< Job 23 >

1 Y RESPONDIÓ Job, y dijo:
Respondens autem Iob, ait:
2 Hoy también hablaré con amargura; que es más grave mi llaga que mi gemido.
Nunc quoque in amaritudine est sermo meus, et manus plagæ meæ aggravata est super gemitum meum.
3 ¡Quién me diera el saber dónde hallar á Dios! yo iría hasta su silla.
Quis mihi tribuat ut cognoscam et inveniam illum, et veniam usque ad solium eius?
4 Ordenaría juicio delante de él, y henchiría mi boca de argumentos.
Ponam coram eo iudicium, et os meum replebo increpationibus.
5 Yo sabría lo que él me respondería, y entendería lo que me dijese.
Ut sciam verba, quæ mihi respondeat, et intelligam quid loquatur mihi.
6 ¿Pleitearía conmigo con grandeza de fuerza? No: antes él la pondría en mí.
Nolo multa fortitudine contendat mecum, nec magnitudinis suæ mole me premat.
7 Allí el justo razonaría con él: y escaparía para siempre de mi juez.
Proponat æquitatem contra me, et perveniat ad victoriam iudicium meum.
8 He aquí yo iré al oriente, y no lo [hallaré]; y al occidente, y no lo percibiré:
Si ad Orientem iero, non apparet: si ad Occidentem, non intelligam eum.
9 Si al norte él obrare, yo no lo veré; al mediodía se esconderá, y no lo veré.
Si ad sinistram, quid agam? non apprehendam eum: si me vertam ad dexteram, non videbo illum.
10 Mas él conoció mi camino: probaráme, y saldré como oro.
Ipse vero scit viam meam, et probavit me quasi aurum, quod per ignem transit:
11 Mis pies tomaron su rastro; guardé su camino, y no me aparté.
Vestigia eius secutus est pes meus, viam eius custodivi, et non declinavi ex ea.
12 Del mandamiento de sus labios nunca me separé; guardé las palabras de su boca más que mi comida.
A mandatis labiorum eius non recessi, et in sinu meo abscondi verba oris eius.
13 Empero si él [se determina] en una cosa, ¿quién lo apartará? Su alma deseó, é hizo.
Ipse enim solus est, et nemo avertere potest cogitationem eius: et anima eius quodcumque voluit, hoc fecit.
14 El pues acabará lo que ha determinado de mí: y muchas cosas como estas hay en él.
Cum expleverit in me voluntatem suam, et alia multa similia præsto sunt ei.
15 Por lo cual yo me espanto en su presencia: consideraré, y temerélo.
Et idcirco a facie eius turbatus sum, et considerans eum, timore sollicitor.
16 Dios ha enervado mi corazón, y hame turbado el Omnipotente.
Deus mollivit cor meum, et Omnipotens conturbavit me.
17 ¿Por qué no fuí yo cortado delante de las tinieblas, y cubrió con oscuridad mi rostro?
Non enim perii propter imminentes tenebras, nec faciem meam operuit caligo.

< Job 23 >