< Job 30 >

1 Mas ahora los más mozos de días que yo, se rien de mí, cuyos padres yo desdeñara de ponerlos con los perros de mi ganado,
“Nanso seesei wɔsere me, nnipa a manyini sene wɔn, na wɔn agyanom mfata sɛ wɔne me nnwan ho nkraman tena.
2 Porque ¿para qué había yo menester la fuerza de sus manos, en los cuales pereció el tiempo?
Mfasoɔ bɛn na wɔn nsa mu ahoɔden wɔ ma me, ɛberɛ a wɔn ahoɔden afiri wɔn mu?
3 Por causa de la pobreza y de la hambre solos: que huían a la soledad, al lugar tenebroso, asolado y desierto.
Ohia ne ɛkɔm ama wɔn ho atete, wɔnante asase wesee ne asase bonini so anadwo.
4 Que cogían malvas entre los árboles, y raíces de enebros para calentarse.
Wɔboaboaa nkyenhahan ano wɔ nkyɛkyerɛ mu, na wɔde ɛserɛ so nnua nhini yɛɛ wɔn aduane.
5 Eran echados de entre las gentes, y todos les daban grita como a ladrón.
Wɔn mfɛfoɔ pamoo wɔn firii wɔn mu, na wɔhuroo wɔn sɛ akorɔmfoɔ.
6 Que habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las piedras.
Wɔhyɛɛ wɔn ma wɔtenaa nsuka a emu awo, abotan ne ɛfam ntokuro mu.
7 Que bramaban entre las matas, y se congregaban debajo de las espinas.
Wɔsuu sɛ mfunumu wɔ wiram na wɔfoforee so wɔ ɔdɔtɔ ase.
8 Hijos de viles, y hombres sin nombre: mas bajos que la misma tierra.
Ekuo a wɔmfra na wɔnni din, wɔpam wɔn firii asase no so.
9 Y ahora yo soy su canción, y soy hecho a ellos refrán.
“Na ɛnnɛ yi wɔn mmammarima de dwom bɔ me akutia; mayɛ abusudeɛ wɔ wɔn mu.
10 Abomínanme, aléjanse de mí; y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.
Wɔkyiri me na wɔnnka mma me ho; wɔmmfɛre sɛ wɔtete ntasuo gu mʼanim.
11 Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió; y quitaron el freno delante de mi rostro.
Afei a Onyankopɔn abubu me tadua na ɔde amanehunu aba me so yi, wɔyɛ deɛ wɔpɛ wɔ mʼanim.
12 A la mano derecha se levantaron los muchachos; rempujaron mis pies, y pisaron sobre mí las sendas de su contrición.
Abusuakuo no to hyɛ me so wɔ me nifa so; wɔsum me nan mfidie, na wɔsisi apie tia me.
13 Mi senda derribaron: aprovecháronse de mi quebrantamiento; contra los cuales no hubo ayudador.
Wɔsisi mʼakwan; na wɔnya me sɛe me na obiara mmoa me.
14 Vinieron como por portillo ancho: revolviéronse por mi calamidad.
Wɔba te sɛ deɛ wɔfiri ntokuro a ano abae mu; wɔnam mmubuiɛ no mu munimuni ba.
15 Turbaciones se convirtieron sobre mí: combatieron como un viento mi voluntad, y mi salud como nube que pasa.
Ahunahuna ma me ho dwiri me; mʼanimuonyam atu kɔ sɛdeɛ mframa abɔ agu, me banbɔ atu ayera sɛ omununkum.
16 Y ahora mi alma está derramada en mí: días de aflicción me han comprendido.
“Na seesei, me nkwa resa; na amanehunu nna akyekyere me.
17 De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.
Anadwo wowɔ me nnompe mu; ɔyea a ɛwe me no nnyae.
18 Con la grandeza de la fuerza del dolor mi vestidura es mudada; cíñeme como el collar de mi ropa.
Onyankopɔn firi ne tumi mu yɛ sɛ aduradeɛ ma me; ɔmia me te sɛ mʼatadeɛ kɔn.
19 Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo, y a la ceniza.
Ɔto me twene atɛkyɛ mu na ɔma me yɛ sɛ mfuturo ne nsõ.
20 Clamo a ti, y no me oyes: me presento, y no me echas de ver.
“Ao Onyankopɔn, mesu mefrɛ wo, nanso wommua me. Mesɔre gyina, nanso wohwɛ me kɛkɛ.
21 Háste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.
Woba me so anibereɛ so; wode wʼabasa mu tumi to hyɛ me so.
22 Levantásteme, e hicísteme cabalgar sobre el viento, y derretiste en mí el ser.
Wohwim me na wode mframa pia me; wodankyidankyi me wɔ ahum mu.
23 Porque yo conozco que me tornas a la muerte, y a la casa determinada a todo viviente.
Menim sɛ wode me bɛkɔ owuo mu, baabi a woahyɛ ama ateasefoɔ nyinaa.
24 Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?
“Ampa ara obiara mfa ne nsa nka onipa a ɔrebrɛ ɛberɛ a ɔresu pɛ mmoa wɔ nʼamanehunu mu.
25 ¿No lloré yo al afligido, y mi alma no se entristeció sobre el menesteroso?
Mansu amma wɔn a wɔwɔ ɔhaw mu anaa? Me kra werɛ anho amma ahiafoɔ anaa?
26 Cuando esperaba el bien, entonces me vino el mal; y cuando esperaba la luz, vino la oscuridad.
Nanso ɛberɛ a mʼani da papa so no, bɔne baeɛ; ɛberɛ a mepɛɛ hann no, esum na ɛduruuɛ.
27 Mis entrañas hierven, y no reposan: previniéronme días de aflicción.
Meyafunu mu a ɛwowɔ me no nnyae da; na nna a amanehunu wɔ mu da mʼanim.
28 Denegrido anduve, y no por el sol: levantéme en la congregación, y clamé.
Menenam a mabiri a ɛnyɛ sɛ owia na ahye me; megyina adwaberem na mesu pɛ mmoa.
29 Hermano fui de los dragones, y compañero de las hijas del avestruz.
Madane nnompo nuabarima, me ne apatuo na ɛbɔ.
30 Mi cuero está denegrido sobre mí, y mis huesos se secaron con sequedad.
Me honam ani abiri na ɛhwanehwane; huraeɛ ama me ho adɔ.
31 Y mi arpa se tornó en luto, y mi órgano en voz de lamentantes.
Me sankuo bɔ kwadwom, na mʼatɛntɛbɛn ma agyaadwotwa nnyegyeɛ.

< Job 30 >