Romanos 14

1 Al enfermo en la fe recibíd le, sin andar en contiendas de opiniones.

ਯੋ ਜਨੋ(ਅ)ਦ੍ਰੁʼਢਵਿਸ਼੍ਵਾਸਸ੍ਤੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕੰ ਸਙ੍ਗਿਨੰ ਕੁਰੁਤ ਕਿਨ੍ਤੁ ਸਨ੍ਦੇਹਵਿਚਾਰਾਰ੍ਥੰ ਨਹਿ|

2 Porque uno cree que se ha de comer de todas cosas: otro enfermo come legumbres.

ਯਤੋ ਨਿਸ਼਼ਿੱਧੰ ਕਿਮਪਿ ਖਾਦ੍ਯਦ੍ਰਵ੍ਯੰ ਨਾਸ੍ਤਿ, ਕਸ੍ਯਚਿੱਜਨਸ੍ਯ ਪ੍ਰਤ੍ਯਯ ਏਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੋ ਵਿਦ੍ਯਤੇ ਕਿਨ੍ਤ੍ਵਦ੍ਰੁʼਢਵਿਸ਼੍ਵਾਸਃ ਕਸ਼੍ਚਿਦਪਰੋ ਜਨਃ ਕੇਵਲੰ ਸ਼ਾਕੰ ਭੁਙ੍ਕ੍ਤੰ|

3 El que come, no menosprecie al que no come; y el que no come, no juzgue al que come; porque Dios le ha recibido.

ਤਰ੍ਹਿ ਯੋ ਜਨਃ ਸਾਧਾਰਣੰ ਦ੍ਰਵ੍ਯੰ ਭੁਙ੍ਕ੍ਤੇ ਸ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ਦ੍ਰਵ੍ਯਭੋਕ੍ਤਾਰੰ ਨਾਵਜਾਨੀਯਾਤ੍ ਤਥਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ਦ੍ਰਵ੍ਯਭੋਕ੍ਤਾਪਿ ਸਾਧਾਰਣਦ੍ਰਵ੍ਯਭੋਕ੍ਤਾਰੰ ਦੋਸ਼਼ਿਣੰ ਨ ਕੁਰ੍ੱਯਾਤ੍, ਯਸ੍ਮਾਦ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਤਮ੍ ਅਗ੍ਰੁʼਹ੍ਲਾਤ੍|

4 ¿Tú, quién eres, que juzgas el siervo ajeno? Para su señor está en pie, o cae; mas, se afirmará: que poderoso es Dios para afirmarle.

ਹੇ ਪਰਦਾਸਸ੍ਯ ਦੂਸ਼਼ਯਿਤਸ੍ਤ੍ਵੰ ਕਃ? ਨਿਜਪ੍ਰਭੋਃ ਸਮੀਪੇ ਤੇਨ ਪਦਸ੍ਥੇਨ ਪਦਚ੍ਯੁਤੇਨ ਵਾ ਭਵਿਤਵ੍ਯੰ ਸ ਚ ਪਦਸ੍ਥ ਏਵ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ ਯਤ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਤੰ ਪਦਸ੍ਥੰ ਕਰ੍ੱਤੁੰ ਸ਼ਕ੍ਨੋਤਿ|

5 Uno juzga que hay diferencia entre día y día: otro juzga iguales todos los días. Cada uno esté asegurado en su mismo ánimo.

ਅਪਰਞ੍ਚ ਕਸ਼੍ਚਿੱਜਨੋ ਦਿਨਾਦ੍ ਦਿਨੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਮਨ੍ਯਤੇ ਕਸ਼੍ਚਿੱਤੁ ਸਰ੍ੱਵਾਣਿ ਦਿਨਾਨਿ ਸਮਾਨਾਨਿ ਮਨ੍ਯਤੇ, ਏਕੈਕੋ ਜਨਃ ਸ੍ਵੀਯਮਨਸਿ ਵਿਵਿਚ੍ਯ ਨਿਸ਼੍ਚਿਨੋਤੁ|

6 El que hace caso del día, lo hace para el Señor; y el que no hace caso del día, para el Señor no lo hace. El que come, para el Señor come; porque da gracias a Dios; y el que no come, para el Señor no come, y da gracias a Dios.

