Job 30

1 Mas ahora los más mozos de días que yo, se rien de mí, cuyos padres yo desdeñara de ponerlos con los perros de mi ganado,

— «Бирақ һазир болса, яшлар мени мазақ қилиду, Уларниң дадилирини һәтта падамни бақидиған иштлар билән биллә ишләшкә йол қоюшниму яман көрәттим.

2 Porque ¿para qué había yo menester la fuerza de sus manos, en los cuales pereció el tiempo?

Уларниң мағдури кәткәндин кейин, Қолидики күч маңа немә пайда йәткүзәлисун?

3 Por causa de la pobreza y de la hambre solos: que huían a la soledad, al lugar tenebroso, asolado y desierto.

Йоқсузлуқ һәм ачлиқтин йигләп кәткән, Улар узундин буян чөлдәрәп кәткән дәшт-баяванда қуруқ йәрни ғаҗайду.

4 Que cogían malvas entre los árboles, y raíces de enebros para calentarse.

Улар әмән-шивақни чатқаллар арисидин юлиду, Шумбуйиниң йилтизлириниму терип өзлиригә нан қилиду.

5 Eran echados de entre las gentes, y todos les daban grita como a ladrón.

Улар әл-жутлардин һайдиветилгән болиду, Кишиләр уларни көрүпла оғрини көргәндәк вақирап тиллайду.

6 Que habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las piedras.

Шуниң билән улар сүрлүк җилғиларда қонуп, Ташлар арисида, ғарлар ичидә яшашқа мәҗбур болиду.

7 Que bramaban entre las matas, y se congregaban debajo de las espinas.

Чатқаллиқ арисида улар һаңрап кетиду, Тикәнләр астида улар дүгдийип олтиришиду;

8 Hijos de viles, y hombres sin nombre: mas bajos que la misma tierra.

Наданларниң, нам-абройисизларниң балилири, Улар зиминдин сүртоқай һайдиветилгән.

9 Y ahora yo soy su canción, y soy hecho a ellos refrán.

Мән һазир болсам буларниң һәҗвий нахшиси, Һәтта сөз-чөчикиниң дәстики болуп қалдим!

10 Abomínanme, aléjanse de mí; y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

Улар мәндин нәпрәтлинип, Мәндин жирақ туруп, Йүзүмгә түкүрүштинму янмайду.

11 Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió; y quitaron el freno delante de mi rostro.

Чүнки [Худа] мениң һаят риштимни үзүп, мени җапаға чөмдүргән, Шуниң билән шу адәмләр алдимда тизгинлирини еливәткән.

12 A la mano derecha se levantaron los muchachos; rempujaron mis pies, y pisaron sobre mí las sendas de su contrición.

Оң йенимда бир топ чүпрәндә яшлар орнидин туруп, Улар путумни турған йеридин иштиривәтмәкчи, Улар сепилимға һуҗум пәләмпәйлирини көтирип туриду;

13 Mi senda derribaron: aprovecháronse de mi quebrantamiento; contra los cuales no hubo ayudador.

Улар йолумни бузуветиду, Уларниң һеч йөләнчүки болмисиму, Һалакитимни илгири сүрмәктә.

14 Vinieron como por portillo ancho: revolviéronse por mi calamidad.

Улар сепилниң кәң бөсүк җайидин бөсүп киргәндәк киришиду; Вәйранилигимдин пайдилинип чоң ташлардәк домилап киришиду.

15 Turbaciones se convirtieron sobre mí: combatieron como un viento mi voluntad, y mi salud como nube que pasa.

Вәһимиләр бурулуп мени өз нишани қилған; Шуниң билән һөрмитим шамал өтүп йоқ болғандәк һайдиветилди, Аватчилиғимму булут өтүп кәткәндәк өтүп кәтти.

16 Y ahora mi alma está derramada en mí: días de aflicción me han comprendido.

Һазир болса җеним қачидин төкүлүп кәткәндәк; Азаплиқ күнләр мени тутувалди.

17 De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

Кечиләр болса, маңа сүйәклиримгичә санҗимақта; Ағриқлирим мени чишләп дәм алмайду.

18 Con la grandeza de la fuerza del dolor mi vestidura es mudada; cíñeme como el collar de mi ropa.

[Ағриқлар] зор күчи билән маңа кийим-кечигимдәк болди; Улар көйнигимниң яқисидәк маңа чаплишивалди.

19 Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo, y a la ceniza.

Худа мени сазлиққа ташливәткән, Мән топа-чаңға вә күлгә охшаш болуп қалдим.

20 Clamo a ti, y no me oyes: me presento, y no me echas de ver.

Мән Саңа налә-пәряд көтәрмәктимән, Бирақ Сән маңа җавап бәрмәйсән; Мән орнумдин турсам, Сән пәқәтла маңа қарапла қойисән.

21 Háste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.

Сән өзгирип маңа бир залим болдуң; Қолуңниң күчи билән маңа зәрбә қиливатисән;

22 Levantásteme, e hicísteme cabalgar sobre el viento, y derretiste en mí el ser.

Сән мени көтирип Шамалға миндүргәнсән; Боран-чапқунда тәәллуқатимни йоқ қиливәткәнсән.

23 Porque yo conozco que me tornas a la muerte, y a la casa determinada a todo viviente.

Чүнки Сән мени ахирида өлүмгә, Йәни барлиқ һаят егилириниң «жиғилиш өйи»гә кәлтүрүватисән.

24 Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?

У һалак қилған вақтида кишиләр налә-пәряд көтәрсиму, У қолини узатқанда, дуаниң дәрвәқә һеч қандақ нәтиҗиси йоқ;

25 ¿No lloré yo al afligido, y mi alma no se entristeció sobre el menesteroso?

Мән күнлири тәс киши үчүн жиғлап [дуа қилған] әмәсму? Намратлар үчүн җеним азапланмидиму?

26 Cuando esperaba el bien, entonces me vino el mal; y cuando esperaba la luz, vino la oscuridad.

Мән өзүм яхшилиқ күтүп жүргиним билән, яманлиқ келип қалди; Нур күткиним билән, қараңғулуқ кәлди.

27 Mis entrañas hierven, y no reposan: previniéronme días de aflicción.

Ичим қазандәк қайнап, арамлиқ тапмайватиду; Азаплиқ күнләр маңа йүзләнди.

28 Denegrido anduve, y no por el sol: levantéme en la congregación, y clamé.

Мән қуяш нурини көрмәйму қаридап жүрмәктимән; Халайиқ арисида мән орнумдин туруп, налә-пәряд көтиримән.

29 Hermano fui de los dragones, y compañero de las hijas del avestruz.

Мән чилбөриләргә қериндаш болуп қалдим, Һувқушларниң һәмраһи болдум.

30 Mi cuero está denegrido sobre mí, y mis huesos se secaron con sequedad.

Терәм қарийип мәндин аҗрап кетиватиду, Сүйәклирим қизиқтин көйүп кетиватиду.

31 Y mi arpa se tornó en luto, y mi órgano en voz de lamentantes.

Чилтаримдин матәм мәрсийәси чиқиду, Нейимниң авази һаза тутқучиларниң жиғисиға айлинип қалди».