Job 30

1 Mas ahora los más mozos de días que yo, se rien de mí, cuyos padres yo desdeñara de ponerlos con los perros de mi ganado,

Αλλά τώρα οι νεώτεροί μου την ηλικίαν με περιγελώσι, των οποίων τους πατέρας δεν ήθελον καταδεχθή να βάλω μετά των κυνών του ποιμνίου μου.

2 Porque ¿para qué había yo menester la fuerza de sus manos, en los cuales pereció el tiempo?

Και εις τι τωόντι ηδύνατο να με ωφελήση η δύναμις των χειρών αυτών, εις τους οποίους η ισχύς εξέλιπε;

3 Por causa de la pobreza y de la hambre solos: que huían a la soledad, al lugar tenebroso, asolado y desierto.

Δι' ένδειαν και πείναν ήσαν απομεμονωμένοι· έφευγον εις γην άνυδρον, σκοτεινήν, ηφανισμένην και έρημον·

4 Que cogían malvas entre los árboles, y raíces de enebros para calentarse.

έκοπτον μολόχην πλησίον των θάμνων και την ρίζαν των αρκεύθων διά τροφήν αυτών.

5 Eran echados de entre las gentes, y todos les daban grita como a ladrón.

Ήσαν εκ μέσου δεδιωγμένοι· εφώναζον επ' αυτούς ως κλέπτας.

6 Que habitaban en las barrancas de los arroyos, en las cavernas de la tierra, y en las piedras.

Κατώκουν εν τοις κρημνοίς των χειμάρρων, ταις τρύπαις της γης και τοις βρόχοις.

7 Que bramaban entre las matas, y se congregaban debajo de las espinas.

Μεταξύ των θάμνων ωγκώντο· υποκάτω των ακανθών συνήγοντο·

8 Hijos de viles, y hombres sin nombre: mas bajos que la misma tierra.

άφρονες και δύσφημοι, εκδεδιωγμένοι εκ της γης.

9 Y ahora yo soy su canción, y soy hecho a ellos refrán.

Και τώρα εγώ είμαι το τραγώδιον αυτών, είμαι και η παροιμία αυτών.

10 Abomínanme, aléjanse de mí; y aun de mi rostro no detuvieron su saliva.

Με βδελύττονται, απομακρύνονται απ' εμού, και δεν συστέλλονται να πτύωσιν εις το πρόσωπόν μου.

11 Porque Dios desató mi cuerda, y me afligió; y quitaron el freno delante de mi rostro.

Επειδή ο Θεός διέλυσε την υπεροχήν μου και με έθλιψεν, απέρριψαν και αυτοί τον χαλινόν έμπροσθέν μου.

12 A la mano derecha se levantaron los muchachos; rempujaron mis pies, y pisaron sobre mí las sendas de su contrición.

Εκ δεξιών ανίστανται οι νέοι· απωθούσι τους πόδας μου, και ετοιμάζουσι κατ' εμού τας ολεθρίους οδούς αυτών.

13 Mi senda derribaron: aprovecháronse de mi quebrantamiento; contra los cuales no hubo ayudador.

Ανατρέπουσι την οδόν μου, επαυξάνουσι την συμφοράν μου, χωρίς να έχωσι βοηθόν.

14 Vinieron como por portillo ancho: revolviéronse por mi calamidad.

Εφορμώσιν ως σφοδρά πλημμύρα, επί της ερημώσεώς μου περικυλίονται.

15 Turbaciones se convirtieron sobre mí: combatieron como un viento mi voluntad, y mi salud como nube que pasa.

Τρόμοι εστράφησαν επ' εμέ· καταδιώκουσι την ψυχήν μου ως άνεμος· και η σωτηρία μου παρέρχεται ως νέφος.

16 Y ahora mi alma está derramada en mí: días de aflicción me han comprendido.

Και τώρα η ψυχή μου εξεχύθη εντός μου· ημέραι θλίψεως με κατέλαβον.

17 De noche taladra sobre mí mis huesos, y mis pulsos no reposan.

Την νύκτα τα οστά μου διεπεράσθησαν εν εμοί, και τα νεύρά μου δεν αναπαύονται.

18 Con la grandeza de la fuerza del dolor mi vestidura es mudada; cíñeme como el collar de mi ropa.

Υπό της σφοδράς δυνάμεως ηλλοιώθη το ένδυμά μου· με περισφίγγει ως το περιλαίμιον του χιτώνος μου.

19 Derribóme en el lodo, y soy semejante al polvo, y a la ceniza.

Με έρριψεν εις τον πηλόν, και ωμοιώθην με χώμα και κόνιν.

20 Clamo a ti, y no me oyes: me presento, y no me echas de ver.

Κράζω προς σε, και δεν μοι αποκρίνεσαι· ίσταμαι, και με παραβλέπεις.

21 Háste tornado cruel para mí: con la fortaleza de tu mano me amenazas.

Έγεινες ανελεήμων προς εμέ· διά της κραταιάς χειρός σου με μαστιγόνεις.

22 Levantásteme, e hicísteme cabalgar sobre el viento, y derretiste en mí el ser.

Με εσήκωσας επί τον άνεμον· με επεβίβασας και διέλυσας την ουσίαν μου.

23 Porque yo conozco que me tornas a la muerte, y a la casa determinada a todo viviente.

Εξεύρω μεν ότι θέλεις με φέρει εις θάνατον και τον οίκον τον προσδιωρισμένον εις πάντα ζώντα.

24 Mas él no extenderá la mano contra el sepulcro; ¿clamarán los sepultados cuando él los quebrantare?

Αλλά δεν θέλει εκτείνει χείρα εις τον τάφον, εάν κράζωσι προς αυτόν όταν αφανίζη.

25 ¿No lloré yo al afligido, y mi alma no se entristeció sobre el menesteroso?

Δεν έκλαυσα εγώ διά τον όντα εν ημέραις σκληραίς, και ελυπήθη η ψυχή μου διά τον πτωχόν;

26 Cuando esperaba el bien, entonces me vino el mal; y cuando esperaba la luz, vino la oscuridad.

Ενώ περιέμενον το καλόν, τότε ήλθε το κακόν· και ενώ ανέμενον το φως, τότε ήλθε το σκότος.

27 Mis entrañas hierven, y no reposan: previniéronme días de aflicción.

Τα εντόσθιά μου ανέβρασαν και δεν ανεπαύθησαν· ημέραι θλίψεως με προέφθασαν.

28 Denegrido anduve, y no por el sol: levantéme en la congregación, y clamé.

Περιεπάτησα μελαγχροινός ουχί υπό ηλίου· εσηκώθην, εβοήσα εν συνάξει.

29 Hermano fui de los dragones, y compañero de las hijas del avestruz.

Έγεινα αδελφός των δρακόντων και σύντροφος των στρουθοκαμήλων.

30 Mi cuero está denegrido sobre mí, y mis huesos se secaron con sequedad.

Το δέρμα μου εμαύρισεν επ' εμέ, και τα οστά μου κατεκαύθησαν υπό της φλογώσεως.

31 Y mi arpa se tornó en luto, y mi órgano en voz de lamentantes.

Η δε κιθάρα μου μετεβλήθη εις πένθος και το όργανόν μου εις φωνήν κλαιόντων.