ਯੋ ਜਨਃ ਕਿਞ੍ਚਨ ਦਿਨੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਮਨ੍ਯਤੇ ਸ ਪ੍ਰਭੁਭਕ੍ਤ੍ਯਾ ਤਨ੍ ਮਨ੍ਯਤੇ, ਯਸ਼੍ਚ ਜਨਃ ਕਿਮਪਿ ਦਿਨੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼਼ੰ ਨ ਮਨ੍ਯਤੇ ਸੋ(ਅ)ਪਿ ਪ੍ਰਭੁਭਕ੍ਤ੍ਯਾ ਤੰਨ ਮਨ੍ਯਤੇ; ਅਪਰਞ੍ਚ ਯਃ ਸਰ੍ੱਵਾਣਿ ਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯਦ੍ਰਵ੍ਯਾਣਿ ਭੁਙ੍ਕ੍ਤੇ ਸ ਪ੍ਰਭੁਭਕ੍ਤਯਾ ਤਾਨਿ ਭੁਙ੍ਕ੍ਤੇ ਯਤਃ ਸ ਈਸ਼੍ਵਰੰ ਧਨ੍ਯੰ ਵਕ੍ਤਿ, ਯਸ਼੍ਚ ਨ ਭੁਙ੍ਕ੍ਤੇ ਸੋ(ਅ)ਪਿ ਪ੍ਰਭੁਭਕ੍ਤ੍ਯੈਵ ਨ ਭੁਞ੍ਜਾਨ ਈਸ਼੍ਵਰੰ ਧਨ੍ਯੰ ਬ੍ਰੂਤੇ|

7 Porque ninguno de nosotros vive para sí; y ninguno muere para sí.

ਅਪਰਮ੍ ਅਸ੍ਮਾਕੰ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਨਿਜਨਿਮਿੱਤੰ ਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਧਾਰਯਤਿ ਨਿਜਨਿਮਿੱਤੰ ਮ੍ਰਿਯਤੇ ਵਾ ਤੰਨ;

8 Que si vivimos, para el Señor vivimos; y si morimos, para el Señor morimos. Así que, o que vivamos, o que muramos, del Señor somos.

ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਦਿ ਵਯੰ ਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਧਾਰਯਾਮਸ੍ਤਰ੍ਹਿ ਪ੍ਰਭੁਨਿਮਿੱਤੰ ਧਾਰਯਾਮਃ, ਯਦਿ ਚ ਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਤ੍ਯਜਾਮਸ੍ਤਰ੍ਹ੍ਯਪਿ ਪ੍ਰਭੁਨਿਮਿੱਤੰ ਤ੍ਯਜਾਮਃ, ਅਤਏਵ ਜੀਵਨੇ ਮਰਣੇ ਵਾ ਵਯੰ ਪ੍ਰਭੋਰੇਵਾਸ੍ਮਹੇ|

9 Porque Cristo para esto murió, y resucitó, y volvió a vivir, para enseñorearse así de los muertos como de los que viven.

ਯਤੋ ਜੀਵਨ੍ਤੋ ਮ੍ਰੁʼਤਾਸ਼੍ਚੇਤ੍ਯੁਭਯੇਸ਼਼ਾਂ ਲੋਕਾਨਾਂ ਪ੍ਰਭੁਤ੍ਵਪ੍ਰਾਪ੍ਤ੍ਯਰ੍ਥੰ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੋ ਮ੍ਰੁʼਤ ਉੱਥਿਤਃ ਪੁਨਰ੍ਜੀਵਿਤਸ਼੍ਚ|

10 Mas tú ¿por qué juzgas a tu hermano? O tú también ¿por qué menosprecias a tu hermano? porque todos hemos de comparecer delante del tribunal de Cristo.

ਕਿਨ੍ਤੁ ਤ੍ਵੰ ਨਿਜੰ ਭ੍ਰਾਤਰੰ ਕੁਤੋ ਦੂਸ਼਼ਯਸਿ? ਤਥਾ ਤ੍ਵੰ ਨਿਜੰ ਭ੍ਰਾਤਰੰ ਕੁਤਸ੍ਤੁੱਛੰ ਜਾਨਾਸਿ? ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟਸ੍ਯ ਵਿਚਾਰਸਿੰਹਾਸਨਸ੍ਯ ਸੰਮੁਖੇ ਸਰ੍ੱਵੈਰਸ੍ਮਾਭਿਰੁਪਸ੍ਥਾਤਵ੍ਯੰ;

