Job 3
1 Después de esto abrió Job su boca, y maldijo su día.
| سرانجام ایوب لب به سخن گشود و روزی را که از مادر زاییده شده بود نفرین کرده، |
2 Y exclamó Job, y dijo:
| گفت: |
3 Perezca el día en que yo fui nacido, y la noche que dijo: Concebido es varón.
| «نابود باد روزی که به دنیا آمدم و شبی که در رحم مادرم قرار گرفتم! |
4 Aquel día fuera tinieblas, y Dios no curara de él desde arriba, ni claridad resplandeciera sobre él.
| ای کاش آن روز در ظلمت فرو رود و حتی خدا آن را به یاد نیاورد و نوری بر آن نتابد. |
5 Ensuciáranle tinieblas y sombra de muerte; reposara sobre él nublado, que le hiciera horrible como día caluroso.
| ای کاش تاریکی و ظلمت مطلق آن را فرا گیرد و ابر تیره بر آن سایه افکند و تاریکی هولناک آن را در بر گیرد. |
6 A aquella noche ocupara oscuridad, ni fuera contada entre los días del año, ni viniera en el número de los meses.
| ای کاش آن شب از صفحهٔ روزگار محو گردد و دیگر هرگز در شمار روزهای سال و ماه قرار نگیرد. |
7 Oh si fuera aquella noche solitaria, que no viniera en ella canción;
| ای کاش شبی خاموش و عاری از شادی باشد. |
8 Maldijéranla los que maldicen al día, los que se aparejan para levantar su llanto.
| بگذار نفرین‌کنندگانِ ماهر، نفرینش کنند، آنان که در برانگیزانیدنِ لِویاتان ماهرند. |
9 Las estrellas de su alba fueran oscurecidas; esperara la luz, y no viniera; ni viera los párpados de la mañana.
| ای کاش آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنایی کند، ولی هرگز روشنایی نباشد و هیچگاه سپیدهٔ صبح را نبیند. |
10 Porque no cerró las puertas del vientre donde yo estaba, ni escondió de mis ojos la miseria.
| آن شب را لعنت کنید، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار این بلاها شوم. |
11 ¿Por qué no morí yo desde la matriz, y fui traspasado en saliendo del vientre?
| «چرا مرده به دنیا نیامدم؟ چرا وقتی از رَحِمِ مادرم بیرون می‌آمدم، نمردم؟ |
12 ¿Por qué me previnieron las rodillas, y para qué los pechos que mamase?
| چرا مادرم مرا روی زانوهایش گذاشت و مرا شیر داد؟ |
13 Porque ahora yaciera y reposara; durmiera, y entonces tuviera reposo,
| اگر هنگام تولد می‌مردم، اکنون آرام و آسوده در کنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان که کاخهای قدیمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر کردند، خوابیده بودم. |
14 Con los reyes, y con los consejeros de la tierra, que edifican para sí los desiertos;
15 O con los príncipes que poseen el oro, que hinchen sus casas de plata.
16 O ¿ por qué no fui escondido como abortivo, como los pequeñitos que nunca vieron luz?
| «چرا مرده به دنیا نیامدم تا مرا دفن کنند؟ مانند نوزادی که هرگز فرصت دیدن روشنایی را نیافته است؟ |
17 Allí los impíos dejaron el miedo, y allí descansaron los de cansadas fuerzas.
| زیرا در عالم مرگ، شریران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. |
18 Allí también reposaron los cautivos, no oyeron la voz del exactor.
| آنجا اسیران با هم در آسایش‌اند، و فریاد کارفرمایان را نمی‌شنوند. |
19 Allí está el chico y el grande: allí es el siervo libre de su señor.
| در آنجا فقیر و غنی یکسانند و غلام از دست اربابش آزاد است. |
20 ¿Por qué dio luz al trabajado, y vida a los amargos de ánimo?
| «چرا باید نور زندگی به کسانی که در بدبختی و تلخکامی به سر می‌برند بتابد؟ |
21 Que esperan la muerte, y no la hay: y la buscan más que tesoros.
| و چرا کسانی که آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی که در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ |
22 Que se alegran de grande alegría, y se gozan cuando hallan el sepulcro.
| چه سعادت بزرگی است وقتی که سرانجام مرگ را در آغوش می‌کشند! |
23 Al hombre que no sabe por donde vaya, y que Dios le encerró.
| چرا زندگی به آنانی داده می‌شود که آینده‌ای ندارند و خدا زندگیشان را از مشکلات پر ساخته؟ |
24 Porque antes que mi pan, viene mi suspiro: y mis gemidos corren como aguas.
| خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. |
25 Porque el temor que me espantaba, me ha venido, y háme acontecido lo que temía.
| چیزی که همیشه از آن می‌ترسیدم بر سرم آمده است. |
26 Nunca tuve paz, nunca me sosegué, ni nunca me reposé; y vínome turbación.
| آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پایانی نیست.» |
