Job 29

1 Y tornó Job a tomar su parábola, y dijo:

Eyüp yine anlatmaya başladı:

2 ¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba!

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı'nın beni kolladığı,

3 Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad.

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

4 Como fui en los días de mi mocedad, cuando Dios era familiar en mi tienda;

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı'nın çadırımı dostça koruduğu,

5 Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis mozos al derredor de mí;

Her Şeye Gücü Yeten'in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

6 Cuando yo lavaba mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite;

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

7 Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla:

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

8 Los mozos me veían, y se escondían, y los viejos se levantaban, y estaban en pie.

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

9 Los príncipes detenían sus palabras, y ponían la mano sobre su boca.

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

10 La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar.

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

11 Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio;

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

12 Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

13 La bendición del que se iba a perder venía sobre mí, y al corazón de la viuda hacía cantar de alegría.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

14 Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto, y mí toca era juicio.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

15 Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

16 A los menesterosos era padre, y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

17 Y quebraba los colmillos del inicuo; y de sus dientes hacía soltar la presa.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

18 Y decía: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.

“‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

19 Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

20 Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

21 Oíanme y esperaban, y callaban a mi consejo.

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

22 Tras mi palabra no replicaban: mas mi razón destilaba sobre ellos.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

23 Y esperábanme como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

24 Si me reía a ellos, no lo creían; ni derribaban la luz de mi rostro.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

25 Aprobaba el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como el rey en el ejército, como el que consuela llorosos.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.