< Salmos 69 >

1 Sálvame, o! Dios, porque las aguas han entrado hasta el alma.
Psalmus David, in finem, pro iis, qui commutabuntur. Salvum me fac Deus: quoniam intraverunt aquae usque ad animam meam.
2 Estoy zabullido en cieno profundo, que no hay pie; soy venido en profundos de aguas, y la corriente me ha anegado.
Infixus sum in limo profundi: et non est substantia. Veni in altitudinem maris: et tempestas demersit me.
3 He trabajado llamando; mi garganta se ha enronquecido; han desfallecido mis ojos de esperar a mi Dios.
Laboravi clamans, raucae factae sunt fauces meae: defecerunt oculi mei, dum spero in Deum meum.
4 Hánse aumentado más que los cabellos de mi cabeza los que me aborrecen sin causa; hánse fortalecido mis enemigos, los que me destruyen sin porqué: lo que no hurté, entonces lo volví.
Multiplicati sunt super capillos capitis mei, qui oderunt me gratis. Confortati sunt qui persecuti sunt me inimici mei iniuste: quae non rapui, tunc exolvebam.
5 Dios, tú sabes mi insensatez; y mis delitos no te son ocultos.
Deus tu scis insipientiam meam: et delicta mea a te non sunt abscondita.
6 No sean avergonzados por mí, los que te esperan, Señor Jehová de los ejércitos; no sean confusos por mí los que te buscan, o! Dios de Israel.
Non erubescant in me qui expectant te Domine, Domine virtutum. Non confundantur super me qui quaerunt te, Deus Israel.
7 Porque por ti he sufrido vergüenza; confusión ha cubierto mi rostro.
Quoniam propter te sustinui opprobrium: operuit confusio faciem meam.
8 He sido extrañado de mis hermanos, y extraño a los hijos de mi madre.
Extraneus factus sum fratribus meis, et peregrinus filiis matris meae.
9 Porque el zelo de tu casa me comió, y los denuestos de los que te denuestan, cayeron sobre mí.
Quoniam zelus domus tuae comedit me: et opprobria exprobrantium tibi, ceciderunt super me.
10 Y lloré con ayuno de mi alma, y esto me ha sido por afrenta.
Et operui in ieiunio animam meam: et factum est in opprobrium mihi.
11 Y puse saco por mi vestido, y fui a ellos por proverbio.
Et posui vestimentum meum cilicium: et factus sum illis in parabolam.
12 Hablaban contra mí los que se sentaban a la puerta, y en las canciones de los bebedores de sidra.
Adversum me loquebantur qui sedebant in porta: et in me psallebant qui bibebant vinum.
13 Y yo enderazaba mi oración a ti, o! Jehová, al tiempo de la buena voluntad: o! Dios, por la multitud de tu misericordia óyeme, por la verdad de tu salud.
Ego vero orationem meam ad te Domine: tempus beneplaciti Deus. In multitudine misericordiae tuae exaudi me, in veritate salutis tuae:
14 Escápame del lodo, y no sea yo anegado; y sea yo librado de los que me aborrecen, y de los profundos de las aguas.
Eripe me de luto, ut non infigar: libera me ab iis, qui oderunt me, et de profundis aquarum.
15 No me anegue el ímpetu de las aguas, ni me suerba la hondura, ni el pozo cierre sobre mí su boca.
Non me demergat tempestas aquae, neque absorbeat me profundum: neque urgeat super me puteus os suum.
16 Oyeme, Jehová; porque benigna es tu misericordia: conforme a la multitud de tus miseraciones mira por mí.
Exaudi me Domine, quoniam benigna est misericordia tua: secundum multitudinem miserationum tuarum respice in me.
17 Y no escondas tu rostro de tu siervo; porque estoy angustiado; apresúrate, óyeme.
Et ne avertas faciem tuam a puero tuo: quoniam tribulor, velociter exaudi me.
18 Acércate a mi alma, redímela: por causa de mis enemigos líbrame.
Intende animae meae, et libera eam: propter inimicos meos eripe me.
19 Tú sabes mi afrenta, y mi confusión, y mi vergüenza; delante de ti están todos mis enemigos.
Tu scis improperium meum, et confusionem meam, et reverentiam meam.
20 La afrenta ha quebrantado mi corazón; y he tenido dolor; y he esperado quien se compadeciese de mí, y no lo hubo, y consoladores, y no hallé.
In conspectu tuo sunt omnes qui tribulant me, improperium expectavit cor meum et miseriam. Et sustinui qui simul contristaretur, et non fuit: et qui consolaretur, et non inveni.
21 Y pusieron en mi comida hiel; y en mi sed me dieron a beber vinagre.
Et dederunt in escam meam fel: et in siti mea potaverunt me aceto.
22 Sea su mesa delante de ellos por lazo; y lo que es por paces, les sea por tropezón.
Fiat mensa eorum coram ipsis in laqueum, et in retributiones, et in scandalum.
23 Sean oscurecidos sus ojos para ver; y haz siempre titubear sus lomos.
Obscurentur oculi eorum ne videant: et dorsum eorum semper incurva.
24 Derrama sobre ellos tu ira, y el furor de tu enojo les comprenda.
Effunde super eos iram tuam: et furor irae tuae comprehendat eos.
25 Sea su palacio asolado; en sus tiendas no haya morador.
Fiat habitatio eorum deserta: et in tabernaculis eorum non sit qui inhabitet.
26 Porque persiguieron al que tú heriste: y cuentan del dolor de los que tú mataste.
Quoniam quem tu percussisti, persecuti sunt: et super dolorem vulnerum meorum addiderunt.
27 Pon maldad sobre su maldad, y no entren en tu justicia.
Appone iniquitatem super iniquitatem eorum: et non intrent in iustitiam tuam.
28 Sean raídos del libro de los vivientes: y no sean escritos con los justos.
Deleantur de Libro viventium: et cum iustis non scribantur.
29 Y yo afligido, y dolorido: tu salud, o! Dios, me defenderá.
Ego sum pauper et dolens: salus tua Deus suscepit me.
30 Yo alabaré el nombre de Dios con canción; y magnificarle he con alabanza.
Laudabo nomen Dei cum cantico: et magnificabo eum in laude:
31 Y agradará a Jehová más que buey, y becerro, que echa cuernos y uñas.
Et placebit Deo super vitulum novellum: cornua producentem et ungulas.
32 Verán los humildes, y regocijarse han: buscád a Dios, y vivirá vuestro corazón.
Videant pauperes et laetentur: quaerite Deum, et vivet anima vestra:
33 Porque Jehová oye a los menesterosos, y no menosprecia a sus prisioneros.
Quoniam exaudivit pauperes Dominus: et vinctos suos non despexit.
34 Alábenle los cielos y la tierra, las mares y todo lo que se mueve en ellas.
Laudent illum caeli et terra, mare, et omnia reptilia in eis.
35 Porque Dios guardará a Sión, y reedificará las ciudades de Judá, y habitarán allí, y heredarla han.
Quoniam Deus salvam faciet Sion: et aedificabuntur civitates Iuda. Et inhabitabunt ibi, et hereditate acquirent eam.
36 Y la simiente de sus siervos la heredará; y los que aman su nombre habitarán en ella.
Et semen servorum eius possidebit eam, et qui diligunt nomen eius, habitabunt in ea.

< Salmos 69 >