Job 16

1 Y RESPONDIÓ Job, y dijo:

Τότε ο Ιώβ απεκρίθη και είπε·

2 Muchas veces he oído cosas como estas: consoladores molestos sois todos vosotros.

Πολλά τοιαύτα ήκουσα· άθλιοι παρηγορηταί είσθε πάντες.

3 ¿Tendrán fin las palabras ventosas? ó ¿qué te animará á responder?

Έχουσι τέλος αι ματαιολογίαι; ή τι σε ενθαρρύνει εις το να αποκρίνησαι;

4 También yo hablaría como vosotros. Ojalá vuestra alma estuviera en lugar de la mía, que yo os tendría compañía en las palabras, y sobre vosotros movería mi cabeza.

Και εγώ εδυνάμην να λαλήσω καθώς σείς· εάν η ψυχή σας ήτο εις τον τόπον της ψυχής μου, ηδυνάμην να επισωρεύσω λόγους εναντίον σας, και να κινήσω εναντίον σας την κεφαλήν μου.

5 [Mas] yo os alentaría con mis palabras, y la consolación de mis labios apaciguaría [el dolor vuestro].

Ήθελον σας ενισχύσει με το στόμα μου, και η κίνησις των χειλέων μου ήθελε σας ανακουφίσει.

6 Si hablo, mi dolor no cesa; y si dejo [de hablar], no se aparta de mí.

Αν λαλώ, ο πόνος μου δεν ανακουφίζεται· και αν σιωπώ, ποία ελάττωσις γίνεται εις εμέ;

7 Empero ahora me ha fatigado: has tú asolado toda mi compañía.

Αλλά τώρα με υπερεβάρυνεν· ηρήμωσας πάσαν την συνοδίαν μου.

8 Tú me has arrugado; testigo es mi flacura, que se levanta contra mí para testificar en mi rostro.

Και αι ρυτίδες με τας οποίας με εσημείωσας, είναι μαρτυρία· και η ισχνότης μου ανισταμένη εις εμέ, μαρτυρεί επί του προσώπου μου.

9 Su furor [me] destrizó, y me ha sido contrario: crujió sus dientes contra mí; contra mí aguzó sus ojos mi enemigo.

Με διασπαράττει ο εχθρός μου εν τω θυμώ αυτού και με μισεί· τρίζει τους οδόντας αυτού εναντίον μου· οξύνει τους οφθαλμούς αυτού επ' εμέ.

10 Abrieron contra mí su boca; hirieron mis mejillas con afrenta; contra mí se juntaron todos.

Ανοίγουσι το στόμα αυτών κατ' εμού· με τύπτουσι κατά της σιαγόνος υβριστικώς· συνήχθησαν ομού επ' εμέ.

11 Hame entregado Dios al mentiroso, y en las manos de los impíos me hizo estremecer

Ο Θεός με παρέδωκεν εις τον άδικον, και με έρριψεν εις χείρας ασεβών.

12 Próspero estaba, y desmenuzóme: y arrebatóme por la cerviz, y despedazóme, y púsome por blanco suyo.

Ήμην εν ησυχία, και με κατεσπάραξε· και πιάσας με από του τραχήλου, με κατεσύντριψε, και με έθεσε σκοπόν αυτού.

13 Cercáronme sus flecheros, partió mis riñones, y no perdonó: mi hiel derramó por tierra.

Οι τοξόται αυτού με περιεκύκλωσαν· διαπερά τα νεφρά μου, και δεν φείδεται· εκχέει την χολήν μου επί την γην.

14 Quebrantóme de quebranto sobre quebranto; corrió contra mí como un gigante.

Με συντρίβει με πληγήν επί πληγήν· έδραμεν επ' εμέ ως γίγας.

15 Yo cosí saco sobre mi piel, y cargué mi cabeza de polvo.

Σάκκον έρραψα επί το δέρμα μου, και εμόλυνα το κέρας μου με χώμα.

16 Mi rostro está enlodado con lloro, y mis párpados entenebrecidos:

Το πρόσωπόν μου κατεκάη υπό του κλαυθμού, και σκιά θανάτου είναι επί των βλεφάρων μου·

17 A pesar de no haber iniquidad en mis manos, y de haber sido mi oración pura.

ενώ αδικία δεν υπάρχει εν ταις χερσί μου, και η προσευχή μου είναι καθαρά.

18 ¡Oh tierra! no cubras mi sangre, y no haya lugar á mi clamor.

Ω γη, μη σκεπάσης το αίμα μου, και ας μη υπάρχη τόπος διά την κραυγήν μου,

19 Mas he aquí que en los cielos está mi testigo, y mi testimonio en las alturas.

και τώρα, ιδού, ο μάρτυς μου είναι εν τω ουρανώ, και η μαρτυρία μου εν τοις υψίστοις.

20 Disputadores [son] mis amigos: [mas] á Dios destilarán mis ojos.

Οι φίλοι μου είναι οι εμπαίζοντές με· ο οφθαλμός μου σταλάζει δάκρυα προς τον Θεόν.

21 ¡Ojalá pudiese disputar el hombre con Dios, como con su prójimo!

Να ήτο δυνατόν να διαδικάζηταί τις προς τον Θεόν, ως άνθρωπος προς τον πλησίον αυτού.

22 Mas los años contados vendrán, y yo iré el camino por donde no volveré.

Διότι ήλθον τα ηριθμημένα έτη· και θέλω υπάγει την οδόν, οπόθεν δεν θέλω επιστρέψει.