11 Pues escrito está: Vivo yo, dice el Señor, que a mí se doblará toda rodilla; y toda lengua confesará a Dios.

ਯਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੰ ਲਿਖਿਤਮ੍ ਆਸ੍ਤੇ, ਪਰੇਸ਼ਃ ਸ਼ਪਥੰ ਕੁਰ੍ੱਵਨ੍ ਵਾਕ੍ਯਮੇਤਤ੍ ਪੁਰਾਵਦਤ੍| ਸਰ੍ੱਵੋ ਜਨਃ ਸਮੀਪੇ ਮੇ ਜਾਨੁਪਾਤੰ ਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ| ਜਿਹ੍ਵੈਕੈਕਾ ਤਥੇਸ਼ਸ੍ਯ ਨਿਘ੍ਨਤ੍ਵੰ ਸ੍ਵੀਕਰਿਸ਼਼੍ਯਤਿ|

12 De manera que cada uno de nosotros dará a Dios razón de sí.

ਅਤਏਵ ਈਸ਼੍ਵਰਸਮੀਪੇ(ਅ)ਸ੍ਮਾਕਮ੍ ਏਕੈਕਜਨੇਨ ਨਿਜਾ ਕਥਾ ਕਥਯਿਤਵ੍ਯਾ|

13 Así que, no juzguemos más los unos a los otros; mas antes juzgád esto, que nadie ponga tropiezo al hermano, o ocasión de caer.

ਇੱਥੰ ਸਤਿ ਵਯਮ੍ ਅਦ੍ਯਾਰਭ੍ਯ ਪਰਸ੍ਪਰੰ ਨ ਦੂਸ਼਼ਯਨ੍ਤਃ ਸ੍ਵਭ੍ਰਾਤੁ ਰ੍ਵਿਘ੍ਨੋ ਵ੍ਯਾਘਾਤੋ ਵਾ ਯੰਨ ਜਾਯੇਤ ਤਾਦ੍ਰੁʼਸ਼ੀਮੀਹਾਂ ਕੁਰ੍ੰਮਹੇ|

14 Yo sé, y estoy persuadido en el Señor Jesús, que nada hay de suyo inmundo; mas a aquel que piensa ser inmunda alguna cosa, a aquel le es inmunda.

ਕਿਮਪਿ ਵਸ੍ਤੁ ਸ੍ਵਭਾਵਤੋ ਨਾਸ਼ੁਚਿ ਭਵਤੀਤ੍ਯਹੰ ਜਾਨੇ ਤਥਾ ਪ੍ਰਭੁਨਾ ਯੀਸ਼ੁਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੇਨਾਪਿ ਨਿਸ਼੍ਚਿਤੰ ਜਾਨੇ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਯੋ ਜਨੋ ਯਦ੍ ਦ੍ਰਵ੍ਯਮ੍ ਅਪਵਿਤ੍ਰੰ ਜਾਨੀਤੇ ਤਸ੍ਯ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਤਦ੍ ਅਪਵਿਤ੍ਰਮ੍ ਆਸ੍ਤੇ|

15 Empero si por causa de tu comida tu hermano es contristado, ya no andas conforme a la caridad. No eches a perder con tu comida a aquel por el cual Cristo murió.

ਅਤਏਵ ਤਵ ਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯਦ੍ਰਵ੍ਯੇਣ ਤਵ ਭ੍ਰਾਤਾ ਸ਼ੋਕਾਨ੍ਵਿਤੋ ਭਵਤਿ ਤਰ੍ਹਿ ਤ੍ਵੰ ਭ੍ਰਾਤਰੰ ਪ੍ਰਤਿ ਪ੍ਰੇਮ੍ਨਾ ਨਾਚਰਸਿ| ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੋ ਯਸ੍ਯ ਕ੍ਰੁʼਤੇ ਸ੍ਵਪ੍ਰਾਣਾਨ੍ ਵ੍ਯਯਿਤਵਾਨ੍ ਤ੍ਵੰ ਨਿਜੇਨ ਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯਦ੍ਰਵ੍ਯੇਣ ਤੰ ਨ ਨਾਸ਼ਯ|

16 Que no se hable mal, pues, de vuestro bien:

ਅਪਰੰ ਯੁਸ਼਼੍ਮਾਕਮ੍ ਉੱਤਮੰ ਕਰ੍ੰਮ ਨਿਨ੍ਦਿਤੰ ਨ ਭਵਤੁ|

17 Porque el reino de Dios no es comida ni bebida; sino justicia, y paz, y gozo en el Espíritu Santo.

ਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯੰ ਪੇਯਞ੍ਚੇਸ਼੍ਵਰਰਾਜ੍ਯਸ੍ਯ ਸਾਰੋ ਨਹਿ, ਕਿਨ੍ਤੁ ਪੁਣ੍ਯੰ ਸ਼ਾਨ੍ਤਿਸ਼੍ਚ ਪਵਿਤ੍ਰੇਣਾਤ੍ਮਨਾ ਜਾਤ ਆਨਨ੍ਦਸ਼੍ਚ|

