Salmos 39

1 Yo dije: Miraré por mis caminos, para no pecar con mi lengua: guardaré mi boca con freno, entre tanto que el impío fuere contra mí.

В конец, Идифуму, песнь Давиду. Рех: сохраню пути моя, еже не согрешати ми языком моим: положих устом моим хранило, внегда востати грешному предо мною.

2 Enmudecí con silencio, me callé de lo bueno; y mi dolor se alborotó.

Онемех и смирихся, и умолчах от благ, и болезнь моя обновися.

3 Calentóse mi corazón dentro de mí; en mi meditación se encendió fuego: hablé con mi lengua.

Согреяся сердце мое во мне, и в поучении моем разгорится огнь: глаголах языком моим:

4 Notifícame, Jehová, mi fin, y la medida de mis días cuanta sea, sepa yo cuanto tengo de ser del mundo.

скажи ми, Господи, кончину мою и число дний моих, кое есть, да разумею, что лишаюся аз.

5 He aquí, como a palmos diste mis días, y mi edad es como nada delante de ti: ciertamente toda la vanidad es todo hombre que vive. (Selah)

Се, пяди положил еси дни моя, и состав мой яко ничтоже пред Тобою: обаче всяческая суета всяк человек живый.

6 Ciertamente en tiniebla anda el hombre: ciertamente en vano se inquietan: allega, y no sabe quien lo cogerá.

Убо образом ходит человек, обаче всуе мятется: сокровищствует, и не весть, кому соберет я.

7 Y ahora, Señor, ¿qué esperaré? Mi esperanza en ti está.

И ныне кто терпение мое? Не Господь ли? И состав мой от Тебе есть.

8 Escápame de todas mis rebeliones, no me pongas por afrenta de insensato.

От всех беззаконий моих избави мя: поношение безумному дал мя еси.

9 Yo enmudecí, no abrí mi boca; porque tú lo hiciste.

Онемех и не отверзох уст моих, яко Ты сотворил еси.

10 Quita de sobre mí tu llaga; de la guerra de tu mano soy consumido.

Отстави от мене раны Твоя: от крепости бо руки Твоея аз изчезох.

11 Con castigos sobre el pecado corriges al hombre, y haces desleir, como de polilla, su grandeza: ciertamente vanidad es todo hombre. (Selah)

Во обличениих о беззаконии наказал еси человека, и истаял еси яко паучину душу его: обаче всуе всяк человек.

12 Oye mi oración, o! Jehová escucha mi clamor; no calles a mis lágrimas; porque peregrino soy contigo; advenedizo, como todos mis padres.

Услыши молитву мою, Господи, и моление мое внуши, слез моих не премолчи: яко преселник аз есмь у Тебе и пришлец, якоже вси отцы мои.

13 Déjame, y tomaré fuerzas, antes que me vaya y perezca.

Ослаби ми, да почию, прежде даже не отиду, и ктому не буду.