu ani nie pozna go już jego miejsce.

11 Por eso no callaré la boca; Dejaré que las palabras salgan de ella en el dolor de mi espíritu, mi alma hará un clamor amargo.

Dlatego nie mogę powstrzymać swoich ust, będę mówił w utrapieniu swego ducha, będę narzekał w goryczy swojej duszy.

12 ¿Soy una bestia de mar, que me pusiste a vigilar?

Czy jestem morzem albo wielorybem, że postawiłeś przy mnie straż?

13 Cuando digo: En mi cama tendré consuelo, allí descansaré de mi enfermedad;

Gdy mówię: Pocieszy mnie moje łóżko i moje posłanie ulży mojemu narzekaniu;

14 Entonces me envías sueños y visiones de miedo;

Wtedy straszysz mnie snami i przerażasz mnie widzeniami;

15 Mi alma escoge la asfixia, prefiero la muerte. que a está vida.

Tak że moja dusza wybrałaby sobie uduszenie, raczej śmierć niż życie.

16 No tengo deseos de vivir, ¡no viviría para siempre! Aléjate de mí, porque mis días son como un aliento.

Uprzykrzyło mi się [życie], nie chcę żyć wiecznie. Zostaw mnie, bo moje dni są marnością.

17 ¿Qué es el hombre, que lo has hecho grande, y que tu atención está fija en él,

Czym [jest] człowiek, że go tak wywyższasz i że zwracasz ku niemu swoje serce?

18 ¿Y que tu mano está sobre él cada mañana, y que lo estás poniendo a prueba cada minuto?

Że nawiedzasz go każdego ranka i w każdej chwili doświadczasz?

19 ¿Cuánto tiempo pasará antes de que tus ojos se aparten de mí, para que pueda tener un minuto de espacio para respirar?

Kiedy odwrócisz się ode mnie i zostawisz mnie, abym mógł przełknąć swoją ślinę?

20 Si he hecho algo malo, ¿qué te he hecho a ti, oh guardián de los hombres? ¿Por qué me has hecho un blanco para tus golpes, de modo que soy una carga para mi mismo?

Zgrzeszyłem, cóż mam czynić, stróżu człowieka? Czemu mnie wziąłeś za cel, abym był sam dla siebie ciężarem?

21 ¿Y por qué no quitas mi pecado, y dejas que mi maldad termine? porque ahora voy al polvo, y me buscará con cuidado, pero ya no existiré.

Czemu nie przebaczysz mojego przestępstwa i nie zmażesz mojej nieprawości? Teraz bowiem położę się w prochu i [gdy] rano będziesz mnie szukał, nie będzie mnie.