< Salmos 39 >

1 Yo dije: Miraré por mis caminos, para no pecar con mi lengua: guardaré mi boca con freno, entre tanto que el impío fuere contra mí.
In finem, ipsi Idithun. Canticum David. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.
2 Enmudecí con silencio, me callé de lo bueno; y mi dolor se alborotó.
Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis; et dolor meus renovatus est.
3 Calentóse mi corazón dentro de mí; en mi meditación se encendió fuego: hablé con mi lengua.
Concaluit cor meum intra me; et in meditatione mea exardescet ignis.
4 Notifícame, Jehová, mi fin, y la medida de mis días cuanta sea, sepa yo cuanto tengo de ser del mundo.
Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi, Domine, finem meum, et numerum dierum meorum quis est, ut sciam quid desit mihi.
5 He aquí, como a palmos diste mis días, y mi edad es como nada delante de ti: ciertamente toda la vanidad es todo hombre que vive. (Selah)
Ecce mensurabiles posuisti dies meos, et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.
6 Ciertamente en tiniebla anda el hombre: ciertamente en vano se inquietan: allega, y no sabe quien lo cogerá.
Verumtamen in imagine pertransit homo; sed et frustra conturbatur: thesaurizat, et ignorat cui congregabit ea.
7 Y ahora, Señor, ¿qué esperaré? Mi esperanza en ti está.
Et nunc quæ est exspectatio mea: nonne Dominus? et substantia mea apud te est.
8 Escápame de todas mis rebeliones, no me pongas por afrenta de insensato.
Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.
9 Yo enmudecí, no abrí mi boca; porque tú lo hiciste.
Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti;
10 Quita de sobre mí tu llaga; de la guerra de tu mano soy consumido.
amove a me plagas tuas.
11 Con castigos sobre el pecado corriges al hombre, y haces desleir, como de polilla, su grandeza: ciertamente vanidad es todo hombre. (Selah)
A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam ejus: verumtamen vane conturbatur omnis homo.
12 Oye mi oración, o! Jehová escucha mi clamor; no calles a mis lágrimas; porque peregrino soy contigo; advenedizo, como todos mis padres.
Exaudi orationem meam, Domine, et deprecationem meam; auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas, quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus sicut omnes patres mei.
13 Déjame, y tomaré fuerzas, antes que me vaya y perezca.
Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam et amplius non ero.

< Salmos 39 >