Job 30

1 Mas ahora los más mozos de días que yo, se rien de mí, cuyos padres yo desdeñara de ponerlos con los perros de mi ganado,

ولی اکنون کسانی که از من جوانترند مرا مسخره می‌کنند، در حالی که من عار داشتم پدرانشان را حتی جزو سگهای گله‌ام بدانم؛

2 Porque ¿para qué había yo menester la fuerza de sus manos, en los cuales pereció el tiempo?

نیروی بازوانشان برای من چه فایده‌ای دارد، زیرا رمقی در آنها باقی نمانده است.

3 Por causa de la pobreza y de la hambre solos: que huían a la soledad, al lugar tenebroso, asolado y desierto.

از شدت گرسنگی لاغر و بیتاب شده، سر به بیابان خشک و متروک می‌نهادند.

4 Que cogían malvas entre los árboles, y raíces de enebros para calentarse.

در میان بوته‌ها علف‌شوره می‌چیدند، و ریشۀ شورگیاه را می‌خورند.

5 Eran echados de entre las gentes, y todos les daban grita como a ladrón.

چون مردم آنها را مانند یک دزد با داد و قال از میان خود رانده بودند.

6 Que habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las piedras.

پس آنها مجبور شدند در سراشیبی کوهها ساکن شوند، در میان صخره‌ها و حفره‌های زمین.

7 Que bramaban entre las matas, y se congregaban debajo de las espinas.

در بیابانها عرعر می‌کردند و زیر بوته‌ها می‌لولیدند.

8 Hijos de viles, y hombres sin nombre: mas bajos que la misma tierra.

آنها احمقانی بی‌نام و نشانند که از سرزمین خود طرد شده‌اند.

9 Y ahora yo soy su canción, y soy hecho a ellos refrán.

و حال فرزندان ایشان مرا به باد ریشخند گرفته‌اند و من بازیچهٔ دست آنها شده‌ام.

10 Abomínanme, aléjanse de mí; y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

از من کراهت دارند و نزدیکم نمی‌آیند. از تف انداختن به صورتم ابایی ندارند.

11 Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió; y quitaron el freno delante de mi rostro.

خدا مرا ذلیل و ناتوان ساخته است، پس آنها هر چه دلشان می‌خواهد با من می‌کنند.

12 A la mano derecha se levantaron los muchachos; rempujaron mis pies, y pisaron sobre mí las sendas de su contrición.

این اراذل و اوباش از هر سو به من حمله می‌کنند و سر راهم دام می‌گذارند.

13 Mi senda derribaron: aprovecháronse de mi quebrantamiento; contra los cuales no hubo ayudador.

راه مرا می‌بندند و دست به هر کاری می‌زنند تا مرا از پای درآورند. آنها می‌دانند که من بی‌یار و یاورم.

14 Vinieron como por portillo ancho: revolviéronse por mi calamidad.

ناگهان بر من هجوم می‌آورند و وقتی که می‌بینند به زمین افتاده‌ام بر سرم می‌ریزند.

15 Turbaciones se convirtieron sobre mí: combatieron como un viento mi voluntad, y mi salud como nube que pasa.

در ترس و وحشت به سر می‌برم. آبروی من رفته است و سعادتم مانند ابر ناپدید شده است.

16 Y ahora mi alma está derramada en mí: días de aflicción me han comprendido.

دیگر رمقی در بدنم نمانده و تسکینی برای رنجهایم نیست.

17 De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

شبانگاه دردی شدید تمام استخوانهایم را فرا می‌گیرد و لحظه‌ای آرامم نمی‌گذارد.

18 Con la grandeza de la fuerza del dolor mi vestidura es mudada; cíñeme como el collar de mi ropa.

خدا با دست قوی یقۀ پیراهنم را سخت گرفته است.

19 Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo, y a la ceniza.

خدا مرا به گل و لجن کشیده و به خاک نشانده است.

20 Clamo a ti, y no me oyes: me presento, y no me echas de ver.

ای خدا، نزد تو فریاد برمی‌آورم، ولی به من جواب نمی‌دهی. در حضورت می‌ایستم، اما نگاهم نمی‌کنی.

21 Háste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.

نسبت به من بی‌رحم شده‌ای و با تمام قدرت آزارم می‌دهی.

22 Levantásteme, e hicísteme cabalgar sobre el viento, y derretiste en mí el ser.

مرا به میان گردباد می‌اندازی و در مسیر طوفان قرار می‌دهی.

23 Porque yo conozco que me tornas a la muerte, y a la casa determinada a todo viviente.

می‌دانم مرا به دیار مرگ که برای همۀ زندگان مقرر است، می‌فرستی.

24 Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?

چرا به کسی که خرد شده است و کاری جز التماس کردن، از او برنمی‌آید، حمله می‌کنی؟

25 ¿No lloré yo al afligido, y mi alma no se entristeció sobre el menesteroso?

آیا من برای آنانی که در زحمت بودند گریه نمی‌کردم؟ آیا برای نیازمندان غصه نمی‌خوردم؟

26 Cuando esperaba el bien, entonces me vino el mal; y cuando esperaba la luz, vino la oscuridad.

با وجود این به پاس خوبی، بدی نصیبم شد و به جای نور، تاریکی به سراغم آمد.

27 Mis entrañas hierven, y no reposan: previniéronme días de aflicción.

دلم آشفته است و آرام و قرار ندارد. امواج مصیبت مرا فرا گرفته‌اند.

28 Denegrido anduve, y no por el sol: levantéme en la congregación, y clamé.

تاریکی وجودم را تسخیر کرده و از شدت غم به این سو و آن سو می‌روم و قرار ندارم. در میان جماعت می‌ایستم و با التماس کمک می‌طلبم.

29 Hermano fui de los dragones, y compañero de las hijas del avestruz.

ناله‌هایم به فریاد شغال و جغد می‌ماند.

30 Mi cuero está denegrido sobre mí, y mis huesos se secaron con sequedad.

پوست بدنم سیاه شده، و کنده می‌شود. استخوانهایم از شدت تب می‌سوزد.

31 Y mi arpa se tornó en luto, y mi órgano en voz de lamentantes.

نوای شادِ چنگِ من، به نوحه‌گری مبدل شده و از نی من ناله‌های جانگداز به گوش می‌رسد.