Job 7

1 Ciertamente tiempo determinado tiene el hombre sobre la tierra; y sus días son como los días del jornalero.

زندگی انسان روی زمین مثل زندگی یک برده، طولانی و طاقت فرساست.

2 Como el siervo desea la sombra, y como el jornalero espera su trabajo:

مانند زندگی غلامی است که آرزو می‌کند زیر سایه‌ای بیارامد، و مثل زندگی کارگری است که منتظر است مزدش را بگیرد.

3 Así poseo yo los meses de vanidad, y las noches del trabajo me dieron por cuenta.

ماههای عمر من بی‌ثمر می‌گذرد؛ شبهای من طولانی و خسته کننده است.

4 Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mide mi corazón la noche, y estoy harto de devaneos hasta el alba.

شب که سر بر بالین می‌گذارم می‌گویم: «ای کاش زودتر صبح شود.» و تا سپیده دم از این پهلو به آن پهلو می‌غلتم.

5 Mi carne está vestida de gusanos, y de terrones de polvo: mi piel rompida y abominable.

بدنم پر از کرم و زخم است. پوست بدنم ترک خورده و پر از چرک است.

6 Mis días fueron más ligeros, que la lanzadera del tejedor; y fenecieron sin esperanza.

روزهای عمرم به سرعت می‌گذرد و با نومیدی سپری می‌شود.

7 Acuérdate que mi vida es un viento; y que mis ojos no volverán para ver el bien.

به یاد آورید که عمر من دمی بیش نیست و چشمانم دیگر روزهای خوش را نخواهد دید.

8 Los ojos de los que [ahora] me ven, nunca más me verán: tus ojos serán sobre mí, y dejaré de ser.

چشمان شما که الان مرا می‌بیند دیگر مرا نخواهد دید. به دنبال من خواهید گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.

9 La nube se acaba, y se va: así es el que desciende al sepulcro, que nunca más subirá. (Sheol h7585)

کسانی که می‌میرند مثل ابری که پراکنده و ناپدید می‌شود، برای همیشه از این دنیا می‌روند. (Sheol h7585)

10 No tornará más a su casa, ni su lugar le conocerá más.

تا به ابد از خانه و خانوادهٔ خود دور می‌شوند و دیگر هرگز کسی آنها را نخواهد دید.

11 Por tanto yo no detendré mi boca, mas hablaré con la angustia de mi espíritu, y quejarme he con la amargura de mi alma.

پس بگذارید غم و غصه‌ام را بیان کنم؛ بگذارید از تلخی جانم سخن بگویم.

12 ¿Soy yo la mar, o alguna ballena que me pongas guardia?

مگر من جانور وحشی هستم که مرا در بند گذاشته‌ای؟

13 Cuando digo: Mi cama me consolará, mi cama me quitará mis quejas:

حتی وقتی در بسترم دراز می‌کشم تا بخوابم و بدبختی‌ام را فراموش کنم، تو با کابوس شب مرا می‌ترسانی.

14 Entonces me quebrantarás con sueños, y me turbarás con visiones.

15 Y mi alma tuvo por mejor el ahogamiento; y la muerte más que a mis huesos.

برایم بهتر می‌بود گلویم را می‌فشردند و خفه‌ام می‌کردند تا اینکه به چنین زندگی نکبت‌باری ادامه بدهم.

16 Abominé la vida, no quiero vivir para siempre: déjame, pues que mis días son vanidad.

از زندگی بیزارم و نمی‌خواهم زنده بمانم. مرا به حال خود رها کن زیرا روزهایم دمی بیش نیست.

17 ¿Qué es el hombre para que le engrandezcas, y que pongas sobre él tu corazón;

انسان چیست که او را به حساب آوری، و این همه به او فکر کنی؟

18 Y que le visites todas las mañanas, y todos los momentos le pruebes?

هر روز صبح از او بازجویی کنی و هر لحظه او را بیازمایی؟

19 ¿Hasta cuándo no me dejarás, ni me soltarás hasta que trague mi saliva?

چرا حتی یک لحظه تنهایم نمی‌گذاری تا آب دهانم را فرو برم؟

20 Pequé: ¿qué te haré, oh guardador de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario a ti, y qué a mí mismo sea pesadumbre?

ای خدایی که ناظر بر اعمال آدمیان هستی، اگر مرتکب گناهی شده‌ام، آیا آن گناه به تو لطمه‌ای زده است؟ برای چه مرا هدف تیرهای خود قرار داده‌ای؟ آیا من برای تو باری سنگین شده‌ام؟

21 ¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? porque ahora dormiré en el polvo; y buscarme has de mañana, y no seré hallado.

چرا گناهم را نمی‌بخشی و از تقصیر من در نمی‌گذری؟ من به‌زودی زیر خاک خواهم رفت و تو به دنبالم خواهی گشت، ولی من دیگر نخواهم بود.