18 Porque el que en esto sirve a Cristo, agrada a Dios, y es acepto a los hombres.

ਏਤੈ ਰ੍ਯੋ ਜਨਃ ਖ੍ਰੀਸ਼਼੍ਟੰ ਸੇਵਤੇ, ਸ ਏਵੇਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਤੁਸ਼਼੍ਟਿਕਰੋ ਮਨੁਸ਼਼੍ਯੈਸ਼੍ਚ ਸੁਖ੍ਯਾਤਃ|

19 Sigamos pues lo que hace a la paz, y a la edificación de los unos a los otros.

ਅਤਏਵ ਯੇਨਾਸ੍ਮਾਕੰ ਸਰ੍ੱਵੇਸ਼਼ਾਂ ਪਰਸ੍ਪਰਮ੍ ਐਕ੍ਯੰ ਨਿਸ਼਼੍ਠਾ ਚ ਜਾਯਤੇ ਤਦੇਵਾਸ੍ਮਾਭਿ ਰ੍ਯਤਿਤਵ੍ਯੰ|

20 No destruyas la obra de Dios por causa de la comida. Todas las cosas a la verdad son limpias; mas malo es para el hombre que come con ofensa.

ਭਕ੍ਸ਼਼੍ਯਾਰ੍ਥਮ੍ ਈਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਕਰ੍ੰਮਣੋ ਹਾਨਿੰ ਮਾ ਜਨਯਤ; ਸਰ੍ੱਵੰ ਵਸ੍ਤੁ ਪਵਿਤ੍ਰਮਿਤਿ ਸਤ੍ਯੰ ਤਥਾਪਿ ਯੋ ਜਨੋ ਯਦ੍ ਭੁਕ੍ਤ੍ਵਾ ਵਿਘ੍ਨੰ ਲਭਤੇ ਤਦਰ੍ਥੰ ਤਦ੍ ਭਦ੍ਰੰ ਨਹਿ|

21 Bueno es no comer carne, ni beber vino, ni nada en que tu hermano tropiece, o se ofenda, o se enflaquezca.

ਤਵ ਮਾਂਸਭਕ੍ਸ਼਼ਣਸੁਰਾਪਾਨਾਦਿਭਿਃ ਕ੍ਰਿਯਾਭਿ ਰ੍ਯਦਿ ਤਵ ਭ੍ਰਾਤੁਃ ਪਾਦਸ੍ਖਲਨੰ ਵਿਘ੍ਨੋ ਵਾ ਚਾਞ੍ਚਲ੍ਯੰ ਵਾ ਜਾਯਤੇ ਤਰ੍ਹਿ ਤਦ੍ਭੋਜਨਪਾਨਯੋਸ੍ਤ੍ਯਾਗੋ ਭਦ੍ਰਃ|

22 ¿Tú, tienes fe? Tén la contigo delante de Dios. Bienaventurado el que no se condena a sí mismo con lo que aprueba.

ਯਦਿ ਤਵ ਪ੍ਰਤ੍ਯਯਸ੍ਤਿਸ਼਼੍ਠਤਿ ਤਰ੍ਹੀਸ਼੍ਵਰਸ੍ਯ ਗੋਚਰੇ ਸ੍ਵਾਨ੍ਤਰੇ ਤੰ ਗੋਪਯ; ਯੋ ਜਨਃ ਸ੍ਵਮਤੇਨ ਸ੍ਵੰ ਦੋਸ਼਼ਿਣੰ ਨ ਕਰੋਤਿ ਸ ਏਵ ਧਨ੍ਯਃ|

23 Mas el que duda, si comiere, es condenado, porque no comió con fe; y todo lo que no es de fe, es pecado.

ਕਿਨ੍ਤੁ ਯਃ ਕਸ਼੍ਚਿਤ੍ ਸੰਸ਼ੱਯ ਭੁਙ੍ਕ੍ਤੇ(ਅ)ਰ੍ਥਾਤ੍ ਨ ਪ੍ਰਤੀਤ੍ਯ ਭੁਙ੍ਕ੍ਤੇ, ਸ ਏਵਾਵਸ਼੍ਯੰ ਦਣ੍ਡਾਰ੍ਹੋ ਭਵਿਸ਼਼੍ਯਤਿ, ਯਤੋ ਯਤ੍ ਪ੍ਰਤ੍ਯਯਜੰ ਨਹਿ ਤਦੇਵ ਪਾਪਮਯੰ ਭਵਤਿ|